Rakontoj | Page 4

ekstreme sxvelinta kaj vidigas lacecon. La
hauxtkoloro estas flaveta, la okulo senbrila kiel post forta, longedauxra
spirita penado kaj ekscitado, la lipoj bluetaj -- estas videble, ke tiu viro
malsanas jam de longa tempo, sed gxis nun penas rezisti la malsanon
kun la strecxo de cxiuj siaj fortoj.
La sinjorino cxe lia flanko estas vestita laux la malnova modo en la
vesto ne tre eleganta. Sxi havas sur si longan mantelon, sur la kapo
pajlan de la frunto kaj de la vizagxo suprenigxantan cxapelon kun

diverskoloraj rubandoj kaj floroj.
Sxia vizagxo posedas ankoraux postesignojn de l' fresxa cxarmo. La
vangoj estas brune rugxaj, la molaj lipoj ridetantaj, la brilaj okuloj
bonanimaj kaj petoleme gajaj.
La viro kaj la sinjorino alpasxis malrapide al la veturilo. La viro per
senbrila rigardo trakuris la objektojn sur la veturilo kaj post gxi, poste
singarde kaj kun videbla penado helpata de la sinjorino eniris en la
veturilon.
La sinjorino volis sekvi lian ekzemplon; sed apenaux sxi metis unu
piedon sur la sxtupon de la veturilo, sxi sentis, ke iu ektiris malantauxe
sxian jupon.
Turninte sin sxi ekvidis stari post si nekonatan viron de maldika talio
en nigra vesto kaj kun senhara, pli malafabla ol simpatia vizagxo.
"Cxu vi deziras ion, sinjoro?" demandis sxi afable, sed tamen iel
eldevige, nepovante kasxi sian ekmiron pro la nekutima kaj samtempe
negalanta maniero, per kiu la nekonato turnis al si sxian atenton.
"Mi petas pardonon, estimata sinjorino," diris la nekonato humile
klinante. "La kauxzo de mia alveno estas la mendita rekviemo..."
La viro en la veturilo auxdinte la vorton "rekviemo" diritan per konata
vocxo elrigardis el la veturilo.
"Mi tre petas, sinjoro Mozart -- kio okazos kun la rekviemo?" turnis sin
la nigre vestita nekonato al la glora komponisto.
"Ah -- pardonu!" respondis Mozart. "Gxis nun malgraux plej bona volo
estis al mi tute neeble plenumi la promeson."
"Sed vi forveturas nun en Praha'n," intermetis kun modera riprocxo la
nekonato, "kaj neniu scias, kiam vi revenos. Cxu estas neeble prokrasti
la vojagxon je tempo pli malfrua, gxis la rekviemo estos finita?"
"Ne, ne, estas neeble," senkulpigas sin Mozart.."La glora bohema

nobelaro honoris min per la mendo, kiun mi povas nek rifuzi, nek
prokrasti. Oni postulis min, ke mi verku por la festo de l' kronado de l'
imperiestro Leopoldo seriozan operon »La Clemenza di Tito«. Vi mem
devas konfesi, ke la mendon tiel honoran kiel profitan estas neeble
rifuzi nek prokrasti. Kaj tial mi petas, diru al via sinjoro nekonata al mi
kaj grandanima favoranto de l' arto, ke li senkulpigu min. Kiam mi
estos reveninta el Praha, mi senprokraste komencos la verkon, se volas
kaj povas via nobla sinjoro tiel longe atendi."
La nekonata sendito de l' nekonata mendinto estis tute kontenta je tiu
certigo; li promesis, ke li bone komunikos cxion kaj aldonis, ke lia
sinjoro atendos pacience, gxis Mozart revenos el Praha kaj povos
komenci la promesitan laboron.
Per tio la necesega afero estis por momento finita.
La sendito forigxis.
La edzino de Mozart eniris en la veturilon kaj sidigxis kontraux sia
edzo. Post kelkaj momentoj ekmovis sin la veturilo celante la centron
de l' urbo por trapasi la urbon, deflankigxi en la strato de Leopoldo en
la straton de Tábor kaj plue iri al Praha.
Tuj post la unua ekskuo de la veturilo ekparolis la edzino de Mozart,
dirante:
"Domagxe, kara Wolfgang, ke pro amasigxo de neprokrasteblaj laboroj
estis al vi neeble komponi la menditan rekviemon. La honorario estas
vere granda kaj la mendinto eble mendus ankoraux novan verkon..."
"Nenio okazis, kara Konstancio," intermetas Mozart; "mi penos ja
baldaux plenumi la promeson kaj ni vidos poste, kio okazos..."
"Sed kredu al mi," dauxrigis la edzino, "ke gxis hodiaux nenio tiel
longe okupis mian penson, kiel la mistere mendita rekviemo. Tuj, kiam
vi antaux nelonge sciigis min, ke per pero de l' nekonata sendito vi
ricevis anoniman leteron, ke vi komponu funebran meson por nekonata
favoranto de l' arto kaj kiam vi difinis, kiam gxi estos finita kaj kian

honorarion vi deziras por gxi, mi estis konvinkita, ke la mendinto ne
povas esti tute simpla entuziasmulo, sed nobla, potenca persono, kiu
interesigxas pri vi kaj precipe pri via arto kaj estas preta helpi nin en
nia malfavora, malgxoja situacio. Kaj tial mi konsilis al vi, ke vi
akceptu la proponon kaj kiel eble plej baldaux komencu labori..."
"Kaj mi obeis, karulineto, vian konsilon," respondis Mozart. "Mi
skribis al la nekonata favoranto, ke mi volonte faros la laboron por tiu
kaj tiu honorario, sed ke mi ne povas precize difini, kiam mi estos
fininta gxin kaj ke tial mi petas, ke li afable komuniku al mi, kien mi
sendu la rekviemon, kiam gxi estos finita. Post nelonge, kiel vi scias,
alvenis denove la nekonata sendito, alportis postulitan honorarion kaj
samtempe promesis alporti ankoraux suficxe grandan aldonon, kiam la
verko estos