Tri Noveloj | Page 4

jetis sian sorcon sur
iliajn ciujn eblecojn.
"Ni estas junaj! Junaj ni estas!" ili kriadis gojege.
Juneco, same kiel maljuneco, forvisis la forte distingajn trajtojn de
mezago kaj samaspektigis ilin ciujn. Ili estigis aro da gajaj junuloj,
preskau frenezigitaj per la gojega petolemo de siaj malmultaj jaroj. La
plej rimarkinda rezulto de ilia gajeco estis ekemo primoki la feblecon
kaj kadukecon de kiuj ili estis tiel lastatempe viktimoj. Ili ridis laute pri
siaj pasintmodaj vestajoj: la largbaskaj jakoj kaj klaphavaj vestoj de la
junaj viroj kaj la antikvaj capo kaj robo de la floriganta junulino. Unu
el ili trairis la plankon lampase kiel podagra avo. Alia metis paron da
okulvitroj rajdpoze sur la nazon kaj sajnigis studegi la nigraliterajn
pagojn de la magilibro. Tria sidigis sur fotelon kaj penadis imiti la
respektindan dignon de D-ro Hejdegero. Tiam ciuj ekkriis gojege kaj

cirkausaltadis en la cambro. Vidvino Vajkerlio--se oni rajtas nomi
vidvino tiel fresaspektan fraulinon--alvenis saltetpase la segon de la
kuracisto, elmontrante kaprican gojon sur sia rozkolora vizago.
"Doktoro, kara maljuna animulo," si ekkriis, "starigu kaj dancu kun
mi!" Tiam la kvar novjunuloj ekridis ec pli laute, pensante kiel stranga
figuro farigos la kompatinda maljuna kuracisto, kundanconte.
"Bonvolu min pardoni," respondis la kuracisto mallaute. "Mi estas
maljuna kaj reumata kaj jam finigis antau multaj jaroj mia dancpova
epoko. Sed iu ajn el tiuj gajaj junaj sinjoroj felicigos ekrajtonte danci
kun tiel bela partnerino."
"Dancu kun mi, Klarino!" ekkriis Kolonelo Kiligruo.
"Ne, ne, estu mi sia partnero!" respondis lautvoce S-ro Gaskojno.
"Si promesis edzinigi kun mi antau kvindek jaroj!" kontraukriegis S-ro
Medborno.
Ciuj kunigis cirkau si. Unu kapteprenis avide siajn du manojn. Alia
cirkaubrakis unumane sian talion. La tria plongigis manon en la
glaceajn buklojn amasigintajn sub la vidvina capo. Rugigante,
anhelante, luktante, riprocetante, ridante, dum sia varma spirado
ventumis lauvice ciun vizagon ilian, si strebis sin liberigi, tamen restis
en ilia triobla cirkaubrako. Neniam vidigis pli vigla bildo pri junula
rivaleco, kun sorca beleco kiel venkopremio. Tiomalgraue, pro stranga
vidtrompado, kauzita per la malhelo de la cambro kaj la malnovtempaj
vestajoj kiujn ili daure surportis, raportigas ke en la spegulo reflektigis
la figuroj de tri maljunaj, grizharaj, velkintaj avoj konkurantaj
ridindege por la magra malbeleco de srumpinta avino.
Tamen ili estis junaj. Tion pruvis iliaj avidaj pasioj. Ardigite gis
frenezigo per la koketado de la knabino-vidvino kiu nek cedis nek
malcedis siajn favorojn, la tri rivaloj komencis intersangi minacajn
rigardojn. Sen liberigi la belan premiulinon, ili atakis feroce la kolon
unu de la alia. Dum ili batalis tien kaj reen, la tablo renversigis kaj la
vazo rompigis en mil pecetojn. La trezorvalora Juneco-Akvo fluis en

brila likvajrubando trans la plankon, malsekigante la flugiletojn de
papilio maljuniginta en la malpliigo de somero kaj surteriginta tie por
morti. La insekto papiliumis malpeze tra la cambro kaj sin
komfortigetis sur la negkoloran kapon de D-ro Hejdegero.
"Bonvolu, bonvolu, sinjoroj! Mi petu, S-rino Vajkerlio!" emfaze diris
la kuracisto. "Mi devas kontrauprotesti tiun tumulton."
Ili staris senmove kaj tremetis, sajnante sperti la senton ke Griza
Tempo ilin revokas el ilia sunbrila juneco por ilin rekonduki
profundege en la malvarman kaj malhelan valon de multago. Ili rigardis
D-ron Hejdegeron kiu sidis en sia tajlita fotelo, tenante en la mano la
duonjarcentan rozon kiun li savis de inter la eroj de la rompiginta vazo.
Responde al lia mangesto, la kvar tumultintoj residigis, kaj ege bonvole
car, malgrau ilia juneco, iliaj jusaj violentaj penadoj ilin ege lacigis.
"La rozo de mia kompatinda Silvino!" ekkriis D-ro Hejdegero, tenante
la floron sub la lumo de la sunsubigaj nuboj. "Sajnas ke gi velkas
denove."
Kaj tiel okazis. Ec dum la kunvenintoj gin spektadis la rozo daure
srumpis, gis farigi tiel seka kaj rompebla kiel tiam kiam la kuracisto
unue gin jetis en la vazon. Gin skuante, li forfaligis la kelkajn
akvoglobetojn alkrocigintajn al ties petaloj.
"Mi amas gin tiel kare en tia kondico kiel en ties rosa freseco," li
komentis, premante la velkintan rozon kontrau siajn velkintajn lipojn.
Dum li parolis, la papilio falis tremetante de sur la negkolora kapo de la
kuracisto gis la planko.
Liaj gastoj tremetis denove. Stranga malvarmo--cu korpa, cu spirita, ili
malcertis--invadis ilin ciujn, iom post iom, kvazau rampante. Ili sin
rigardis unu la alian kaj fantaziis ke ciu efemera momento forbalaas
unu el iliaj junecaj carmoj, postlasante profundigantan falton tie kie
antaue estis nenia. Cu temis pri iluzio? Cu la sangoj de ilia tuta
vivtempo kunpremigis en tiel mallongan tempospacon kaj cu ili nun
sidis, denove kvar multaguloj, kun sia maljuna amiko, D-ro Hejdegero?

"Cu ni tiel baldaue denove maljunigis?" ili ekkriis morne.
Kaj efektive, tiajo okazis. La Juneco-Akvo disponis virton ec pli
efemeran ol tiun de vino. Foreferveskis la deliro kiun gi antaue estigis.
Jes ja, denove ili maljunis! Kun tremetanta impulso elmontranta sian
virinecon, la maljunulino kunigis antauvizage siajn senkarnajn manojn,
dezirante ke la cerkokovrilo fermigu super