Taormina | Page 8

te verorberen. De flauwe smaak
bracht ons niet in verzoeking er ons aan te buiten te gaan. Als een
aardige bizonderheid zij hier nog vermeld dat wij ze later eens te
Hamburg in een delicatessen-winkel zagen liggen, doch daar kostten zij
72 cents per stuk, dus 288 maal zoo duur!--De naam "fighi d'India"
vindt dus zijn oorsprong in den invoer van de cactus uit het land der
Saraceenen, dat de Sicilianen India noemden.--En Selma Lagerlöf
noemt haar met recht den toovenaar van de Etna omdat, wanneer de
velden op dien berg door lava onbruikbaar zijn geworden voor wijn- of
landbouw, zij beplant worden met cactus, die den grond breekt en
allengs weder geschikt maakt voor andere doeleinden.
Na een uur stijgens bereiken wij Mola, een klein dorp op den top van
een kale rots. Reeds op den weg buiten om den steilen steenklomp,
door de oude vervallen poortjes, genoten wij het verrukkelijk
vergezicht, dat nog ruimer werd op het zonnig dorpspleintje. Maar
hoezeer ons het panorama bekoorde, wij zouden het niet wenschen ten
koste van Mola als woonplaats. Ongeplaveide niet meer dan 1 1/2
meter breede straten, die nauwelijks den weidschen naam straat
verdienen, liggen tusschen de armelijke en schamele huisjes; logge
zwarte varkens loopen overal onbeheerd rond of liggen zich midden in
de straat in het zonnetje te koesteren. Treurig is het gezicht op de kale,
bruin gekleurde wijnvelden, waar de gevreesde druifluis alles heeft
verwoest en de bewoners heeft verarmd. Een oude man, die ons van de
tallooze kinderen wilde verlossen die zich tot gids hadden opgeworpen,
vertelde ons van zijn vreeselijken achteruitgang, hoe hij vroeger
jaarlijks 100 H.L. wijn verkocht voor 20 lire per H.L. en nu niets meer.
De alles vernielende philoxera had niets gespaard.
Vijf, zes kinderen huppelden aan alle kanten om ons heen, aangevoerd
als hoofdwegwijzers door Saviotto Francesco di Francesco en zijn
nichtje Angela, een donker gebrand bruinoogig kind van een jaar of

tien. Saviotto beklaagde zich over zijn weinige kennis van vreemde
talen en vertelde ons vol trots van een neefje dat gids kon zijn in 't
fransch, duitsch en engelsch. Op een der vele varkens wijzend zeide hij:
ik weet alleen pig, schwein, cochon en wat de signore op zijn neus
heeft zijn spectacles. Half smeekend vroeg hij ons of wij hem niet een
fransche grammatica wilden sturen, want genoemde neef had boeken
en die had hij niet. Angela vroeg ons voor iederen persoon dien wij
tegenkwamen om een soldo, en het scheen wel of iedereen familie van
haar was.
"Da un piccolo soldo a mia sorella" (geef een stuivertje aan mijn zusje).
Twee minuten later: "Da un piccolo soldo a quest' uomo, è mio nonno,
non vede dagli occhi" (geef een stuivertje aan dien man, hij is mijn
grootvader, hij ziet niet uit zijn oogen). Haar eigen woning
voorbijgaande "Ecco la mamma e il piccolo fratello, da loro un piccolo
soldo", en zoo ging het maar door. Op ons uitgangspunt teruggekeerd
waar drijver en ezel wachtten, stond een groot gedeelte van de
kinderbevolking om ons heen en de tevredenheid was algemeen toen
een regen van piccoli soldi op de vuile handjes nederdaalde. Nog lang
daarna hoorden wij hun gejuich en hun geroep van "buon giorno, buon
giorno, buon viaggio, a rivederci!"
Saviotto's laatste woorden waren: "mandatemi un libro francese, si sa il
nome, per indirizzo basta Mola presso Taormina". (Zend mij een
fransch boek, gij weet mijn naam, als adres is voldoende Mola bij
Taormina). Aan zijn wensch hebben wij voldaan en hem later uit
Holland een fransch-italiaansche grammatica toegezonden, maar of zij
in zijn bezit is gekomen en of hij ijverig studeert, dat hebben wij tot
onze spijt nooit gehoord.
Van Mola gaat de tocht opwaarts naar den top van de Monte Venere,
waar alweder een veelomvattend, overschoon uitzicht onze moeite
ruimschoots beloont. Daar ziet men niet alleen de blauwe zee, de
bergen van Calabrië, de dorpen en stadjes langs de kust, het grootsche
massief van de Etna, maar ook het golvend binnenland met zijn
eindelooze bergreeksen in het blauwend verschiet. Langen tijd
verdiepen wij ons in de aanschouwing van dit grootsche tooneel, tot
onze steeds langer wordende schaduwen en het blijkbare ongeduld van
onzen ezeldrijver ons waarschuwen dat het tijd wordt naar Taormina af
te dalen.

Terug dus naar Hôtel Victoria en een plaatsje gezocht op een der vele
terrassen om daar plannen te maken voor verdere tochten. Wij
ondervinden hier in Taormina weer hoe moeilijk het is aan zijne
oorspronkelijke plannen getrouw te blijven, en geen gehoor te geven
aan verleidelijke voorstellingen van medereizigers die ons nieuwe
heerlijkheden voorspiegelen van andere oorden doch die buiten ons
bestek liggen, al worden die dan ook afgeschilderd als nog mooier en
interessanter dan wij tot dusver zagen. Zoo staan wij nu voor de
moeilijke keus of wij het binnenland zullen ingaan, de