Taormina | Page 9

kust zullen
volgen of om de Etna trekken.
Na rijp beraad kiezen wij dezen laatsten weg en besluiten met de
Circum-Etneaspoor om en over de Etna een bezoek te brengen aan
Catania en langs de kust terug te keeren naar Taormina.
Andermaal dalen wij langs den heerlijken zig-zag weg af naar Giardini
en sporen van daar naar Giarre. Hier geen dorre omgeving zooals bij
Mola, geen braakliggende landen; vruchtbare wijnvelden liggen aan
beide zijden van de spoorbaan, het oog verlustigt zich in het warme
donkergroen der uitgestrekte citroen-aanplantingen en in het diepe
blauw van de zee.
Wij stappen te Giarre over in de Circum-Etneaspoor, het kleine
armelijke rammelende treintje, dat in 5 1/2 tot 7 1/2 uur Catania bereikt.
De wagens van dit spoortje hebben de bizondere eigenaardigheid dat
een eens gesloten raampje niet meer geopend en een geopend niet
gesloten kan worden; de deuren gaan aan hetzelfde euvel mank. De
stations, veelal uit lava opgetrokken, verkeeren in den meest
armoedigen en primitieven toestand en wij kunnen een gevoel van
deernis niet onderdrukken met de ongelukkige aandeelhouders in deze
onderneming. Eene aangename gewaarwording daarentegen maakt zich
onwillekeurig meester van hem die zonder ongevallen ter
bestemmingsplaats is uitgestegen, na over de slecht-liggende rails op de
woeste lavavelden te zijn gehobbeld. Intusschen de weg dien men
aflegt doet alle ongeriefelijkheden zoo niet vergeten, dan toch getroost
dragen.
Reeds dadelijk na het verlaten van Giarre begint de baan aanmerkelijk
te stijgen en al spoedig bevinden wij ons tusschen de lava. Een
bruinzwarte dikke vloeistof in haar loop plotseling tot steen gestold,
een donkere hardgeworden zee met hare golven en kolken, alom de

meest phantastische krullen en vormen vertoonend, omringt ons aan
alle zijden. Van afstand tot afstand is de steenharde lava geschikt
gemaakt voor den wijnbouw en in vruchtbare velden herschapen.
Zooals reeds vroeger werd opgemerkt komt bij deze bewerking een
eereplaats toe aan den "toovenaar van de Etna", aan de Cactus die, hoe
raadselachtig het moge schijnen, die harde massa weet te doorbreken en
weder aarde weet te vormen in dezen, voor menschen onbewerkbaren
grond. Als zij haar eerste werk verricht heeft, plant men de brem die de
lava nog meer doorbreekt en scheurt, ten slotte de vijg die alles uit
elkaar rukt en den grond weder geschikt maakt voor den wijnbouw.
Een boeiend schouwspel vormen de plotselinge overgangen van de
meest desolate wildernissen tot de groene en vruchtbare landouwen en
omgekeerd weder van deze in een streek van verschrikking en
verwoesting.
Voortdurend stijgt de spoor, links ziet men op tegen den berg, rechts
wordt het uitzicht op het golvend binnenland al fraaier en fraaier. Wij
gaan dwars door den inktzwarten lavastroom van 1879, gevloeid uit
den meest noordelijken krater van de Etna, stijgen hooger en hooger en
bereiken na 2 1/2 uur sporens op een hoogte van 750 M. het stadje
Randazzo.
Al spoedig blijkt ons dat wij hier worden verwacht. Een station vroeger
stijgt een jongmensch in den trein en vraagt ons of wij de Hollanders
zijn die naar Randazzo reizen. Niet weinig verbaasd kijken wij elkander
aan, doch al spoedig komen wij tot de ontdekking dat een Belg en zijne
vrouw, met wie wij te Taormina kennis maakten, ons bezoek hebben
aangekondigd in den Albergo Italia. De hôtelhouder, bevreesd dat de
zeldzame gasten zijn eenigen concurrent zouden bevoordeelen, zond
ons zijnen boodschapper tegemoet, om zeker te zijn dat wij hem niet
zouden ontsnappen. De jonge man, waarschijnlijk bevreesd dat de
jongen van het andere hôtel de lucht van zijn plan zou krijgen, had zich
van twee petten voorzien, en eerst toen hij zich van ons bezit had
verzekerd, werd zijn gewone pet voor zijn hôtel-pet verwisseld en trad
hij als officieel persoon voor ons op.
De Belgen, die Sicilië reeds vroeger hadden bereisd en dus het klappen
van de zweep kenden, hadden hunne komst te Randazzo vooraf
aangekondigd en den hôtelhouder ook op ons bezoek voorbereid, daar
wij dan allicht de kamers iets schooner zouden vinden dan dit

gewoonlijk voor onverwachte gasten is weggelegd.
Onbevreesd dus wandelen wij met den jongen man naar den bewusten
Albergo. Niettegenstaande de vreemde omgeving, hebben wij een
oogenblik het gevoel of wij een hollandsch stadje binnentrekken,
immers evenals daar te doen gebruikelijk is, stroomen ook hier de
inwoners van alle zijden toe om onzen plechtigen intocht bij te wonen,
er vormt zich achter ons een kleine optocht en begeleid door een flink
escorte trekken wij voorbij het andere hôtel, welks eigenaar ons met
donkere blikken nakijkt, en komen weldra aan voor een groot oud
palazzo.--Breede marmeren trappen leiden naar een ruime vestibule op
de eerste verdieping; het geheel getuigt alweer van vroegere weelde en
grootheid, doch is thans overtogen door een waas van verarming en
vervuiling. De waard heet ons welkom, laat ons in de groote eetzaal en
vervolgens in onze daarop uitkomende slaapkamers. Het