Poems of Propertius [in Latin] | Page 7

ille meos numquam patitur requiescere postis, arguta referens carmina blanditia: ``Ianua uel domina penitus crudelior ipsa, quid mihi iam duris clausa taces foribus? cur numquam reserata meos admittis amores, nescia furtiuas reddere mota preces? nullane finis erit nostro concessa dolori, turpis et in tepido limine somnus erit? me mediae noctes, me sidera plena iacentem, frigidaque Eoo me dolet aura gelu: tu sola humanos numquam miserata dolores respondes tacitis mutua cardinibus. o utinam traiecta caua mea uocula rima percussas dominae uertat in auriculas! sit licet et saxo patientior illa Sicano, sit licet et ferro durior et chalybe, non tamen illa suos poterit compescere ocellos, surget et inuitis spiritus in lacrimis. nunc iacet alterius felici nixa lacerto, at mea nocturno uerba cadunt Zephyro. sed tu sola mei, tu maxima causa doloris, uicta meis numquam, ianua, muneribus. te non ulla meae laesit petulantia linguae, quae solet irato dicere tota loco, ut me tam longa raucum patiare querela sollicitas triuio peruigilare moras. at tibi saepe nouo deduxi carmina uersu, osculaque impressis nixa dedi gradibus. ante tuos quotiens uerti me, perfida, postis, debitaque occultis uota tuli manibus!'' haec ille et si quae miseri nouistis amantes, et matutinis obstrepit alitibus. sic ego nunc dominae uitiis et semper amantis fletibus aeterna deferor inuidia.'

XVII
ET merito, quoniam potui fugisse puellam nunc ego desertas alloquor alcyonas. nec mihi Cassiope solito uisura carinam, omniaque ingrato litore uota cadunt. quin etiam absenti prosunt tibi, Cynthia, uenti: aspice, quam saeuas increpat aura minas. nullane placatae ueniet fortuna procellae? haecine parua meum funus harena teget? tu tamen in melius saeuas conuerte querelas: sat tibi sit poenae nox et iniqua uada. an poteris siccis mea fata reponere ocellis, ossaque nulla tuo nostra tenere sinu? a pereat, quicumque ratis et uela parauit primus et inuito gurgite fecit iter! nonne fuit leuius dominae peruincere mores (quamuis dura, tamen rara puella fuit), quam sic ignotis circumdata litora siluis cernere et optatos quaerere Tyndaridas? illic si qua meum sepelissent fata dolorem, ultimus et posito staret amore lapis, illa meo caros donasset funere crinis, molliter et tenera poneret ossa rosa; illa meum extremo clamasset puluere nomen, ut mihi non ullo pondere terra foret. at uos, aequoreae formosa Doride natae, candida felici soluite uela choro: si quando uestras labens Amor attigit undas, mansuetis socio parcite litoribus.

XVIII
HAEC certe deserta loca et taciturna querenti, et uacuum Zephyri possidet aura nemus. hic licet occultos proferre impune dolores, si modo sola queant saxa tenere fidem. unde tuos primum repetam, mea Cynthia, fastus? quod mihi das flendi, Cynthia, principium? qui modo felices inter numerabar amantis, nunc in amore tuo cogor habere notam. quid tantum merui? quae te mihi carmina mutant an noua tristitiae causa puella tuae? sic mihi te referas, leuis, ut non altera nostro limine formosos intulit ulla pedes. quamuis multa tibi dolor hic meus aspera debet, non ita saeua tamen uenerit ira mea ut tibi sim merito semper furor, et tua flendo lumina deiectis turpia sint lacrimis. an quia parua damus mutato signa colore? et non ulla meo clamat in ore fides? uos eritis testes, si quos habet arbor amores, fagus et Arcadio pinus amica deo. a quotiens teneras resonant mea uerba sub umbras, scribitur et uestris Cynthia corticibus! an tua quod peperit nobis iniuria curas, quae solum tacitis cognita sunt foribus? omnia consueui timidus perferre superbae iussa neque arguto facta dolore queri. pro quo diuini fontes et frigida rupes et datur inculto tramite dura quies; et quodcumque meae possunt narrare querelae, cogor ad argutas dicere solus auis. sed qualiscum es resonent mihi `Cynthia' siluae, nec deserta tuo nomine saxa uacent.

XIX
NON ego nunc tristis uereor, mea Cynthia, Manis, nec moror extremo debita fata rogo; sed ne forte tuo careat mihi funus amore, hic timor est ipsis durior exsequiis. non adeo leuiter noster puer haesit ocellis, ut meus oblito puluis amore uacet. illic Phylacides iucundae coniugis heros non potuit caecis immemor esse locis, sed cupidus falsis attingere gaudia palmis Thessalus antiquam uenerat umbra domum. illic quidquid ero, semper tua dicar imago: traicit et fati litora magnus amor. illic formosae ueniant chorus heroinae, quas dedit Argiuis Dardana praeda uiris; quarum nulla tua fuerit mihi, Cynthia, forma gratior, et (Tellus hoc ita iusta sinat) quamuis te longae remorentur fata senectae, cara tamen lacrimis ossa futura meis. quae tu uiua mea possis sentire fauilla! tum mihi non ullo mors sit amara loco. quam uereor, ne te contempto, Cynthia, busto abstrahat e nostro puluere iniquus Amor, cogat et inuitam lacrimas siccare cadentis! flectitur assiduis certa puella minis. quare, dum licet, inter nos laetemur amantes: non satis est ullo tempore longus amor.

XX
HOC pro continuo te, Galle, monemus amore, (id tibi ne uacuo defluat ex animo) saepe imprudenti fortuna occurrit amanti: crudelis Minyis dixerit Ascanius. est tibi non infra speciem, non nomine dispar, Theiodamanteo proximus ardor Hylae: hunc tu, siue leges umbrosae flumina siluae, siue Aniena tuos tinxerit unda pedes, siue