Omzwervingen door de eilandenwereld van den Grooten Oceaan: De Fidji-eilanden | Page 7

eene vrouw goot eene zekere hoeveelheid water op de
gekauwde balletjes, die reeds door den invloed van het speeksel
begonnen te gisten, en roerde vervolgens het vocht met hare handen om.
De tweede, voorzien van een pakje vezels van zekere plant,
verwijderde zorgvuldig uit den schotel alle stukjes van den wortel, die
niet waren opgelost; terwijl de derde eindelijk den afschuwelijken
drank in den beker van gesneden kokoshout schonk. Een inlander, die
nabij het opperhoofd stond, riep daarop, naar rangorde, de namen van
de aanwezigen af; hij wiens naam genoemd werd, klapte driemaal in de

handen en ledigde met één teug den beker, die hem werd ter hand
gesteld.
Na afloop van deze ceremonie ging men naar buiten en werd een
aanvang gemaakt met het toilet van de bruid, terwijl jongelieden op
uitgeholde stukken boomstam, bij wijze van trommels, sloegen, of op
pansfluiten en schelpen bliezen. Jonge meisjes ontrolden een lang stuk
witte tapa, met sandelhout welriekend gemaakt, en wikkelden de bruid
daarin; het boveneinde van de tapa ontplooide zich als eene soort van
breede kraag rondom den hals; terwijl het ondereinde een langen sleep
vormde. Een halssnoer van cachelot-tanden--de oude munt van het
land--en eene kroon van bloemen voltooiden dit zonderlinge
bruidstoilet.
Daar ik de bruid misschien met wat al te veel aandacht bekeek, trad de
bruidegom, dien ik tot dusverre nog niet opgemerkt had en wiens
kostuum in niets van dat der andere krijgslieden verschilde, op mij toe
en zag mij met alles behalve vriendelijke blikken aan. Ook uit andere
teekenen maakte ik op, dat men vond dat mijn bezoek nu lang genoeg
geduurd had. Ik wilde niet wachten tot men mij de deur uit zou zetten,
en ging dus heen; maar niet dan nadat ik de jonggehuwden zich aan
elkander had zien verbinden, en wel door het te zamen eten, zonder
mes of vork, van een gebraden speenvarkentje: een prozaïsch symbool
van de gemeenschap van goederen. Dit gebruik is nog een overblijfsel
uit den ouden heidenschen tijd: trouwens, het ruwe fetichisme van
weleer is wel geweken voor een zekeren uiterlijken schijn van
beschaving, maar zonder dat in het wezen der zaak veel veranderd is.
De eilanders heeten Christenen en behooren tot de katholieke kerk of
tot een der protestantsche genootschappen; maar noch in het eene noch
in het andere geval is hun Christendom veel meer dan een vorm.
Het dorp verlatende, stond ik stil op eene hoogte, en tusschen het
schrale gebladerte van de ijzerboomen rondom mij, ontdekte ik de
prachtige vallei van Rewa, door eene groote rivier besproeid. Deze
aanblik verheugde mij boven mate: sedert de twee jaren van mijn
verblijf in de eilandenwereld van Oceanië, zag ik voor het eerst eene
werkelijke rivier, stroomende door de vlakte.
Zonder aarzelen besloot ik, rechtstreeks van den berg naar de vallei van
Rewa af te dalen. Dit afdalen is in deze streken dikwijls zeer moeilijk,
vooral wanneer het geregend heeft en de dunne laag teelaarde daardoor

is losgewoeld, welke de granietmassa der bergen bedekt: de struiken,
die de reiziger bij het op- en afdalen niet missen kan, laten dan
aanstonds of althans zeer licht los:--en wee dengene, die er zich aan
vastklemt! De stevige twijg buigt onder uw greep, maar de wortel biedt
geen weerstand; de kleiachtige aarde brokkelt af onder den voet, en
men rolt onweerstaanbaar, hortend en stootend, naar beneden. Deze
wijze van afdaling had ditmaal gelukkig voor mij geene andere
gevolgen, dan dat mijn jachtbuis aan flarden werd gescheurd en mijne
witte pantalon zwart gekleurd. Doch ook dit was onaangenaam: ook op
de Fidji-eilanden maken de kleeren den man, en vooral tegenover
inlanders is het kostuum niet onverschillig.
Om de rivier te bereiken, die nog verre was, moest ik, eenmaal in de
vallei aangeland, de bedding volgen van eene kreek, die midden door
het bosch liep en telkens de schilderachtigste gezichten aanbood. Nu
eens was het als wandelde ik door een prachtig park met grasperken en
boomgroepen; dan weder bevond ik mij te midden van fantastisch
gevormde rotsen en hooge muren van bazalt. Maar nergens eene
levende ziel: het wanluidend geschreeuw der papegaaien en het luid
gepiep van groote krekels, ziedaar het eenige geluid dat de plechtige
stilte verbrak. Van tijd tot tijd kwam daarbij het wonderlijk geluid van
eene soort van duif, dat zoo sprekend op het blaffen van een hond
gelijkt, dat ik mij dikwijls daarin heb vergist. Telkens verbeeldde ik mij,
in de nabijheid te zijn van eene tusschen het groen verscholen hut, en
greep ik mijn stok om mij tegen den hond te verdedigen. Naderbij
gekomen, zag ik niets anders dan den zonderlingen vogel, die haastig
wegvloog.
Toen ik eindelijk de boorden van de Rewa bereikte, zag ik mij, tot
mijne groote verbazing, eensklaps uit de wildernis overgeplaatst in het
hart onzer industrieele beschaving. Voor mij lagen de uitgestrekte
suikerplantages van de Colonial