Opuscula Selecta Neerlandicorum | Page 9

mox
podagra contorti, paralysi stupidi, desipiscentes ante tempus,
caecutientes ante senectutem, iamque prius vituperatae medicinae,
exemplo Stesichori, seram canunt palinodiam miseri. Et tamen his licet
indignissimis, artis bonitas non gravatur esse praesidio, quantum licet.
Sunt qui, mutuato ex vetere comoedia scommate, vocent medicos
+skatophagous+. Quasi vero non isto nomine vel praecipue laudari
mereantur, qui quo subveniant hominum calamitatibus, ex illa sua
sublimitate sese ad haec sordida dejiciant. Quod si medicis tantum esset
supercilii, quantum istis est procacitatis, liceret passim impune mori.
Verum habet hoc ars nostra cum bonis regibus commune, ut bene faciat
ac male audiat.
Quod si maxime sunt, ut sunt in hoc ordine, qui se pro medicis gerunt,
cum nihil minus sint quam medici. Si sunt qui pro remediis venena
ministrant, si sunt qui ob quaestum et ambitionem aegrotis male

consulunt, quid iniquius est, quam hominum vitia in artis calumniam
detorquere? Sunt et inter sacerdotes adulteri, inter monachos homicidae
ac piratae, sed quid hoc ad religionem per se optimam? Nulla tam
sancta professio est, quae non alat sceleratos aliquot. Votis quidem
omnibus optandum, omnes principes eiusmodi esse, cuiusmodi decet
esse, qui censeantur hoc digni nomine. Nec tamen ideo damnandus est
principatus, quod nonnulli sub eo titulo praedones reique publicae
hostes agant. Optarim et ipse medicos omnes vere medicos esse, nec in
his locum dari Graecorum proverbio, +polloi boukentai pauroi de te gês
arotêres+. Optarim ab omnibus eam praestari sanctimoniam, quam
Hippocrates sacramento verbis solennibus concepto a professoribus
exigit. Neque tamen huc non enitendum est nobis, si id a plerisque
negligi conspicimus.
Sed quoniam huius argumenti tanta est ubertas, viri praestantissimi, ut
difficillimum sit in eo dicendi finem invenire, ne non praestem quod
initio sum pollicitus, tempestivum arbitror, universas eius laudes
summatim complecti.
[Sidenote: Epilogus.]
Etenim si permultas res sola commendat antiquitas, hanc artem primam
omnium reperit necessitas. Si scientiam autores illustrant, huius
inventio semper diis attributa est. Si quid autoritatis addit honos, non
alia tam passim ac tam diu divinos honores meruit. Si magni fiunt, quae
summis viris probantur, haec summos reges, haec primates non solum
delectavit, verum etiam illustravit. Si difficilia quae sunt, ea sunt et
pulchra, nihil hac operosius, quae tot disciplinis, tantarum rerum
pervestigatione usuque constat. Si dignitate rem aestimamus, quid
excellentius, quam ad dei benignitatem proxime accedere? Si facultate,
quid potentius aut efficacius quam totum hominem certo exitio
periturum sibi posse restituere? Si necessitate, quid aeque necessarium
atque id sine quo nec vivere, nec nasci licet? Si virtute, quid honestius,
quam servare genus humanum? Si utilitate, nullius usus neque maior
est, neque latius patet. Si compendio, aut haec in primis frugifera sit
oportet, aut ingratissimi mortales.
Vobis igitur magnopere gratulor, eximii viri, quibus contingit in hoc

pulcherrimo genere professionis excellere.
Vos adhortor, optimi juvenes, hanc toto pectore complectimini, in hanc
nervis omnibus incumbite, quae vobis decus, gloriam, autoritatem, opes
est conciliatura, per quam vos vicissim amicis, patriae, atque adeo
mortalium generi non mediocrem utilitatem estis allaturi.
Dixi.
[Errata noted by Transcriber:
[Sidenote] Laudandi ratio text reads Laudandiratio propter arctissimam
amborum inter se cognationem text reads intet se [Sidenote] Honora
medicum. text reads honara [Sidenote] +iatros gar anêr pollôn antaxios
allôn+ spelling "iatros" as in original Timetheo suo spelling as in
original qui mutatis aedificiis text reads aedifiiciis ]
* * * * * * * * *
Erasmus van Rotterdam aan Dr. Henricus Afinius van Lier,[1] den
voortreffelijken medicus.
Toen ik onlangs mijne bibliotheek nazag, zeer geleerde AFINIUS,
kwam mij eene redevoering in handen, die lang geleden door mij, toen
ik mijne krachten nog aan allerlei beproefde, vervaardigd was over
"den lof der geneeskunde". Terstond besloot ik de niet zeer goede
redevoering aan den zeer goeden medicus op te dragen, opdat zij, door
Uwen naam versierd, in de gelederen der studenten haren weg moge
vinden.
Aanvaard intusschen dit blijk, hoe gering ook, van mijne genegenheid
jegens U, totdat U een ander, onze vriendschap meer waardig, zal
gegeven worden.
Het ga U wel.
LEUVEN, den 13den Maart, 1518.
[Voetnoot 1: Een stad in Brabant (Vertaler).]

REDEVOERING VAN ERASMUS VAN ROTTERDAM OVER DEN
LOF DER GENEESKUNDE.
Hoe vaker de lof der geneeskunde van deze plaats in doorwrochte en
zorgvuldig bewerkte redevoeringen ten aanhoore van de meesten Uwer
verkondigd is, en wel door mannen met buitengewone welsprekendheid
begaafd, des te meer, hoogaanzienlijke toehoorders, vrees ik, dat ik
noch door mijne voordracht aan een zoo gewichtig onderwerp recht zal
weten te doen, noch aan Uwe verwachting van hetgeen Gij te hooren
zult krijgen zal kunnen beantwoorden. Want aan den eenen kant zal ons
gebrekkig redenaarstalent niet licht de hoogte van dit bijna goddelijke
onderwerp bereiken, aan den anderen kant zal een alledaagsche
redevoering over iets, dat reeds zoo dikwijls gehoord is, niet kunnen
nalaten bij het auditorium verveling op te wekken.
Desniettegenstaande zal ook ik, om een heilzame gewoonte onzer
voorouders niet te verzaken, die van oordeel waren, dat door een