Sæfarinn | Page 8

en Ã- ofninn“, svaraði Ned Land.
Það var ekki þar fyrir, það gat vel verið satt sem hann
sagði, þvÃ- ég fann að þilin vóru úr járni alt Ã- kring.
Alt Ã- einu varð svo bjart inni, að ég varð að láta aftur augun.
Kveikt hafði verið á ljósmiklum rafmagslampa, sem festur var Ã-
loftið.
Við fórum nú að litast um. Herbergi þetta var 4 álnir á hvern
veg og járn Ã- öllum veggium og loftinu. Gólfið sá ég ekki,
vegna ábreiðu, sem á þvÃ- lá. à miðju gólfi stóð
viðhafnarlaust tréborð og 4 stólar.
Okkur gafst ekki mikill tÃ-mi til umsvifa þvÃ- rétt Ã- þessu
opnaðist hurðin og inn gengu tveir menn. Var annar þeirra lÃ-till
vexti, en knálegur. Hann gekk á undan.
Hinn, sem á eftir fór, var miklu hærri, og varð okkur þegar
starsýnt á hann. Hann var fagurlega vaxinn, frÃ-ður sýnum og
hinn höfðinglegasti. Hann hafði alskegg, stutt; augun voru dökk
og starandi,—nærri kaldranaleg—og ennið hátt. Það var
fljótséð að ekki mundi auðvelt að hafa áhrif á tilfinningar
þessa manns. En gáfaður maður hlaut hann að vera. Það var
auðséð á honum.
Hann var auðsjáanlega yfirmaður skipsins, þvÃ- þegar þeir
vóru komnir inn úr dyrunum, vék hinn sér til hliðar. Hann

staðnæmdist frammi fyrir okkur og starði á okkur langa stund.
Ekki hraut honum orð af vörum fyr en loks, að hann ætlaði út
aftur; þá talaði hann við förunaut sinn á máli, sem ég
skildi ekki.
Hvað átti ég að taka til bragðs? Ég vonaði að hann skildi
frönsku og ávarpaði hann á þvÃ- máli,—talaði svo skýrt
og skilmerkilega, sem mér var unt. Ég sagði honum nöfn okkar
og hvað manna við værum og hvernig á þvÃ- stóð, að við
vórum þar komnir.
Ókunni maðurinn hlustaði á mig með stillingu og kurteisi. En
ekki sást nokkur vottur þess, að hann skildi mig og ekki svaraði
hann.
Ned Land varð auðvitað fokvondur. Hann endurtók alla
frásögu mÃ-na á ensku, og viðhafði all-ófögur orð með
köflum. Hann endaði mál sitt á þvÃ- að heimta mat; sagði
að við værum komnir Ã- dauðann af hungri og yrðum að fá
mat.
En það leit ekki út fyrir, að ókunni maðurinn skildi Ned Land
heldur. Ég var einmitt farinn að hugsa um að reyna latÃ-nu, en
þá segir Konsæll.
„Ef húsbóndanum þóknast, gæti ég reynt þýzku“.
Það hafði mér ekki dottið Ã- hug áður. Konsæll var
flæmskur og talaði auðvitað þýzku. Ég gat að eins lesið
hana og—sannast að segja—með herkjum. Ég var þvÃ-
fljótur til að samþykkja það.
à þriðja sinn var honum nú sagt hverir við værum og hvers
vegna við værum þangað komnir. En Ã- þetta sinn var það
Konsæll sem sagði frá, með allri þeirri kurteisi og formkreddum,
sem honum var lagið. En árangurinn varð alveg sá sami,—alls
enginn. Ókunni maðurinn snéri sér nú að förunaut sÃ-num
og mælti við hann nokkur óskiljanleg orð. Svo fóru þeir út
úr herberginu báðir.

Skömmu seinna opnaðist hurðin á ný og kom inn þjónn
með þur föt. Þótti okkur Konsæl gott að fá fötin, en Ned
Land sefaðist ekkert fyr en þjónninn loks kom með mat; þá
var eins og hýrnaði yfir Kanadamanninum.
Að lokinni máltÃ-ð lögðum við okkur fyrir og sváfum vært
og lengi. Þegar við vöknuðum og vórum að nudda stÃ-rurnar
úr augunum, vissum við ekki fyr af, en skipstjórinn snaraðist inn
Ã- herbergið. Hann stóð kyr stundarkorn og virti okkur fyrir sér.
Svo hóf hann máls og talaði á hreinustu frönsku:
„Herrar góðir! Mér er jafnlétt um að tala frönsku eins og
þýzku og ensku. Ég skildi þvÃ- mæta vel alt það sem
þið sögðuð. En ég vildi fyrst vita deili á ykkur og Ã-huga
svo málið Ã- næði. Ég hefi verið Ã- miklum vafa um, hvað
gera skal við ykkur. Þið eruð komnir hingað á skip mitt fyrir
sakir óhappaatvika. Þið hafið truflað lÃ-fsrás mÃ-na og
rósemi . . “
„Ósjálfrátt“. greip ég fram Ã- fyrir honum.
„Ósjálfrátt!“ át hann eftir. „Var það ósjálfrátt að
„Abraham LÃ-nkoln“ var gerður út til að ofsækja mig? Var
það ósjálfrátt að þér fóruð með skipinu og tókuð
þátt Ã- ofsóknunum? Var það ósjálfrátt að þið
skutuð á skip mitt og Ned Land kastaði skutli á það?“
„Við vissum ekki annað en skip yðar væri sjóskrÃ-msl, sem
nauðsyn bæri til að eyðileggja“, svaraði ég.
„En hefðuð þið nú vitað að þetta var niðansjáfarskip;
hefðuð þið ekki elt það og skotið á það, alveg eins og
sjóskrÃ-msl?“
Mér varð svarafátt. Ég fann með sjálfum mér, að
Farragút flotaforingi mundi ekki hafa gert neinn mun á þvÃ-.
„Eins og þið getið sjálfir séð og skilið“. sagði

ókunni maðurinn, „ber mér að skoða ykkur sem óvini
mÃ-na. Vildi ég verða laus við ykkur, þyrfti ég ekki annað
en seta ykkur upp á þilfarið og fara svo Ã- kaf. Ég hefi fylsta
rétt til að gera