Naar het middelpunt der Aarde | Page 3

mij zoo goed zou aangestaan hebben!
Maar bij mijn binnentreden in het vertrek dacht ik in het geheel niet aan
die wonderen. Al mijne gedachten bepaalden zich tot mijn oom. Hij lag

gedoken in zijn grooten armstoel met utrechtsch fluweel bekleed en
hield een boek in de hand, dat hij met de diepste bewondering
beschouwde.
"Welk een boek! welk een boek!" riep hij uit.
Deze uitroep herinnerde mij dat professor Lidenbrock in zijne verloren
oogenblikken ook een boekengek was; maar een oud boek had in zijne
oogen alleen waarde als het onverkrijgbaar of tenminste onleesbaar
was.
"Welnu," zeide hij mij, "ziet gij het dan niet? Het is een
onwaardeerbare schat, dien ik dezen morgen gevonden heb bij het
doorsnuffelen van den winkel van Hevelius, den jood."
"Heerlijk!" antwoordde ik met eene gemaakte geestdrift.
Maar waartoe diende dan ook de ophef over een ouden kwartijn in grof
kalfsleeren band, een geelachtig boek, waaruit een verkleurd leesteeken
hing?
Intusschen kwam er maar geen einde aan de uitroepen van
bewondering van den professor.
"Zie," zeide hij, zich zelven vragende en antwoordende, "is het niet
mooi? Ja, zelfs bewonderenswaardig! En welk een band! Gaat het boek
gemakkelijk open? Ja, want het blijft bij iedere bladzijde open liggen.
Maar sluit het wel goed? Ja, want de band en de bladen vormen een
goed geheel, zonder zich ergens te scheiden of te gapen! En dan die rug,
waarin na een bestaan van 700 jaar nog geen enkele scheur is! Bozerian,
Closs of Purgold zouden trotsch geweest zijn op zulk een band!"
Zoo sprekende opende en sloot mijn oom gedurig het oude boek. Het
minste wat ik doen kon was hem naar den inhoud te vragen, hoewel die
mij geen het minste belang inboezemde.
"En wat is dan wel de titel van dat merkwaardige boek?" vraagde ik
met eene drift, die te hevig was om niet geveinsd te zijn.

"Dit werk," antwoordde mijn oom vol opgewondenheid, "is de
Heims-Kringla van Snorre Turleson, den beroemden ijslandschen
schrijver uit de twaalfde eeuw. Het is de kroniek der noorweegsche
vorsten, die over IJsland regeerden."
"Waarlijk!" deed ik mijn best om uit te roepen, "dan is het zonder
twijfel eene duitsche vertaling?"
"Nu nog mooier!" antwoordde de professor driftig, "eene vertaling!
Wat zou uwe vertaling mij baten? Wie geeft iets om uwe vertaling? Het
is het oorspronkelijk werk in de ijslandsche taal, die prachtige, rijke
maar tevens eenvoudige taal, die de meest verschillende spraakkunstige
verbindingen en talrijke vormveranderingen der woorden toelaat."
"Even als het duitsch," bracht ik vrij gelukkig in het midden.
"Ja," antwoordde mijn oom, de schouders ophalende; "maar met dit
onderscheid, dat de ijslandsche taal de drie geslachten heeft, even als
het grieksch en de eigennamen verbuigt als het latijn."
"Zoo!" zeide ik een weinig in mijne onverschilligheid geschokt, "en is
de druk van dit boek fraai?"
"Druk! wie spreekt er van druk, ongelukkige Axel? Druk! Houdt gij dit
dan voor een gedrukt boek? Neen, domoor! het is een handschrift en
wel een runisch handschrift!..."
"Een runisch?"
"Ja! Zoudt gij misschien willen, dat ik u eene verklaring van dat woord
gaf?"
"Daar zal ik wel op passen," antwoordde ik op den toon van iemand,
wiens eigenliefde gekwetst is.
Maar mijn oom draafde door en onderrichte mij tegen mijn zin in zaken,
die ik niet verlangde te weten.
"De runen," hernam hij, "waren schrijfletters, die vroeger op IJsland in

gebruik waren, en volgens de overlevering had Odin zelf ze
uitgevonden. Goddelooze! bezie en bewonder dan toch die teekens,
welke uit het brein van een god zijn voortgekomen!"
Niet wetende wat te antwoorden, was ik waarlijk op het punt om neder
te knielen, eene soort van antwoord, dat den goden even zeer moet
bevallen als den koningen, omdat het het voordeel heeft van hen nooit
in verlegenheid te brengen, toen een toeval den loop van het gesprek
eene andere wending gaf.
Het was de verschijning van een smerig perkament, dat uit het boek
gleed en op den grond viel.
Mijn oom viel met eene onbegrijpelijke gretigheid op die vod aan. Het
kon niet missen of een oud document, misschien sedert onheugelijke
tijden in een oud boek gesloten, moest hooge waarde in zijn oog
hebben.
"Wat is dat?" riep hij uit.
En tegelijk ontvouwde hij zorgvuldig op zijne tafel een stuk perkament,
10 duim lang en 6 duim breed, waarop in dwarse lijnen onverklaarbare
teekens stonden.
Wij voegen een nauwkeurig fac-simile er van hiernevens.
[AFBEELDING]
Ik stel er prijs op om die zonderlinge teekens te doen kennen, want
door hen werden professor Lidenbrock en zijn neef aangezet om den
vreemdsten tocht der negentiende eeuw te ondernemen.
De professor beschouwde eenige oogenblikken deze rij letters;
vervolgens zeide hij zijn bril afnemende:
"Het is runisch schrift; deze letterteekens zijn geheel overeenkomstig
met die van het handschrift van Snorre Turleson! Maar ... wat zou het
toch beteekenen?"

Daar het