Nieuwe Bloemlezing uit de dichtwerken van J.J.L ten Kate | Page 4

ziet,?En 'k hoor Zijn stem: "Wees wel te moede!?"Uw Vader, kind! vergeet u niet!"
EEN BLIK VOORUIT.
Als eens mijn uurtjen komen zal,?En ik van de aard moet scheiden,?Wil Gij dan in het schaduwdal,?O Jezus! mij geleiden.?'k Beveel in Uwe hand mijn geest,?En volg, o Heer! U onbevreesd?Naar 's Hemels groene weiden!
Wel zal ik beven op 't gezicht?Van al mijn duizend zonden,?Daar mijn geweten-zelf mij richt?En schuldig heeft bevonden:?Maar denken wil ik aan Uw dood,?O Heer! en vlieden tot Uw schoot,?En schuilen in Uw wonden.
Ik weet in Wien mijn hart gelooft:?Gij zult mij niet begeven!?Zijn niet Uw leden, Godlijk Hoofd,?Onscheidbaar saamgeweven??Ja, als ik sterf, dan sterf ik U,?Want, Heer! Uw dood verwerft reeds nu?Mijn ziel een eeuwig leven!
Nu Gij den dood verwonnen hebt,?Blijf ik in 't graf niet rusten:?Mijn ziel, die reeds de vleugels rept,?Vreest 's waerelds leed noch lusten.?Waar Gij nu zijt zal ik eens zijn!....?Gegroet dan, eeuwge Zonneschijn,?En blijde Hemelkusten!
Zoo sterve ik zonder vrees of schrik,?Getroost in Uw erbarmen:?Mijn sluimring duurt éen oogenblik--?Gij zult mijn stof beschermen.?Straks roept Uw stem: "Ontwaak! Ik klop!"?Dan rijs ik uit de windsels op,?En--werp mij in Uwe armen!
'T IS VOLBRACHT.
Op den Berg der Jammren,?Herder zonder lammren,?Sprakeloos en koud,?Met gebroken oogen,?'t Heilig hoofd gebogen,?Hangt de Heer aan 't hout.?Welk een throon?Voor 's Vaders Zoon!?Is dan 't gapend graf een woning?Voor den Hemelkoning?
Ach, wat angsten lijdt Hij!?Ach, wat doodskamp strijdt Hij,?Bloedende overal!?Is van al Zijn vrinden?Dan niet éen te vinden?Die Hem redden zal??Menschen gaan?Voorbij, en staan?'t Wee, dat de Englen weg doet schrikken.?Grijnzende aan te blikken!
Brandend van genade,?Sloegt Ge, o Heer! ons gade,?Voeldet Ge onzen nood:?Goddelijken vrede?Bracht Ge, o Heiland! mede?Uit des hemels schoot.?En, Gods licht?Op 't aangezicht,?Sterft Gij nu als offerande?Op 't altaar der schande!
Gij, de Zoon des Vaders,?Tusschen gruweldaders!?Wat ontzinde waan,?Welk een duivlenwoede,?Eenig Reine en Goede!?Heeft U dàt gedaan??Ach, een ras?Van stof en asch,?Ka?ns zaad, maar tienmaal wreeder.?Sloeg U, Abel! neder.
Ja, ter Hoofdscheêlplaatse?Bracht u dit melaatsche,?Doodsche zondaarshart.?Ik, in schuld verloorne,?Vlocht de scherpste doorne?Door Uw kroon der smart!?Want de schuld?Die mij vervult,?Wilt Gij in de reine plasschen?Van Uw zoenbloed wasschen!
'k Zal het nooit doorgronden,?Hoe Gij, zonder zonden,?"Eli, Eli!" zucht.?'k Zie den hemel tanen?In een floers van tranen,?En de zonne vlucht!?'k Zie de do?n?Hun graf ontvlo?n;?Van de ellend, die U weêrvaarde,?Brak het hart der aarde!
Sterke Boeienslaker!?Trouwe Zaligmaker!?Groote Immanu?l!?Gij hebt al mijn plagen?Op het hout gedragen,?En versloegt de Hel,?Sta mij bij,?En heilig mij,?Dat ik nimmer iets begeere?Dan uw liefde, o Heere!
Met uw bloed besproeide!?Doodelijk vermoeide!?Rust hier in de rots!?Uw vervolgers weken,?Half van schrik bezweken,?Bij de teeknen Gods!?Nader spoedt?Uw Jongrenstoet,?En zij zweren, vol van rouwe,?U den eed der trouwe.
Gij hebt overwonnen!?Woedend aangeschonnen,?Stondt Ge onwrikbaar pal!?Door het Helsche duister,?Door der Heemlen luister,?Door het wijd Heelal,?Klinkt met kracht?Uw: "'t Is volbracht!"?En de palmen der viktorie?Groenen door Uw glorie!
Als een heldre sterre?Straalt Uw kruis van verre?Allen volkren aan.?'t Is de Boom des Levens:?Vrucht en bloesem tevens?Menglende in zijn blaan!?Wie verrukt?Die vruchten plukt,?Die wordt, rijk en begenadigd,?Eeuwiglijk verzadigd!
Op den Berg der Vreugde,?Rijker dan U heugde,?Vol der heerschappij,?Vol der zaligheden,?Zit Ge, in 't Eeuwig Eden,?Aan des Vaders zij'!?'s Vaders Zoon!?Dat is Uw throon:?Gods paleizen zijn Uw woning,?Groote Hemelkoning!
HEIMWEE.
(Aan mijnen vriend, den zestienjarigen Dichter J.J.L. ten Kate.)
--Sevenaer 1836.--
Kent gij den droom vol wondre harmonie?n,?Waarin een glans des Hemels ons omzweeft,?Dien zich de jeugd in zoete fantasie?n?Uit de eerste smart en de eerste vreugde weeft??Kent gij hem wel? Ook lange nog na 't scheiden?Blijft trouw zijn beeld door 't leven ons geleiden.
Als onze geest de teêre vleugels wiegelt,?En worstlend naar een Hooger Schoonheid smacht,?Als in zijn blik een Tooverwaereld spiegelt,?Een Lustwarand, waaruit de vrede lacht,?Dan zou hij gaarne, in namelooze weelde,?Verwerklijken wat zich zijn wensch verbeeldde.
Toch slaat de geest wel vruchtloos hier beneden?De wieken uit naar reiner lichtgebied:?Zijn jonkheidsdroom van een verloren Eden,?Zijn heimweezucht stilt déze waereld niet:?Totdat hij leerde in stil geloofsvertrouwen?Naar 't Vaderland daar Boven heen te schouwen.
Wie schonk ook U die zilverzuivre snaren,?Wier windharp-toon den wensch naar Boven voert??Wie leerde ook U zoo vroeg en diep ervaren,?Wat bitterzoet een Dichtrenhart ontroert??Moest ook úw hart reeds in zijn lente leeren?Geduldig te verwachten en te ontbeeren?....
O, laat het lang en God ter eere bloeien,?Dat Paradijs dat opging in uw ziel!?Laat lang daar 't licht des stillen weemoeds gloeien,?Een straal gelijk die uit den Hemel viel!?De beelden, die daar zeegnende U omzweven,?Zijn diep verwant aan 't innig zielenleven.
Vaar moedig voort op zuivren toon te zingen!?Vervolg uw weg in 't koele palmgeblaart!?Wat waereldsch is, kan 't harte niet bedwingen;?Wat hemelsch is, stijgt vrolijk hemelwaart:?De zoete droomen, die hier vroeg verstoven,?Hervinden wij verwezendlijkt daar Boven!
EEN LEVENSBEELD.
Als zefiers aam de golfjens krult?En over 't zeevlak huppelt,?Als de avondzon het schuim verguldt,?Dat op zijn oevers druppelt:
Dan breekt mijn blijdschap uit haar knop?Als 't bloemtjen uit heur blaaren;?Ik klim de geele duinen op,?En volg den loop der baren.
Dan dansen mijn gedachten meê,?Dan dartlen mijn gepeizen?Met al de golfjens van de zee,?Die altijd verder reizen.
Maar--als op eens de storm ontsteekt,?En met verwoede