Myne eerste vlerken | Page 5

lucht noch dag genaekt,?Dáér stort men zyn onnoozel bloed?Waernaer de Spanjaerd haekt;
Dáér gaet de dolk hem door het hart,?Dáér schenkt men hem 't venyn;?Dáér vindt de wreedheid elken dag,?Elk uer een nieuwe pyn.
Dáér zitten regters zonder eer,?Verkleed, en zwart vermomd,?Wee den rampzaelgen, die voor hen?Zyne onschuld pleiten komt!
Hem blyft geen hoop meer over, neen!?Zyn dood is vastgesteld,?Zyn regtsgeding is haest aen 't eind;?Zyn vonnis ras geveld.
Want of hy 't misdaed ook bekenn'?Of zweer' met duren eed,?Dat hy daeraen onnoozel is?En nooit een schelmstuk deed;
Zyn dood is in het beulen hart?Der regters reeds bedacht;?Zy sluiten 't oor voor zyn gesprek,?Voor des onschuldgen klagt!
Beleidt hy dat hy tegen hen?Iets zeide, iets hoorde of zag,?Dan valt het zweerd hem in den hals?Met ysselyken slag.
Zoo niet, dan is de pynbank daer,?De pynbank... Ach! dit woord?Verschrikt den dappren Belg nog meer?Dan of hem 't stael doorboort!
Dan brengt men hem op 't helsche tuig?Van kleêren gansch ontlast,?Dan bindt men d'handen aen den balk,?De voeten onder vast.
Wanneer hy zoo is vastgemaekt,?"Bekent ge uw misdaed?" -- "Neen!"?Dan geeft de regter eenen wenk?En spreekt:-- "Rek uit, beul, één!"
Dan wordt de onnoozele éénen duim?Verlengd op 's beules slag;?Reeds juicht de Spanjaerd op zyn pyn,?En spot met bittren lach.
"Bekent ge 't?" -- "Neen!" -- "rek uit, beul, rek"...?Zoo gaet het eind'loos voort,?Tot dat 't mismaekte menschen-vorm?Geen regters stem meer hoort!
Gelukkig die dan eeuwig slaept,...?De regter weet nog raed,?En kan op 't offer, dat nog leeft,?Voltooijen zynen haet!
Want nu nog is zyn spaensche ziel?Door 't pynen niet voldaen:?De dood alléén!... dit is zyn doel...?"Beul, hael de rieten aen!"
Dan zet men 't opgesplitste riet?Op d'huid waer 't bloed uit spat,...?Dan wordt nog elke wond daerna?Besprengd met pekelnat!...

Zoo werkte 't spaensche snood gebroed?Der dappren Belgen moord,?Opdat geen enkel overbleef?Tot wraek van 't vaderoord!
De Hemel echter wilde 't niet,?De leeuw rees haest geducht;?Hem volgde de echte Belgies telg,?Dreef 't spaensche ras ter vlugt.
Gy, die onz' vaedren vryheid gaeft?En bystondt in hun lot;?Bevry ons van uitheemschen staf,?Bevry ons, ? myn God!...
_Turnhout, 1840._
WINTERLYDEN.
Aen mynen vriend Jan Diels.
Ex substantià tua fac ele?mosynam?et noli avertere faciem tuam ab ullo?paupere: ita enim fiet ut nec a te?avertatur facies Domini.?--TOB. 4. 7.--
De sture winteràem heeft gansch het dal versteven,?Het geel verslenste blad vliegt raetlend door de dreven,?En valt ontkleurd ter neêr op het verwelkte gras!...?Vaerwel der heemlen glans; hun schoon azuer wordt duister;?Der vooglen zang verging, en hun verliefd gefluister,?Verdween met 't bloemgewas!
Alléén huilt nu de storm op deze naekte streken;?'t Is alles naer; de lucht, door 't wolkgordyn versteken,?Deelt ons den dag slechts doof en twyfelachtig meê;?Het onweêr is ontstaen; ziet gy den winter naken?...?Hy brengt den ryken spel, en duizenden vermaken,?Den armen druk en wee!
Vergeefs, ja, baert de wind, ontketend, de tempeesten,?Gelukkige der aerd'! hy woedt, doch spaert uw feesten;?Al uwe stonden zyn door wellust vergezeld;?Een laetsten zomergeur aêmt gy nog uit de struiken?En bloemen, die gy doet, de ko? ten spyt, ontluiken,?Gewonnen met geweld.
Voor u begint de dans; de jufferschap met hoopen?Komt op 't betoovrend spel van 't snaertuig toegeloopen?Naer 't feest, alwaer vermaek en vleijery haer beidt;?Vervoerd door vreugdmuzyk, door de echos die 't herhalen,?Mag uwe ziel, als door een droom geliefkoosd, dwalen,?Van heil tot heil geleid.
Maer ach! schuif weg, schuif weg, die zyden draperyen,?Die voor het morgenlicht uw zoeten slaep bevryen;?En zie eens 't venster uit, waer d'hagelbui op stort...?Helaes! wat zult gy daer, voor uwe deur, ontwaren?...?Een moeder 't oog betraend, een man met zilvren haren?Door honger uitgedord!
? Neen; gy weet het niet, wat 't arm gezin moet lyden,?In de enge kluis, die van geen stormwind kan bevryden,?Waer deur, noch valluik, voor de jagtsneeuw hen beschut;?? Neen; gy kent het niet, het hartverscheurend kermen?Der teedre moeder, die haer kroost niet kan verwarmen,?Versteven in de hut!
? Neen, gy ziet ze niet, die menschen, bleek als lyken,?Die aen uw bronzen poort hun handen gretig reiken;?De klank van 't spel verdooft voor u het noodgeschrei?Dat klappertandend op uw breede arduinen stoepen?Om eenen mondvol broods, wanhopend staet te roepen:?--"? Geef uit medely!..."--
Gena voor 't gryze hoofd, dat reeds al bukt ter neder;?Gena voor 't arme kind; gena voor 't weesje teeder,?Dat thans uw aelmoes van een wissen dood bevrydt!?Hoort gy hun droeve stem niet klinken tusschen 't weenen;?Of blyft uw hart nog koud, gelyk de kille steenen,?Waerop de honger schreit?...
Neen; sluit uw oor niet digt voor 't klagen van den armen;?Geef hem een spaender om 't verkleumde lyf te warmen,?Dek zyne naektheid, en trek u zyn nooddruft aen;?'k Bezweer u in den naem van die u met de weelde,?Aen anderen ontzeid, zoo rykelyk bedeelde,?Maer ze ook kan doen vergaen.
Geef de aelmoes, geef ze mild; zoek daerin uw genoegen,?Want weldoen is genot, het eenigst dat geen wroegen?Tot nasmaek meêbrengt, en des menschen heil verhoogt;?Geef de aelmoes; zy alleen zal hoop en vrede schenken,?En in den tegenspoed uw troost zyn, by 't herdenken:?Ik heb een traen gedroogd.
Geef; in 't verschriklyk uer,