The Bucolics and Ecloges | Page 4

ut sciret, quid non faciebat Amyntas? est mihi disparibus septem compacta cicutis fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim, et dixit moriens: `Te nunc habet ista secundum.' dixit Damoetas, invidit stultus Amyntas. Praeterea duo, nec tuta mihi valle reperti, capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo, bina die siccant ovis ubera; quos tibi servo: iam pridem a me illos abducere Thestylis orat; et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra. Huc ades, O formose puer: tibi lilia plenis ecce ferunt Nymphae calathis; tibi candida Nais, pallelltis violas et summa papavera carpens, narcissum et florem iungit bene olentis anethi; tum casia atque aliis intexens suavibus herbis, mollia luteola pingit vaccinia calta. Ipse ego cana legam tenera lanugine mala, castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat; addam cerea pruna: honos erit huic quoque pomo; et vos, O lauri, carpam, et te, proxima myrte, sic positae quoniam suavis miscetis odores. Rusticus es, Corydon: nec munera curat Alexis, nec, si muneribus certes, concedat Iollas. Heu, heu, quid volui misero mihi! Floribus austrum perditus et liquidis inmisi fontibus apros. Quem fugis, ah, demens? Habitarunt di quoque silvas, Dardaniusque Paris. Pallas, quas condidit arces, ipsa colat; nobis placeant ante omnia silvae. Torva leaena lupum sequitur; lupus ipse capellam; florentem cytisum sequitur lasciva capella; te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas. Aspice, aratra iugo referunt suspensa iuvenci, et sol crescentis decedens duplicat umbras: me tamen urit amor; quis enim modus adsit amori? Ah, Corydon, Corydon, quae te dementia cepit! Semiputata tibi frondosa vitis in ulmo est; quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus, viminibus mollique paras detexere iunco? Invenies alium, si te hic fastidit, Alexim.
III. MENALCAS, DAMOETAS, PALAEMON
M. DIC mihi, Damoeta, cuium pecus, an Meliboei? D. Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon. M. Infelix o semper, ovis, pecus, ipse Neaeram dum fovet, ac ne me sibi praeferat illa veretur, hic alienus ovis custos bis mulget in hora, et sucus pecori et lac subducitur agnis. D. Parcius ista viris tamen obicienda memento: novimus et qui te, transversa tuentibus hircis, et quo---sed faciles Nymphae risere---sacello. M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis atque mala vitis incidere falce novellas. D. Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum fregisti et calamos quae tu, perverse Menalca, et cum vidisti puero donata, dolebas, et si non aliqua nocuisses, mortuus esses. M. Quid domini faciant, audent cum talia fures! non ego te vidi Damonis, pessime, caprum excipere insidiis, multum latrante Lycisca? et cum clamarem: `Quo nunc se proripit ille? Tityre, coge pecus,' tu post carecta latebas. D. An mihi cantando victus non redderet ille quem mea carminibus meruisset fistula caprum? Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon ipse fatebatur, sed reddere posse negabat. M. Cantando tu illum, aut umquam tibi fistula cera iuncta fuit? Non tu in triviis, indocte, solebas stridenti miserum stipula disperdere carmen? D. Vis ergo inter nos quid possit uterque vicissim experiamur? Ego hanc vitulam---ne forte recuses, bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus--- depono: tu dic, mecum quo pignore certes. M. De grege non ausim quicquam deponere tecum. Est mihi namque domi pater, est iniusta noverca; bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos. Verum, id quod multo tute ipse fatebere maius, insanire libet quoniam tibi, pocula ponam fagina, caelatum divini opus Alcimedontis; lenta quibus torno facili superaddita vitis diffusos hedera vestit pallente corymbos: in medio duo signa, Conon, et---quis fuit alter, descripsit radio totum qui gentibus orbem, tempora quae messor, quae curvus arator haberet? Necdum illis labra admovi, sed condita servo. D. Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, et molli circum est ansas amplexus acantho, Orpheaque in medio posuit silvasque sequentis. Necdum illis labra admovi, sed condita servo: si ad vitulam spectas, nihil est quod pocula laudes. M. Nunquam hodie effugies; veniam, quocumque vocari audiat haec tantum---vel qui venit ecce Palaemon efficiam posthac ne quemquam voce lacessas. D. Quin age, si quid habes, in me mora non erit ulla, nec quemquam fugio: tantum, vicine Palaemon, sensibus haec imis, res est non parva, reponas. P. Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba: et nunc omnis ager, nunc omnis parturit arbos, nunc frondent silvae, nunc formosissimus annus. Incipe, Darmoeta; tu deinde sequere Menalca: alternis dicetis; amant alterna Camenae. D. Ab Iove principium, Musae; Iovis omnia plena: ille colit terras, illi mea carmina curae. M. Et me Phoebus amat; Phoebo sua semper apud me munera sunt, lauri et suave rubens hyacinthus. D. Malo me Galatea petit, lasciva puella, et fugit ad salices, et se cupit ante videri. M. At mihi sese offert ultro, meus ignis, Amyntas, notior ut iam sit canibus non Delia nostris. D. Parta meae Veneri sunt munera: namque notavi ipse locum, aeriae quo congessere palumbes. M. Quod potui, puero silvestri ex arbore lecta aurea mala decem misi; cras altera mittam. D. O quotiens et quae nobis Galatea locuta est! partem aliquam, venti, divom referatis