Reizen en vechten in het Zuiden van de Philippijnen | Page 4

is door een
engelsche maatschappij uitgevoerd.
In het algemeen zijn de openbare werken van den kant der regeering
volstrekt niet het voorwerp eener aanhoudende zorg geweest, en de
onverschilligheid der Commissie in dit opzicht is een der ernstigste
grieven van de Philippino's tegen de nieuwe meesters, die de taak op
zich hebben genomen, om hen te besturen. Niet enkel is geen spoorweg
aangelegd, maar zelfs het wegennet wordt zeer slecht onderhouden en
weinig uitgebreid, ofschoon dat de voorwaarde is voor de welvaart der
boeren, die hun waren aan de markt moeten brengen en naar de havens
van uitvoer. De inboorlingen klagen ook over de zelfzucht der
gezaghebbers uit Amerika in het verdeelen der middelen van
gemeenschap, als ze die een enkele maal in het leven roepen. Bijna

altijd komen de ondernomen werken slechts aan de amerikanen zelf ten
goede en strekken in geringe mate ten voordeele van de massa der
bevolking.
Dat is bij voorbeeld het geval met de talrijke wegen, die de garnizoenen
uit het binnenland in gemeenschap stellen met de aanlegplaatsen aan de
kust. Men kan eveneens als voorbeeld wijzen op den met groote kosten
aangelegden spoorweg in de provincie Benguet, om toegang te geven
tot het hooge plateau van Baguio, waar de regeering voornemens is, een
sanatorium te laten bouwen voor de hooge burgerlijke ambtenaren en
militairen, die in de warmste weken naar een koeler klimaat moeten
gaan. Dit werk heeft het budget der eilanden bezwaard met niet minder
dan 12 millioen francs, en het is zoo slecht uitgevoerd, dat op sommige
punten van den weg de overstroomingen hem periodiek maken tot een
pad, voor rijtuigen onbruikbaar, zoodat de toeristen verplicht zijn, te
paard te reizen en hun bagage per muildier te laten vervoeren. Op
andere wegen van den Archipel heeft men nog minder schitterende
resultaten verkregen.
De strategische weg, die de garnizoenen van Malabang en Parang
verbond en die ook groote uitgaven noodig heeft gemaakt, is geheel
door den plantengroei overweldigd, zoodat er thans geen spoor meer
van over is, en men zich nu niet van den eenen naar den anderen post
kan begeven dan over zee, ofschoon ze maar tien kilometer van elkaar
verwijderd zijn. Die middelmatige resultaten zijn gemakkelijk te
begrijpen, als men zich voor den geest roept, op welke manier de
amerikaansche ingenieurs hun wegen aanleggen op moerassige
terreinen. In plaats van een verhooging aan te brengen op een solieden
onderbouw en goten open te laten voor de afvloeiing van het water,
bepalen ze zich er toe, zoo maar op den grond de ruw bewerkte boomen
neer te leggen; dat noemt men de corduroy. De schokken over den
hobbeligen weg zijn een marteling voor de reizigers, en het duurt
gewoonlijk niet lang, of die boomen zakken in den grond, worden met
aarde overdekt, de weg verdwijnt snel en het werk kan weer van voren
af aan beginnen.
Ik was sedert veertien dagen in Manilla, en na de kantoren van de

militaire administratie te hebben bezocht, enkele garnizoenen uit den
omtrek en een aantal kerken, begon ik onder den indruk te komen van
de aanstekelijke loomheid, die iemand overvalt in de hoofdstad der
Philippijnen, toen men mij kwam meedeelen, dat de nieuwe
commandant terug was en mijn bezoek verwachtte op zijn kantoor in
het fort Santiago.
Generaal Leonard Wood is een der voornaamste officieren uit het leger
der Vereenigde Staten en zeker degene, wiens loopbaan het snelst is
gemaakt en over wiens carrière het meest is gesproken. Acht jaar
geleden, vóór den oorlog met Spanje, diende hij als officier van
gezondheid en had nooit een zuiver militaire betrekking bekleed; maar
hij had al de aandacht getrokken door zijn vakkennis en door
onderzoekingsreizen in het Noorden van Mexico. President Mac Kinley
benoemde hem tot geneesheer op het Witte Huis, en daar maakte hij
kennis met een der voornaamste republikeinsche leiders, den heer
Theodoor Roosevelt, den lateren President, wiens vriend hij weldra
werd.
Toen brak de oorlog op Cuba uit. De heer Roosevelt, die er de
voornaamste aanstichter van was geweest, wenschte ook zijn deel te
hebben van de gevaren en van den roem, die de strijd aan zoovelen van
zijn landgenooten bracht, en had het denkbeeld om met zijn vrienden
uit de salons van New-York en van de ranches uit het Verre Westen een
regiment van vrijwilligers te vormen. Op het laatste oogenblik deinsde
hij er voor terug, zelf het commando op zich te nemen, want hij wist
volstrekt niets van militaire quaesties en was niet zeker, of hij wel de
ervaring en de kennis bezat, noodig voor de leiding van verscheiden
escadrons. Bij die gelegenheid dacht hij aan generaal Wood, die zijn
geheele leven in de garnizoenen en in de kampen had gesleten, en
stelde dien aan het hoofd van zijn corps, terwijl hij voor zichzelven den
graad en de bezigheid van luitenant-kolonel bewaarde.
Nauwelijks was