Onder Moeders Vleugels | Page 4

maar ze stak haar handen zoo
houterig voor zich uit en zwaaide heen en weêr, alsof zij door touwtjes
in beweging werd gebracht. Ook deed haar "Auw!" eerder denken dat
ze met spelden geprikt werd, dan dat ze bezweek van schrik en angst.
Jo zuchtte wanhopig en Meta lachte hardop, terwijl Bets haar brood liet
verbranden, door al te aandachtig naar het spel te kijken.
"Het geeft geen steek! doe het zoo goed je kunt, als de tijd daar is, maar
als de toeschouwers fluiten, moet je 't mij niet wijten. Kom Meta, ga
door."
Alles ging verder goed, want Don Pedro tartte de wereld, zonder een
woord te haperen in een speech van twee bladzijden lang. Hagar, de
heks, zong een verschrikkelijk lied over haar ketel kokende padden,
wat een ontzaglijke uitwerking had; Roderigo verbrak met
mannenmoed zijn ketenen, en Hugo stierf, onder vreeselijke folteringen
van berouw en arsenicum, met den wilden kreet: "ha! ha!" op de lippen.
"Dat is nog het beste, wat we gehad hebben," vond Meta, toen de doode
schavuit opzat en zijn ellebogen wreef.
"Ik begrijp niet, hoe je zulke prachtige dingen kunt maken en spelen! Jo,
je bent een tweede Shakespeare!" riep Bets, vast overtuigd, dat haar
zuster, vóór alle dingen, een bewonderenswaardig groot talent had
gekregen.
"Niet precies," antwoordde Jo bescheiden. "Ik geloof wel, dat "de
Vloek van de Heks" nogal aardig is, maar ik zou zoo graag "Macbeth"
eens probeeren, als we maar een valdeur hadden voor Banquo. Hè, ik
gaf wat om de partij van den moordenaar eens op me te nemen! Is dat
een dolk, dien ik daar voor mij zie?" prevelde Jo, met rollende oogen
en met de vuist in de lucht slaande, zooals ze een beroemd acteur eens
had zien doen.
"Neen, het is de roostervork met Moeders pantoffel er aan, in plaats van

een boterham. Bets is een en al spel!" riep Meta, en de repetitie
eindigde onder algemeen gelach.
"Ik ben blij jullie allemaal zoo vroolijk bij elkaar te vinden, kinderen,"
zei een vriendelijke stem, en spelers en toeschouwers keerden zich
verrast om, naar een gezette dame, die iets echt gezellig moederlijks
over zich had. Ze was niet bepaald mooi, maar moeders zijn altijd lief
in de oogen van hun kinderen, en de meisjes vonden de dame in den
grijzen mantel en den ouderwetschen hoed de bewonderenswaardigste
vrouw ter wereld.
"Wel, lievelingen, hoe is het vandaag gegaan? Er was zooveel te doen
met het inpakken van de kisten, die morgen verzonden moeten worden,
dat ik niet thuis kon komen eten. Is er iemand geweest, Bets? Hoe is het
met de verkoudheid, Meta? Jo, je ziet er doodmoe uit. Kleintje, kom
mij eens een kus geven!"
Onder deze moederlijke vragen deed Mevrouw March haar natte
bovenkleederen af, haar warme pantoffels aan, zette zich in den
gemakkelijken stoel en trok Amy op haar schoot, om nu eens recht te
genieten van het gelukkigste uur van den ganschen dag. De meisjes
liepen rond om alles prettig in orde te maken, Meta zette de theetafel
klaar, Jo legde blokjes op het vuur, schoof de stoelen om de tafel, liet
alles vallen, gooide alles om en stootte tegen alles, wat ze aanraakte.
Bets liep van de kamer naar de keuken en omgekeerd, stil en bedrijvig,
terwijl Amy iedereen aanwijzingen deed en met de armen over elkaar
zat toe te kijken.
Toen allen gezeten waren zei mevrouw March met een blij gezicht: "Ik
heb een heerlijke verrassing voor jullie na de thee." Het was of een
zonnestraal over al de gezichtjes ging. Bets klapte in de handen, zonder
te denken om de beschuit, die ze juist opgenomen had, en Jo gooide
haar servet in de lucht, en riep: "Een brief, een brief! Drie hoera's voor
Vader!"
"Ja, een heerlijke lange brief. Vader is heel wel, en denkt, dat hij den
winter beter door zal komen dan we dachten. Hij zendt alle mogelijke
goede wenschen voor het Kerstfeest en een afzonderlijke boodschap

voor jullie vieren," zei mevrouw March, over haar zak strijkende, alsof
zij daar een schat bewaarde.
"Maak dan wat voort, dat wij gauw klaar zijn. Houd ons nu maar niet
op, met je pink te bekijken en op je bord te knoeien, Amy," riep Jo, die
half stikte in haar thee, en in haar haast om klaar te komen, haar
boterham, met den gesmeerden kant naar onderen, op het kleed liet
vallen.
Bets at niet meer, maar sloop naar haar rustig hoekje, om daar te soezen
over het genot, dat haar wachtte, als de anderen klaar waren.
"Ik vind het zoo prachtig van Vader, dat hij mee is getrokken als
veldprediker, nu hij te oud was om met het detachement te gaan en niet
sterk genoeg meer, om soldaat te zijn," zei Meta met warmte.
"Wat zou ik me graag als trommelslager of