Tri Noveloj | Page 4

gajeco estis ekemo primoki la feblecon kaj kadukecon de kiuj ili estis tiel lastatempe viktimoj. Ili ridis laute pri siaj pasintmodaj vestajoj: la largbaskaj jakoj kaj klaphavaj vestoj de la junaj viroj kaj la antikvaj capo kaj robo de la floriganta junulino. Unu el ili trairis la plankon lampase kiel podagra avo. Alia metis paron da okulvitroj rajdpoze sur la nazon kaj sajnigis studegi la nigraliterajn pagojn de la magilibro. Tria sidigis sur fotelon kaj penadis imiti la respektindan dignon de D-ro Hejdegero. Tiam ciuj ekkriis gojege kaj cirkausaltadis en la cambro. Vidvino Vajkerlio--se oni rajtas nomi vidvino tiel fresaspektan fraulinon--alvenis saltetpase la segon de la kuracisto, elmontrante kaprican gojon sur sia rozkolora vizago.
"Doktoro, kara maljuna animulo," si ekkriis, "starigu kaj dancu kun mi!" Tiam la kvar novjunuloj ekridis ec pli laute, pensante kiel stranga figuro farigos la kompatinda maljuna kuracisto, kundanconte.
"Bonvolu min pardoni," respondis la kuracisto mallaute. "Mi estas maljuna kaj reumata kaj jam finigis antau multaj jaroj mia dancpova epoko. Sed iu ajn el tiuj gajaj junaj sinjoroj felicigos ekrajtonte danci kun tiel bela partnerino."
"Dancu kun mi, Klarino!" ekkriis Kolonelo Kiligruo.
"Ne, ne, estu mi sia partnero!" respondis lautvoce S-ro Gaskojno.
"Si promesis edzinigi kun mi antau kvindek jaroj!" kontraukriegis S-ro Medborno.
Ciuj kunigis cirkau si. Unu kapteprenis avide siajn du manojn. Alia cirkaubrakis unumane sian talion. La tria plongigis manon en la glaceajn buklojn amasigintajn sub la vidvina capo. Rugigante, anhelante, luktante, riprocetante, ridante, dum sia varma spirado ventumis lauvice ciun vizagon ilian, si strebis sin liberigi, tamen restis en ilia triobla cirkaubrako. Neniam vidigis pli vigla bildo pri junula rivaleco, kun sorca beleco kiel venkopremio. Tiomalgraue, pro stranga vidtrompado, kauzita per la malhelo de la cambro kaj la malnovtempaj vestajoj kiujn ili daure surportis, raportigas ke en la spegulo reflektigis la figuroj de tri maljunaj, grizharaj, velkintaj avoj konkurantaj ridindege por la magra malbeleco de srumpinta avino.
Tamen ili estis junaj. Tion pruvis iliaj avidaj pasioj. Ardigite gis frenezigo per la koketado de la knabino-vidvino kiu nek cedis nek malcedis siajn favorojn, la tri rivaloj komencis intersangi minacajn rigardojn. Sen liberigi la belan premiulinon, ili atakis feroce la kolon unu de la alia. Dum ili batalis tien kaj reen, la tablo renversigis kaj la vazo rompigis en mil pecetojn. La trezorvalora Juneco-Akvo fluis en brila likvajrubando trans la plankon, malsekigante la flugiletojn de papilio maljuniginta en la malpliigo de somero kaj surteriginta tie por morti. La insekto papiliumis malpeze tra la cambro kaj sin komfortigetis sur la negkoloran kapon de D-ro Hejdegero.
"Bonvolu, bonvolu, sinjoroj! Mi petu, S-rino Vajkerlio!" emfaze diris la kuracisto. "Mi devas kontrauprotesti tiun tumulton."
Ili staris senmove kaj tremetis, sajnante sperti la senton ke Griza Tempo ilin revokas el ilia sunbrila juneco por ilin rekonduki profundege en la malvarman kaj malhelan valon de multago. Ili rigardis D-ron Hejdegeron kiu sidis en sia tajlita fotelo, tenante en la mano la duonjarcentan rozon kiun li savis de inter la eroj de la rompiginta vazo. Responde al lia mangesto, la kvar tumultintoj residigis, kaj ege bonvole car, malgrau ilia juneco, iliaj jusaj violentaj penadoj ilin ege lacigis.
"La rozo de mia kompatinda Silvino!" ekkriis D-ro Hejdegero, tenante la floron sub la lumo de la sunsubigaj nuboj. "Sajnas ke gi velkas denove."
Kaj tiel okazis. Ec dum la kunvenintoj gin spektadis la rozo daure srumpis, gis farigi tiel seka kaj rompebla kiel tiam kiam la kuracisto unue gin jetis en la vazon. Gin skuante, li forfaligis la kelkajn akvoglobetojn alkrocigintajn al ties petaloj.
"Mi amas gin tiel kare en tia kondico kiel en ties rosa freseco," li komentis, premante la velkintan rozon kontrau siajn velkintajn lipojn. Dum li parolis, la papilio falis tremetante de sur la negkolora kapo de la kuracisto gis la planko.
Liaj gastoj tremetis denove. Stranga malvarmo--cu korpa, cu spirita, ili malcertis--invadis ilin ciujn, iom post iom, kvazau rampante. Ili sin rigardis unu la alian kaj fantaziis ke ciu efemera momento forbalaas unu el iliaj junecaj carmoj, postlasante profundigantan falton tie kie antaue estis nenia. Cu temis pri iluzio? Cu la sangoj de ilia tuta vivtempo kunpremigis en tiel mallongan tempospacon kaj cu ili nun sidis, denove kvar multaguloj, kun sia maljuna amiko, D-ro Hejdegero?
"Cu ni tiel baldaue denove maljunigis?" ili ekkriis morne.
Kaj efektive, tiajo okazis. La Juneco-Akvo disponis virton ec pli efemeran ol tiun de vino. Foreferveskis la deliro kiun gi antaue estigis. Jes ja, denove ili maljunis! Kun tremetanta impulso elmontranta sian virinecon, la maljunulino kunigis antauvizage siajn senkarnajn manojn, dezirante ke la cerkokovrilo fermigu super gi se maleblas ke gi ne plu restu bela.
"Jes, geamikoj! Denove vi maljunas," diris D-ro Hejdegero. "Kaj jen! la Juneco-Akvo elcerpigas surgrunde. Tamen mi ne bedauras gian forpason. Se la fonto sprucegus antau mia dompordo mem, mi ne klinigus por lavi miajn lipojn en gi. Ne, ec se ties deliro daurus ne momentojn, sed jarojn. Tia estas la leciono kiun vi lernigis al mi!"
Sed la