Princo Vanc | Page 3

antauxe tiel agis. La dekdu junaj Princinoj, kvankam tro bone edukitaj por diri ion, rigardegis sian fraton per siaj dudekkvar bluaj okuloj, kaj rondigis la dekdu busxetojn pro surprizo.
Okazis, ke la Regxo, sxatante la glaciajxon, kelke da minutoj sencxese mangxadis; kaj, kiam li levis la okulojn, li vidis, ke la Regxino jam estas tiel malgranda kiel kulero, kaj cxiuminute etigxas.
"Karulino," li serioze diris, "vere mi ne opinias, ke vi devus,--kaj cetere, antaux la okuloj de la infanoj; nur konsideru, kian maldecan ekzemplon vi montras."
"Mi estas certa, Via Mosxto," iom malafable respondis la Regxino, cxar la subita kuntirigxo preskaux faris al sxi kapturnigon,-- "mi estas certa, ke mi ne povas imagi, pri kio vi babilas. Maldecan ekzemplon, vere! Vi devus observi vian propran konduton. Mi tute ne povas imagi, kion la infanoj opinios pri vi, vidante ke vi tiel malgrandigxas."
Je tiu momento Iliaj Mosxtoj cxirkauxrigardis al la filinoj. Tiuj cxi nur havis la amplekson de alumetoj! La geregxaj okuloj sercxis lauxlonge de la tablo; cxiu persono tiea sin montris pigmeo!
[Ilustrajxo]
Teruro kaj timo plenigis cxiun animon, krom tiu de la Princo. Li preskaux frenezigxis pro gxojo, cxar lia ruzo tiel sukcesis. Estas vere, ke li unue elkuris el la mangxocxambro, cxar li cxiam kutimis forkuri, farinte ian abomenan sxercon; tamen li baldaux kuragxis reveni, kaj iris kaj reiris cxirkaux la tablon, preskaux mortante pro ridado pri la malgranduloj, senpotence sternigxantaj sur la grandaj segxoj.
La Princo servis al si fruktojn, kukojn kaj bombonojn de la tablo. Li sidigis la regxan patrinon sur la sukerujon, kaj enmetis la kompatindan Regxon en la salujon. La Cxefkancelieron, kiun Vanc' aparte malamis, li enpusxis en la piprujon, kie la maljuna perukhava dando certe post minuto estus mortinta pro ternado, sed la Blua Sorcxisto bonsxance aperis, kaj donis al la malfelicxa hometo subitan banon en lavpelveto.
"La sorcxilo bone funkciis, cxu ne?" diris la Blua Sorcxisto ridacxante, kaj metante la Cxefkancelieron, palan kaj malfortan, sur fenestro por ke li sekigxu en la sunbrilo.
"Ho, treege bone," vigle respondis Vanc', kvankam li sekrete tre timis cxi tiun apartan sorcxiston, kiu sxajne aperis kaj malaperis multe pli subite ol la ordinaraj sorcxistoj, al kiuj la Princo kutimis.
"Estas domagxe, ke vi ne povos ilin resxangxi," penseme diris la Blua Sorcxisto, tirante siajn densajn brovojn per la longaj bluaj fingroj.
"Kion?" ekkriis la Princo, konfuzite faliganta la patron en la pudingsauxcon, kaj tute ruiniganta la regxajn robojn. "Ne povos ilin resxangxi? Sed vi devos ilin sxangxi, se mi ordonos."
"Ho, koncerne tion," nezorgeme respondis la Blua Sorcxisto, la Regxon liavice trempante en pelveto, "iaokaze tio, kion vi diras, estas tute negrava. Unue, nenia sorcxisto estas devigata obei iun ajn, kiu nescias mem obei; kaj due, neniu, krom la Fragokolora Sorcxisto, povas malfunkciigi cxi tiun apartan sorcxilon."
"Nu, do, iru kaj venigu la Fragokoloran Sorcxiston," arogante ordonis Vanc', flankenlasante la unuan diron de la Blua Sorcxisto.
"Venigu lin vi mem!" estis la respondo. "Mi ne bezonas lin. Negrave estas al mi, vi scias; cxi tiu ne estas familio mia."
"Sed kie logxas la Fragokolora Sorcxisto?" pli humile demandis la Princo.
"Mi tute ne scias," malatente respondis la Blua Sorcxisto; "kaj, pripensinte gxin, mi opinias, ke mi ne gxenos min pri tio. Kial mi devus?"
"Sed la kulpo estas tute la via," balbutis Vanc' ekplorante, kaj sidigxante sur sian onklon, la Duko Ogi, ecx ne rimarkante lin, gxis la Duko tiel baraktetis, ke Vanc' eksaltis pro timo, supozante ke li sidis sur rano. "Vi certe enigis min en la embarason."
"Nun vi estas tedema," diris la Sorcxisto oscedante; "mi neniam sxatis tedulojn."
"Sed mi ne scias kion fa-a-ri!" plorkriis la Princo.
Je tio la Sorcxisto nur ridis terure, kaj tute malaperis, lasante la malbonan junulon lauxeble eligxi el la embaraso.

CXAPITRO IV
Princo Vanc' kelke da tempo iom brue dauxrigis la ploradon, kvankam oni devas konfesi, ke li tion faris pro kolero, pri la Blua Sorcxisto, pli ol pro bedauxro pri sia propra malbonfarado. Ecx tiam ne forte impresis lin tio, ke lia petolajxo kredeble sin montros tre grava afero; kaj post iom da tempo li visxis la okulojn kaj, kolektinte siajn ideojn, li ankaux kolektis la hometojn, kaj ilin kunarangxis cxe unu ekstremajxo de la regxa mangxotablo.
Ili farigxis tiel cxarma bildo, en siaj ceremoniaj roboj kaj etaj juveloj, ke Vanc' estis de ili ravata, kaj deklaris ke ili estas pli interesaj ol blankaj musoj aux ecx kobajoj. Cetere li povis auxdi ilin, se li auxskultis tre atente, disputantajn kaj kulpigantajn, unu la aliajn, pri la okazintajxo; kaj tio sxajnis al la malica Princo tiel ridinda, ke li frotis la manojn kaj vere dancadis pro gxojo.
Sed kiam la palaca kato eksaltis sur la Cxefkancelieron kusxantan sur la fenestro, kaj lin forportis en la busxo, nur tiam Vanc' komencis iom timi, kaj kompreni ke (cxar estas lia kulpo, ke la tuta familio jam ne povas sin defendi) li mem nun devas gxin gardi kaj protekti kontraux dangxeroj.
Li malfacile sukcesis