Per auto door den Kaukasus naar Perzië

⹂
auto door den Kaukasus naar Perzi?, by Claude Anet

Project Gutenberg's Per auto door den Kaukasus naar Perzi?, by Claude Anet This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at www.gutenberg.org
Title: Per auto door den Kaukasus naar Perzi? De Aarde en haar Volken, 1907
Author: Claude Anet
Release Date: November 4, 2006 [EBook #19712]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK PER AUTO DOOR DEN KAUKASUS ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

Per auto door den Kaukasus naar Perzi?.
Naar het Fransch van Claude Anet.

Reizen, wat is het heerlijk, wat is het schoon! Men hecht eerst recht waarde aan de dingen des levens, als men op het punt is, ze te verliezen. Zou dat het geheim van de bekoring van het reizen wezen? In snelle opeenvolging ontdekt men telkens nieuwe landschappen, maakt kennis met oude en jonge steden, betreedt tempels en paleizen en vindt eenzaamheid en stilte, waar eens drukte van leven heerschte en men voelt, dat het alles u ontsnapt op het oogenblik van het eerste aanschouwen.
Wij zijn gereisd naar Midden-Perzi? en hebben de rozen van Ispahan geplukt. We zijn niet de gewone wegen gegaan, want in plaats van met den trein naar Bakoe te stoomen, besloten we een deel van het traject en wel een zoo groot mogelijk deel per automobiel af te leggen. Zoo zijn we dan ook met onze machines in Bessarabi? geweest, een land, dat nog lang terra incognita voor auto's blijven zal. De Krim hebben wij bezocht, en in den Kaukasus hebben regen en sneeuw ons opgehouden. Toen we eenige uitstapjes hadden gedaan rondom Batoem en Koeta?s, hebben wij den trein genomen en de auto's deden hetzelfde. In Perzi? heeft één van ons geprobeerd, over de bergen bij Tabris het hooge plateau van Iran te bereiken, terwijl wij anderen in de automobielen de tweede heilige stad van het rijk der Shahs, Koem, bezochten. En toen we daar waren in de zesde week van onze reis, nadat we groote moeilijkheden hadden overwonnen, gevoelden we ons wel ver van Parijs en de onzen; maar we hebben te Ispahan een onvergetelijke week doorleefd.
Wij hadden twee jonge vrouwen meegenomen, of eigenlijk hadden zij ons meegevoerd, zoo groot en levendig waren haar enthousiasme, haar vroolijkheid, haar moed, haar wensch om het doel te bereiken. Zij waren gewend aan weelde en niets doen, aan comfort van allerlei aard; maar ze hebben met ons meegemaakt de nachten zonder slaap, gedeeld de onvoldoende maaltijden, de slechte, vuile herbergen, de koude van den vroegen morgen, den ijzigen wind der bergen en de hitte, die des middags uit de woestijn opstijgt.... Zij zijn te Ispahan geweest, en allen zijn we teruggekeerd.
Hoe konden zeven menschen van gezonde zinnen op het denkbeeld komen, per auto naar Perzi? te gaan?
De wensch om met zijn auto eens een anderen weg te rijden dan van Toulon naar Nice, deed een mijner vrienden, prins Emanuel Bibesco, een reis ondernemen langs de Corniche van de Krim. Hij ging er eerst heen, zonder van huis te gaan, namelijk door in zijn Baedeker te lezen en kaarten te bekijken. Baedeker leerde hem o.a., dat er een stoombootdienst bestaat van Sebastopol naar Batoem in den Kaukasus. Op dien tijd, het was in Januari 1905, sprak hij er mij over.
Men zou al heel weinig van aardrijkskunde moeten weten, om niet te hebben gehoord, dat de Kaukasus een land van prachtige bergen is, en dat de Russen er wegen hebben aangelegd. Zoo bereisden wij dan den Kaukasus, altijd op dezelfde luie manier, reden door dalen en over passen, om in steden uit te rusten. We kwamen op de kaart te Bakoe aan de Kaspische Zee. Die hield ons tegen.
Toen kwam Emanuel Bibesco weer bij mij.
"Weet je, waar Resjt ligt?" vroeg hij.
"Resjt in Perzi??"
"Resjt in Perzi?!"
"Niet heel ver van de Kaspische Zee, ten zuiden."
"Weet je nog wel, dat wij al te Bakoe zijn geweest?"
"Ik zie nog de kozakken in de straten."
"Er gaan tweemaal 's weeks stoombooten van Bakoe naar Enzeli, de haven van Resjt...."
Mijn hart begon onrustig te kloppen.
"En van Resjt naar Teheran," ging hij voort, "hebben de Russen een uitmuntenden weg aangelegd van 325 kilometer, waar de automobielen..."
"Zeg maar niets meer. Wanneer gaan we?"
We hebben drie maanden aan de voorbereiding besteed.
* * * * *
Er kwamen slechte berichten uit Rusland, zeer slechte berichten, maar niets hield ons terug. In de eerste dagen van April waren wij allen te Boekarest. Daar zal ik u voorstellen ons gezelschap, prins Georges Bibesco, verdienstelijk sportsman en zoon van een Bibesco, die in dubbele mate Franschman heeten mag door de twee oorlogen, waar hij aan deel nam, dien van Mexico en dien van