Per auto door den Kaukasus naar Perzië | Page 7

langs den bezwaarlijken weg. Eindelijk waren
we buiten het bosch en niet ver van den top van den pas, toen op eens
een sneeuwmuur van een meter hoog zich voor ons verhief. De groote
Mercédes nam een aanloop, maar zat al gauw in de sneeuw vast. Wat te
doen?

Wij waren maar twintig kilometer van Yalta en toch moesten we
omkeeren, niettegenstaande den erbarmelijken weg achter ons. Een
honderd kilometer terug naar Sebastopol en nu in donker! Maar we
hadden geen keus en daar ging het heen vliegensvlug naar beneden
langs afgronden en remmend bij de scherpe bochten, terwijl de wind
zich tot storm had verheven. Tegen elf uur waren we weer op den
Malakoffheuvel. Daar sprong een band. Terwijl ze aan het repareeren
waren, gingen wij op shawls op den grond liggen, doodop van
vermoeidheid en honger. Daar op de kale aarde tusschen de steenen
kwamen herinneringen aankloppen aan anderen, die er zoo hadden
gelegen, vermoeider nog dan wij, zoo moe, dat het leven langzaam uit
hen heenvloot op een avond als dezen, waarop de kogels floten als nu
de wind.
Den volgenden morgen liepen wij door Sebastopol en ik trachtte de
opschriften te lezen op de uithangborden van de winkels.
Waarom hebben de Russen toch zoo'n ingewikkeld letterschrift? Om
het ons nog moeilijker te maken, hebben ze enkele letters van ons
genomen, maar hebben die andersom gezet. Hun M is een T, hun P
onze R. En dan verschillen de gedrukte letters van het loopende schrift
en de hoofdletters van de gewone en zoo meer. Men mag zich dan ook
gelukkig rekenen, als men er na een verblijf van eenige weken in is
geslaagd, de opschriften te ontcijferen. Wat het lezen van een
geschreven adres betreft, daarop moet men maar niet hopen.
Langs de beroemde Corniche van de Krim reden we in den namiddag
naar Yalta. Ons eerste uitstapje was naar het klooster Saint-Georges.
Om daar te komen, moesten we den grooten weg verlaten en vijftien
kilometer door het veld afleggen. De boer, die ons terecht zou helpen,
verdwaalde en bij een gracht moesten wij pontonnierswerk verrichten,
om door vulling met aarde erover te kunnen komen. Onze dames, altijd
vol moed, droegen mee steenen aan. Ofschoon ik te Parijs wel wat
bezwaar had gezien in de deelneming van teêre en aan weelde gewende
vrouwen aan onzen avontuurlijken tocht, hier was ik al lang gerust
gesteld. Zij hadden steeds haar goed humeur behouden en onzen moed
aangevuurd. Ik kan dus ieder aanraden, dames mee te nemen, maar men

moet ze weten te kiezen....
Prachtig was het klooster gelegen, driehonderd meter boven de
diepblauwe zee, op een steile rots, en het moet voor de monniken met
de lange haren niet moeilijk wezen, dag aan dag God te loven en te
prijzen, dat hij hen in zulk een heerlijk oord laat leven. Over Balaklava
reden we door een mooi en afwisselend land naar Yalta.
Het was er nu rustig, maar het oproer had er huisgehouden, en hier en
daar was geplunderd. Wij hadden tot nu toe niets van al de onlusten,
waarvan de couranten vol hadden gestaan, gezien; maar we hadden ons
wel degelijk op gevaar gewapend. Ieder van ons had een revolver. Dan
was er in de auto een karabijn en een jachtgeweer, waar we telkens
onze beenen zeer aan deden; de dames droegen een dolkje, dat alleen
gediend heeft, om de bladen van Steindhal's "Amour" open te snijden,
maar dat in geval van nood dienst kan doen. Ik moet bekennen, dat van
het begin af de wapens in de diepte van onze valiezen hebben gerust,
want al is het al een groote last, een revolver te koopen, het is nog een
veel grootere, het wapen in zijn broekzak te dragen.
Kort na onze aankomst hoorden we, dat Maxime Gorki in een villa in
de buurt woonde. Bij een apotheker kregen we het adres, en ik toog er
op uit. Door het mooie park van Tsjoekoerlar reed ik er heen en het
laatste huis van een kronkelende laan met veel villa's was het huis,
waar Gorki met zijn vrouw woonde. Bij de deur verstond de meid mij
niet, maar toen ik een paar passen in de vestibule had gedaan,
verscheen de stoere figuur van den dichter, die toen nog veel van de
rechtvaardigheid van de russische regeering verwachtte. Wij hebben
lang en veel over de fransche en russische letteren gesproken en ik zal
altijd de aangenaamste herinnering aan de gesprekken van hem en van
zijn vrouw behouden, waarbij mevrouw Gorki onze tusschenpersoon
was, want Gorki zelf kende geen Fransch.
In de omgeving van Yalta reden wij door een verrukkelijk land. De
geuren van de lente waren overal, en wat natuurschoon aangaat kan de
Krim met de beroemdste oorden wedijveren. Men zou hier weken
willen blijven, maar wij zijn al ten achteren met