Princo Vanc | Page 9

ne estas spektaklo. Gxi estas--"
Tiam, rememorante ke, se li estus malgxentila al la fisxkaptisto, certe estus neeble ricevi vespermangxon, li farigxis pli gxentila, kaj fine diris:
"Ili estas--mi volas diri, ili sxajnigas sin geregxoj kaj ilia korteganaro."
"Vere," kriis la fisxkaptisto, "tio ja estas eksterordinara vidindajxo. Mi neniam vidis tian. Eniru kaj mangxu, kaj ni poste elprenos la pupojn."
[Ilustrajxo]
Dirinte tion, li eniris la dometon, kaj diris, ke la Princo lin sekvu. Gxi estis tre malbonsxajna dometo, havanta krudajn murojn, en kiuj la fendoj estis sxtopitaj per algoj, por ne enlasi la venton. Malgranda fajro brulis sur aro da plataj sxtonoj, kiuj servis anstataux kameno. La edzino de la fisxkaptisto, maljuna kaj suficxe kurbigxinta pro reuxmatismo, cxirkauxe lametis, preparante la vespermangxon, kiu, kiel sxi diris, preskaux estas preta. Kiam gxi estis tute preta, ili eksidis; kvankam la kompatinda Princo, malgraux sia malsato, ne povis facile engluti la sekan haringon, la maldelikatajn avenbulkojn, kaj la malfresxan akvon, el kiuj konsistis la mangxajxoj.
Post kiam li finis la mangxon,--kiu ne okupis longan tempon, kiel oni povas supozi,--li starigis la skatolon sur la tablon kaj gxin malfermis.
"Unue," li diris, "ni donu al ili iom da nutrajxo, kaj vi vidos, kiel bele ili sxajnigos mangxi kaj trinki."
Tamen, se la nutrajxo estis maldelikata por Vanc', vi povas imagi, ke gxi estis multe tro kruda por la dentoj de la etuloj, kiuj ne povis mangxi ecx peceton. Pro tio, ili tordetis la manojn, kaj ploris en la posxtuketojn; kaj la Regxo ecx frapetis la orelon de la Cxefkanceliero, tiel cxagrenita li estis, ne povante mangxadi.
Cxio cxi multe amuzis la gemastrojn, kiuj supozis, ke la tuta okazajxo nur estas ludo, kaj ili ne permesis, ke Vanc' fermu la skatolon, gxis la mallumo tute kasxis la kvazauxpupojn.
Dum la nokto, kiam Vanc' kusxis sur la malmola argila planko de la dometo, vane penante dormi, li subauxdis la geedzojn mallauxte kunparolantaj.
"Mi sciigas al vi, edzino," la maljunulo estis diranta, "ke mi certe gxin faros; tio do estu la fino de la afero. Mi diras, ke mi havos la teatreton kiel mian proprajxon. Mi povus akiri pli da mono per la pupoj, unu tagon dum foiro, ol mi ricevas cxi tie tutan jaron fisxkaptante."
"Sed la knabo," maltrankvile demandis la maljunulino,-- "vi ne suferigos la knabon, cxu vere, edzo?"
"Suferigos lin? Ne," respondis la fisxkaptisto, "mi ne suferigos lin. Mi vendos lin, kiel mariston, al la sxipo nagxanta en la haveno; kaj poste mi prenos la spektaklon, kaj cxirkauxvagados, gajnante monon."
Oni povas imagi, ke Vanc' tion auxdinte timtremis pro la penso, ke la familio estas sxtelota, kaj ke li mem estas vendota kiel maristo. Tamen li tre kviete kusxadis, gxis lauxta ronkado montris ke la geedzoj dormas; tiam li senbrue levigxis, kaj trovinte sian altvaloran skatolon, li alsxultrigis la sxargxon, kviete sxteliris el la dometo, kaj, spite la mallumeco, rapidis kiel eble tre malproksime lasante post si la malican fisxkaptiston kaj lian kabanon.
Je la tagigxo, li renkontis viron sxovantan sian boaton for de la bordo, kaj demandis al li, kien kondukos lin la lauxborda vojo.
"Tion 'niu ne povas sciigi vin," diris la viro, arangxante la remilojn, "cxar 'niu ne scias precize. Sed mi konsilas, ke vi provu gxin, cxar gxi tiel kredeble kondukos ien, kiel 'nien."
Tiu konsilo nemulte valoris al la Princo; tamen li sentis sin devigata gxin sekvi, cxar li ne kuragxis reiri; li tial marsxadis antauxen, kvankam la suno staris alte, kaj la skatolo estis peza, kaj en gxi la korteganoj zumis, simile al aro da koleraj abeloj, cxar ili devis tiel longatempe esti sen mangxo.

CXAPITRO IX
Cxirkaux la tagmezo al la Princo aligxis meduzo, kiu montris gajan kaj felicxan karakteron, kaj insiste kunigis sin kun Vanc' kaj lin akompanis. La knabo opiniis ke li jam havas tiom da personoj, kiom li povas prizorgi, kaj li klare diris tion al la kreitajxo.
"Krom tio," li finis tre malafable, cxar lia pacienco estis efektive elcxerpita, "verdire, vi tiel plauxdiras, ke vi faras min nerva."
"Knaboj ne devus posedi nervojn!" trankvile diris la meduzo. "Kompreneble, se mi ne havas krurojn, mi ne povas piediri; kaj, se mi ne povas piediri, mi devas plauxdiri. Tio estas klara, ecx al vi, mi supozas."
Princo Vanc' estis tro kolera por respondi; tial la paro kuniradis sen sono, krom la lacaj pasxoj de la knabo, kaj la brua plauxdado de la meduzo, sur la malseketa sablaro de la marbordo. Preskaux je la sunsubiro, ili atingis largxan kampon, kie ia matura greno sxajne vegetadis, kaj tra kiu fluis kristalklara rivereto, ombrata per arboj.
Al tiu kampo la laca Princo gxoje sin turnis, kaj antaux cxio malfermis la skatolon, preskaux timante ke li trovos la kompatindajn korteganojn tute mortintaj pro la kruela malsato. Senvivaj ili ankoraux ne estis, sed ili kusxis malfortaj kaj palaj, kaj sxajnis ke tre malmulte da forto al ili restis. Por ili la Princo rapide plenigis kelke da glaningoj el la klara, malvarma rivereto,