Sprotje heeft een dienst | Page 9

voelde niet, dat ze moe werd.
Bij het bordenkastje (waar altijd goed het knipje op moest, omdat het
zoo slecht sloot!) begon ze op haar oude-vrouwtjes-manier ook al mee
te femelen van:--ja.... de vliegen.... maar de mieren.... as die bij 't eten
kwamme.... dát was pas erg!....

Juffrouw Jonkers dacht even, dat zij voor den gek gehouden werd, keek
onthutst terzij; maar toen zij het stil zwaarwichtige gezichtje zag, met
de kleine bleeke oogen zoo goedmoedig vertrouwlijk naar haar op, toen
was er plots iets als een verteedering in haar en ze moest lachen
tegelijk.
--Een best kind, vond ze;.... maar wel wat mal..
Zij keken in de kelderkast, zij keken naar de sluiting van de voordeur;
zij kwamen weer in de huiskamer, die nu leeg was, keken in de alkoof,
waar het bed van Herman stond.... Sinds verleden week droeg die een
bril en hij was daar nog erg beschaamd over, vertelde de Juffrouw. Zij
vertelde het al zuchtende;--twee visites bij den oogarts en een bril van
een bizondere soort, die f 3.50 had gekost, dat was geen kleinigheid
voor hen geweest.
Naar boven gingen zij niet;.... daar sliepen Christien en Coba....die
hielden zelf om de week haar kamertje in orde.... boven hoefde Marie
niet te werken, alleen de keeren dat de zolder moest geveegd.. en 'r
eigen bed natuurlijk.... zij sliep achter.
Het kind had dolgraag dat kamertje van haarzelf even gezien, maar zij
dorst niet vragen.
Juffrouw Jonkers liet haar de rest van het ontbijt afwasschen; toen
moest zij de slaapkamervloer dweilen, toen het bed van Herman
opmaken. Zij deed het in een vagen duizel van verslondenheid en
aandacht; haar gansche wezen was als enkel wil om dat werk goed te
doen, en al het andere was haar onwezenlijk en ver.
Met een angst in 'r oogen volgde het vrouwtje sluikswijs de doening
van het kind. Zij kènde zoo de ontmoedigdheid van den eersten morgen
al te merken, dat het niet gaan zou....dat het een stoethaspel was, of een
onverschillige, of een slons....en dan dadelijk te weten, in 't vooruitzicht,
de weken weer van ergernis en van overwerken voor haarzelf.
Maar nou dit kind.... een raar kind.... en zij wist nog niet wat zij er aan
had.... doch 't werken vlotte, dát zag ze.... zoo nauwgezet als dit kind

alles deed! Een paar maal moest ze even bijspringen, iets wijzen, voor
iets waarschuwen.... maar het ging.... 't ging goed!
Er kwam een helderheid in het hoofd van de vrouw, een luchtheid, of
ze opeens een nieuwen, goeden kant aan het leven zag.
Toen moest Marie de gang aanvegen, toen de vuilnisbak buiten zetten
voor den karreman, toen de belleknop poetsen. De Juffrouw, in haar
blije bui, liep al naar de keuken om 't gerei te halen....--kijk, deze
doek.... dit doosje pomade..... Zij keek nog even toe, dat de verf van de
deurpost niet werd besmeurd.... maar o, geen nood, dit kind kon
werken!
Eindelijk mocht Marie gaan zitten en aardappelen-schillen. Binnen
praatte druk de Juffrouw tegen Wilmpje, die zijn pap niet eten wou en
huilerig was van het vreemde in huis.
Met een koortsigen ijver had Sprotje haar verschillende taken volbracht.
Maar toen zij dan, alleen in de keuken, stilletjes wat te rusten kwam,
toen viel er plots een niet te keeren loomheid over al haar leden en haar
denken verdofte in een bot getuur. De aardappelen, die zij pijnlijk koud
voelde en bijna niet in haar bevende vingers houden kon, treuzelden
rond onder het mesje, dat telkens missneed.
Zij schrok er zelf van.... zij schaamde zich ook!.. zoo moest een meissie
niet beginnen, dat dienen wou! En dan dacht ze: de Juffrouw zelf had
den heelen morgen zoo min gezeten als zij.... die had onderwijl de
huiskamer gedaan, en klein Wilmpje geholpen, en haar alles gewezen,
en luiers in de waranda gespoeld ....en nou moest ze klein Wilmpje
weer naar bed brengen....
De Juffrouw, die zou pas moe wezen!
Maar, even verjaagd, de dofheid kwam terug.... soms zakten de hand
met den halfgeschilden aardappel, en de hand die het mesje hield, na
elkaar haar wezenloos in den schoot.
En als van heel ver kwam een andere, vreemde helderheid aanlichten

door haar hoofd....haar thuis! Zij kon zich geen rekenschap geven van
wat zij ondervond; zij voelde iets als uit een ander leven, iets lang
geledens en iets raar eigens en overbekends tegelijk. Dan kwam een
zinloos tobbende gedachte, waarin ze geen stuur had, het alles
overnevelen: haar liter melk van 's morgens....
Soms schrok ze nog op, wist dan niet of ze de laatste minuut had stil
gezeten of nog doorgeschild, wentelde weer rapper den aardappel
tusschen de strammige vingers.
Haar liter melk....Nog meer dan drie weken kon ze, op 't laatste
doktersbriefje, dien aan de Veerbrug halen gaan
Maar,--ze had dat zelf dadelijk zoo uitgemaakt--nou ze kwam te dienen,