Sæfarinn

A free download from http://www.dertz.in


Sæfarinn

The Project Gutenberg EBook of Sæfarinn, by Jules Verne This
eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no
restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it
under the terms of the Project Gutenberg License included with this
eBook or online at www.gutenberg.net
Title: Sæfarinn Ferðin kring um hnöttin neðansjávar
Author: Jules Verne
Release Date: November 8, 2005 [EBook #17025]
Language: Icelandic
Character set encoding: UTF-8
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK
SÆFARINN ***

Produced by Jeroen Hellingman, Johannes Birgir Jensson and the
Online Distributed Proofreading Team at http://www.pgdp.net

SÆFARINN
(Ferðin kring um hnöttin neðansjávar)

EFTIR JULES VERNE

KOSTNAÃARMAÃUR PÉTUR G. GUÃMUNDSSON
REYKJAVÃK 1908
PRENTSMIÃJAN GUTENBERG

Sæfarinn.
(Ferðin umhverfis hnöttinn, neðansjávar).
Eftir Jules Verne.

I.
Það var árið 1866, að sá kvittur kom upp og gekk staflaust um
öll lönd, að vart hefði orðið við sjóskrÃ-msl eitt mikið og
ilt.
Sumum fanst nú samt fátt um þessa sögu, sem heyrðu hana Ã-
fyrsta sinni. Sögðu þeir þetta mundu vera sæorminn alkunna,
sem kemur Ã- ljós á hverju ári og hverfur aftur án þess að
gera nokkrum manni mein.
En Ã- þetta sinn urðu margir að láta sannfærast, þó ekki
væru þeir auðtrúa, þvÃ- skrÃ-msl þetta var séð af
mörgum skipum og hvað eftir annað. Einu sinni sást það frá
tveim skipum Ã- senn, og var svo skamt frá þeim, að gera mátti
áætlun um stærð þess. Eftir þvÃ- sem sagan sagði, var
það miklu meira vexti en nokkurt annað dýr, dautt eða lifandi,
sem þekst hefir Ã- höfum jarðarinnar. Það fylgdi lÃ-ka
sögunni, að það væri ærið hraðfara, þvÃ- að á
hálfsmánaðarfresti kom það Ã- ljós á tveim stöðum

með þúsund mÃ-lna millibili.
Sögur um sjóskrÃ-mslið vóru á hvers manns vörum.
Blöðin fluttu langar greinar um það, og gamanvÃ-sur vóru
sungnar um það á leikhúsunum.
Og lærðir menn háðu harðar rimmur. Þeir gátu ekki borið
á móti þvÃ- að skrÃ-mslið væri til, svo margir menn höfðu
séð það og svo var hitt, að Ã- undirdjúpum hafsins
þóttust menn vita, að vera mundi risavaxinn gróður og var ekki
ólÃ-klegt að Ã- þeim miklu skógum hefðust við skrÃ-msl og
dýr ýmisleg, sem öllum væru ókunn. Það var þvÃ- ekki
ólÃ-klegt, að þetta skrÃ-msl hefði hröklast þaðan af
tilviljun og flækst upp að yfirborðinu.
En þá var eftir að vita hvers konar skepna þetta var. Var
það risavaxinn kolkrabbi eða var hægt að skipa þvÃ- Ã-
flokk með hvölunum?
Sagnirnar sem um það gengu vóru margar og misjafnar, svo
lÃ-tið var á þeim að byggja. Sögurnar um sjóskrÃ-mslið,
sem gengið höfðu Ã- blöðum og manna munni bárust nú inn
Ã- vÃ-sindaleg tÃ-marit og urðu þar óþrotlegt þrætuefni.
Það var á öndverðu ári 1867, að ég var á heimleið til
ParÃ-sar úr vÃ-sinda-leiðangri Ã- Nebraska, og var staddur Ã-
Nýju-JórvÃ-k. TÃ-ðindamenn stórblaðanna þefuðu mig
uppi þegar Ã- stað, og leituðu álits mÃ-ns um mál þetta,
sem þá var efst á baugi og mest um talað. Þótti þeim
mikið undir þvÃ- komið, hvað ég segði um það, þvÃ-
ég var prófessor við náttúrugripasafnið Ã- ParÃ-s og
höfundur bókarinnar: „Um leyndardóma undirdjúpanna“.
Ég gat ekki skorast undan þvÃ- með öllu, en reyndi þó að
forðast allar staðhæfingar. Bar ég það fyrir, að enn væri
ókunnugt um eðli dýrsins og náttúru. Þó þótti mér
mest lÃ-kindi til, að þetta væri risavaxið náhveli, eftir öllum
lÃ-kum að dæma.

Að dýrið væri hvalakyns, og einmitt af þessu tægi, réði
ég af atviki, sem kom fyrir, meðan ég stóð við Ã-
Nýju-JórvÃ-k.
Það var Ã- aprÃ-lmánuði, að gufuskipið „Skotland“, eitt
með stærstu og fegurstu skipum Cunard-lÃ-nunnar, var á ferð úti
Ã- Atlantshafi, svo sem 150 mÃ-lur vestur af Englands-ströndum.
Veður var kyrt og fagurt og skipið klauf sjóinn með jöfnum
hraða. Þá vissu menn ekki fyr til, en skipið kiptist við, eins og
það hefði höggvið niður eða rekist á eitthvað.
Farþegarnir urðu þegar óttaslegnir og Anderson skipstjóri
átti fult Ã- fangi með að telja um fyrir þeim. Mikil hætta gat
varla vofað yfir, þvÃ- innanrúmi skipsins var skift Ã- 7 hluta
með vatnsheldum milligerðum, svo þó gat kæmi á skipið, og
eitt rýmið fyltist sjó, hlaut það að fljóta eftir sem áður.
Svo fór skipstjóri niður hið bráðasta, að gæta vegsummerkja.
Sá hann þá, að sjór féll inn Ã- 5. rými, til mikilla muna.
Til allrar hamingju vóru gufukatlarnir ekki þar, þvÃ- hefði svo
verið og sjór komist Ã- eldstórnar, gat verið voði á ferðum.
Anderson stöðvaði skipið og lét háseta einn fara fyrir borð
og kafa undir það. Hann kom upp aftur eftir fáar mÃ-nútur og
sagði, að rifa mikil væri á botni skipsins, á að gizka 3 álna
löng. Engin tiltök vóru á þvÃ-, að gera við svo mikinn