Myne eerste vlerken | Page 7

genaekt.
"Laet af!"--vervolgde hy, terwyl?Hy naer een slagzweerd greep;?Hoe meer toch jonker woelde en wrong?Hoe harder Satan neep...
Zyne oogen blonken in hun kring?Als flikkerende vlam,?De kamer was vol rook, die hem?Uit mond en neusgat kwam;
Hy had twee horens en een staert,?Zyn romp was zwart en rouw,?Van scherpe nagels was hy ook?Voorzien aen poot en klaeuw;
--"Ik ben," sprak hy op eenen toon?Zoo grof, zoo hol, zoo fel,?Dat hy den jonker siddren deed,?"De duivel uit de hel...
"g'Hebt me onbezonnen even daer?Van nacht by u gedaegd:?Gy ziet hoe 'k ben gereed; ik dien?Geen tweede mael gevraegd.
"Een stondje nog en 'k toon u klaer?Myn ryk waer gy meê spot;?Een stondje nog, we reizen zaêm?Naer 't onderaerdsche kot.
"Reeds veel te lang loerde ik op u,?En nu is 't uer geslaen,?Dat ik voor eeuwig u bezit;?Ge zyt de myn, kom aen!"--
--"Hulp!"--riep de jonker nogmaels, doch?Vergeefs was zyne kreet;?Want de aerde scheurde rondom hem?In eene breede spleet.
En jonker Albert vastgeklampt?Door zynen reisgezel,?Viel met hem langs die baen gewis?In 't brandend ryk der hel!
En drymael dreunde 't gansche slot?Als door een donderslag;?En ieder rees de bedsteê uit?Waer hy te slapen lag.
En allen kwamen by elkaêr,?Gewekt door 't wild gerucht;?Doch nergens werd er iets gemerkt,?Zelfs hoorde men geen zucht.
Albert alleen werd dra gemist,?Men trad in zyn vertrek;?Daer vond men niets dan 't spoor, hetgeen?Nog solfer spuwde en pek!
En ieder giste dra 't geval?En merkte Godes magt,?Die Alberts honend spotgesprek?Gestraft had in dien nacht.
De knechten vlugtten haestig weg,?De jonkers trokken voort.--?Sints bleef het slot ook onbewoond,?Gesloten bleef de poort.
_Turnhout, 1840._
VAERWEL
_eens jongen dichters aen 't leven._
'k Heb tot den God der deugd gestaêg myn hart verheven,?Hy zag myn naberouw, myn naer en droef getraen,?Hy heeft myn smart aenschouwd, my sterkte en moed gegeven,?Want hen, die 't onheil drukt, neemt hy voor kindren aen.
Hy, die my haette, sprak, uit wangunst, in zyn woede:?Dat hy sterve en met hem zyn naem, hoewel zoo rein!...?Maer tot myn rustig hart, zei d'Heer, die my behoedde:--?Zyn haet zal nog uw steun en zyne neêrlaeg zyn!...
Hy strooide zynen haet in d'harten uwer vrinden,?Bedroog de eenvoudigheid die ge op het voorhoofd draegt;?Hy, die g'hebt opgevoed, weet alles uit te vinden,?Dat u kan nadeel doen, en uwen naem verlaegt;
Maer God hoort uw gesmeek, van u, die 't hart beladen,?Met rouw en droefheid bidt, die tot hem wederkeert;?En God, o zwakke mensch, zal zich niet uwer daden?Herinneren, want hy niet uw verlies begeert.
Ik zal voor u, vrees niets, het medelyden wekken?En de regtvaerdigheid der eeuwigduerge magt;?En de eer die zy zoo loos u meenden af te trekken?Zal hunne strikken staêg verydlen door myn kracht!...--
Myn God, ? wees gedankt! Gy die my weêr wilt geven?De blanke zuiverheid en haren eedlen gloor,?Gy die op 't needrig graf gedurig om zult zweven,?Opdat men noch myn asch, noch myn gebeente stoor'!...
Op 's levens schrael banket, ellendige genoode,?Vertoonde ik my één dag, en 't is alreeds gedaen;?Ik sterf; en op myn graf, bedekt met aerde en zode,?Zal niemand, ? myn God, ooit storten eene traen!...
Vaerwel, ? zachte dos, en gy, ? groene velden,?Vaerwel, gy frissche dauw, des avonds trouw gezel,?Gy hemel, grootsch gewelf, en gy, ? bosch, myn weelden,?Natuer, die ik bemin, vaerwel, voor 't laetst vaerwel!!!...
Ach! moge toch uw glans nog lang tot lust verstrekken?Van menig vriend, nu doof aen 't afscheid van myn luit;?Dat zy oud en beweend van deze wereld trekken,?En dat een trouwe vriend hunne oogen droevig sluit'!...
_Brussel, 1841._
OP HET HUWELYK VAN ***
Le monde est plein comme cela de?contradictions.?--CHARIVARI.--
Slechts voor een maend hoorde ik Heleen beweeren?Zy zoude Jozef nooit voor man begeeren,?Al bragt hy zelfs haer een miljoen!...?Nu... gistren na den noen?Kreeg ik van haer een brief:?--Ik trouw met Jozef, myn' beminden,?Op donderdag...--gelief?U op myn bruiloft te bevinden...
_Brussel, 1842._
MORGEN-UITSTAPJE?BY MYNE GEBOORTE STAD.
_Aen mynen vriend Jozef Dierckx._
Comment dormir encor'!... la campagne?est si belle.?--EDOUARD DE SéRIONNE.--
Nu kykt de lieve lentezon?Nog sluimrend 't oosten uit;?Zy spiegelt zich in d'heldre bron...?Op, op! myn zangster, stem uw luit,?Span uwe snaren!?'t Lust my met u naer 't veld te varen,?Om 't schoone der Natuer, die thans herleeft,?Die weder groen en bloei verkregen heeft?Te smaken;?Om zaêm een vers op de aengename lent',?Die men in 't veld het beste kent,?Te maken.
Vier ure komt te slaen,?Het scheemrend zonnelicht?Schiet op den wyzer aen,?Die als een vuerge schicht,?In vlammen schynt te staen.?De schrale winter steeds met sneeuw en ys verzeld,?Is tot de vlugt gedwongen,?De lente heeft hem met geweld?Zyn yzren staf ontwrongen;?Nu bloeit het jeugdig groen der wei,?Waer duizend bloemen pralen,?Waer 't beekje speelt, van banden vry,?En kronklend weêr kan dwalen.?De dauw stygt op?Uit ven en plas,?En hangt in kristallynen drop?Aen bloem en gras.?De vrolyke akkerman?Met ryf en hak en spaden,?Met pot en pan?En drinkflesch meê beladen,?Trekt nu de velden in, en verder?Zit reeds een zingend herder?By zyne kudde en waekt,?Met zynen trouwen hond,?Dat nergens in het rond?Iets van zyn vee in 't zoeken raekt.?Nu ziet men op den boord der gracht,?Waer men