Pisa

Pisa, by Unknown

The Project Gutenberg EBook of Pisa, by Unknown This eBook is for
the use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions
whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms
of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at
www.gutenberg.net
Title: Pisa
Author: Unknown
Release Date: October 31, 2004 [EBook #13902]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK PISA ***

Produced by Jeroen Hellingman and the PG Distributed Proofreaders
Team, with special thanks to Carlo Traverso

PISA
I
De reiziger, die nog de oude, goede, meer en meer in onbruik
gerakende gewoonte volgt om, zoo al niet van Marseille, dan toch voor
het minst van Nice, per rijtuig den onvergelijkelijken weg van de

Corniche te volgen en alzoo in Italië door te dringen, ontvangt eigenlijk
eerst te Pisa den vollen indruk van de heerlijkheid der italiaansche
kunst. Wel heeft hij te Genua, behalve de wonderbare schoonheid van
het landschap, ook den rijkdom en de pracht bewonderd van enkele
kerken en paleizen, maar te vergeefs zou hij hier zoeken naar dat
hoogere ideaal, dat, in Toskane geboren, van daar uit een
herscheppenden invloed op de beschaving van geheel Europa heeft
uitgeoefend. Men gevoelt zich eenigszins vreemd, gedesoriënteerd, te
midden van deze woelige handeldrijvende bevolking, in deze stad van
kooplieden, wier verleden nu juist niet altijd getuigt van vurige
vaderlandsliefde of van buitengewone geestelijke gaven. Des te dieper
en treffender is de indruk, dien Pisa, de oude mededingster van Genua,
op het gemoed maakt: eene mededingster, die wel wat stoffelijken
voorspoed en welvaart aangaat zeer verre voor de rijke koopstad moet
onderdoen, maar die ook nog in haar verval de kroon blijft dragen van
onvergankelijke glorie, op hooger dan stoffelijk gebied verworven.
Eene drukke koopstad, met haar havens en dokken, haar beurs, haar
kantoren en haar handelsgewoel, kunnen wij genoeg zien, en wie zich
daardoor aangetrokken gevoelt, behoeft niet verre te reizen; laat ons het
betere deel kiezen en in stillen eerbied, als ter pelgrimage, opgaan naar
het schier vergeten en verlaten, het als uitgestorven Pisa.
Ik ben nu eenmaal een geboren vijand van dien modernen vorm van
dienstbaarheid, bekend onder den naam van een rondreisbillet; om naar
Pisa te gaan, volg ik dan ook niet den gewonen weg per spoor over
Nice, Ventimiglia, Savona en Genua; ik kom niet van het noorden,
maar van het oosten: van Lucca, waar ik een alleraangenaamsten tijd
heb doorgebracht, ga ik naar Pisa. De reis, ook al is de trein geen
sneltrein, duurt niet lang: omstreeks een uur. De weg biedt natuurlijk
niet de onophoudelijke verrassingen, de tooverachtige schoonheden aan
van den spoorweg langs de zee, maar hij heeft toch ook zijne
eigenaardige schoonheid, en ergert u althans niet door eene eindelooze
aaneenschakeling van tunnels, die telkens en telkens het feërieke
landschap aan uw oog onttrekken. De streek, waardoor onze spoortrein
loopt, is buitengewoon vruchtbaar en doorsneden door een aantal beken
en wateringen, die ook hier, even als in Lombardije, de ontwikkeling
eener weelderige flora begunstigen. Overal, waarheen ge ook de

blikken wendt, ziet ge wingerden en vruchtboomen, die huizen en
dorpen aan uw gezicht onttrekken. Nabij San-Giuliano, het laatste van
de drie stations tusschen Lucca en Pisa, verrijzen kale bergen, die de
weelderige, overstelpende vruchtbaarheid van de vlakte nog te sterker
doen uitkomen; weldra slinken en verdwijnen die bergen; ge ziet aan
alle zijden nog slechts de wijde effen vlakte, die u als het ware toeroept,
dat de zee niet verre is. Maar nauwelijks hebt ge het beeld van dit
landschap in u opgenomen, of daar verrijzen voor uw oog oude
gekanteelde muren en vlak daarachter witte en zwarte monumenten van
een eigenaardig karakter. De locomotief laat haar gillend gefluit hooren;
de trein rolt ratelend onder een glazen galerij; wij zijn ter plaatse onzer
bestemming.
Wij nemen plaats in den omnibus van het hotel, die ons binnen weinige
minuten op de kaai langs den Arno brengt. Welk een prachtige aanblik:
de kaai beschrijft op dit punt eene groote, schilderachtige kromming:
de geel of bruin gepleisterde huizen met hunne groene
zonneblinden--of liever de paleizen, want al deze gebouwen dragen een
monumentaal karakter;--scharen zich in statige, majestueuse rij langs
den oever der rivier, die, vreemd genoeg! ten boorde hare bedding vult
en hare vuil gele wateren tegen de pijlers der bruggen spatten en breken
doet. De breede voetpaden, de hooge borstweringen langs de rivier met
de daarop van afstand tot afstand geplaatste lantaarns, de bruggen van
prachtige gehouwen steenen of ook van marmer: alles draagt er toe bij
om u dien indruk van grootschheid, orde en regelmaat te geven, dien de
voornaamste steden van Toskane aan de Medici te danken hebben.
Pisa heeft de gedaante van een vierhoek, door den Arno in twee
ongelijke