Myne eerste vlerken | Page 3

wicht!... zyn leed snydt my het hart schier af, Ik wil zyn moeder zyn, zoo ik 't den dag niet gaf,?? Ja dan geven ik 't toch het leven."
Zoo sprak de schoone Iphis, eens grooten vorstes hoop,?Toen op des Nyles boord, in haren vluggen loop,?Een maegdenstoet volgde op haer schreden,?Die ze allen, ook hoe schoon, in schoonheid ging voorby,?En wier zy, 's konings spruit, ontdaen van d'hofkleedy,?De godheid scheen der zee onttreden. (*)
Reeds trilt de baer op 't drukken van haer voet hoe ligt;?Zy beeft; haer sterkt de liefde tot het weenend wicht?Hoe ook de schrik haer stap bevangen;?Zy heeft den korf gevat!... Trotsch op een last zoo zoet,?Mengt d'hoogmoed zich, voor de eerste mael, in haer gemoed?Met 't maegdlyk blozen harer wange.
Weldra doorsnydt zy 't nat, en boort door 't riet-gewas,?En langzaem brengt zy 't kind, ontroofd aen 's meeresplas,?Gered, op 's Nyles vochtge kusten;?En ylings, beurt aen beurt, laet gansch de maegdenstoet?Op 's wichtjes voorhoofd, dat haer zoetste grimlacht groet, Haer kuissche lippen, bevend rusten!
Loop toe, gy die, van ver, in nypend twyfel staet,?Uw zoon, dien 's hemels gunst bewaekt, zoo gade slaet,?Kom, als een vreemde bygetreden;?Vrees niets: druk Mozes vry aen uwe borst; kom aen,?Noch blydschap, noch geween, ? neen, zal u verraên,?Noch kent Iphis uw zaligheden!
Daerna, terwyl de maegd, de hoogmoed van een vorst,?Verrukt, het arme kind, op 's moeders arm getorst?Als zegevierend heen deed voeren,?Toen hoorde men een koor zoo ver als d'hemel strekt,?En de Englenrei, die zich voor God het aenschyn dekt,?Hare eeuwge gulden lieren roeren:
"Neen, Jakob, zucht niet meer, een banneling gelyk,?Neen, meng uw tranenvloed niet meer met Nilus slyk;?Jordanus komt zyn kust u bieden.?De dag komt aen, waerop, naer het beloofde land,?Gessen, in weerwil van des vyands tegenstand,?'t Verdrukte volk zal heen zien vlieden.
't Is Sinas zendeling, de vorst van 't plagental,?Dien, onder 's wichtjes schyn, een maegd, ginds in dit dal, Aen 's waters woede komt 't ontschaken.?? Sterfling! gy wiens hart den Eeuwigen verzaekt,?Buk!--Isra?l wordt door een wiegje vry gemaekt--?Een wieg zal 't menschdom zalig maken!"
(*) De Egyptenaren, zoo wel als de Grieken en Tiriers, meenden dat de godin der schoonheid uit het schuim der zee geboren werd.
_Brussel, 7 April 1842._
DE DRONKAERD EN DE DOKTOR.
De dronkaerd Pouf lag ziek; men haelde een doktor by;?Heer, sprak deze Esculaep, ik zal u iets gaen schryven?Voor dorst en koortsvuer zaêm. --Maek my van koorts maer vry, Zei Pouf, den dorst zal ik dan wel verdryven...
_Turnhout, 1839._
DE SCHYNVRIEND.
Die zynen naesten wilt verraên?En soeckt hem te bederven,?Sal zyn gewissen loon ontvaên?En noyt goet eynd' verwerven.?--JACOB VAN ZEVECOTE.--
Wee hem, die onder liefdes schyn?Zyn vriend zoekt te bedriegen;?Dra zal hy zelve 't offer zyn?Van zyn verfoeilyk liegen!...
Dit was eens het lot van een zeker Edgard,?Wiens hoon ik u hier ga vertellen;?Om u des te beter, te dieper in 't hart,?'t Onfeilbre dier zinspreuk te stellen.
Edgard had een vriend, en die vriend was Geeraerd,?Een jongen zeer zuiver van zeden,?Zoo goed en zoo zacht en zoo teder van aerd,?En niet gelyk vele van heden.
Die Geeraerd beminde Helena zoo zeer,?Wel uit al de kracht zyner zinnen;?Zy was hem ook altyd zoo vriendlyk en teêr,?Wie zou schoon- en teêrheid niet minnen?...
Helena was immers ook fraei van gestalt',?Zeer schoon en van lyf en van leden,?Daerby het geen immers nog meerder bevalt,?Zeer stil van manier en van zeden.
Geeraerd was zoo zalig, zoo glukkig, wanneer?Heleen aen zyn zy was gezeten;?Dan spraken en lachten zy beide zoo teêr;?De tyd was met eenen gesleten.
En was dan van scheiden het oogenblik daer,?Dan was het zoo bitter: "tot morgen..."?Dan kwamen hun handen zoo zacht in elkaêr;?Haer oog hield een traentje verborgen.
Edgard zag 't op 't laetst met geen goed oog meer aen;?En nu ging de wangunst beginnen,?Zy had zyne zinnen alreede aengedaen,?Hy ook scheen Heleen te beminnen.
In schyn was hy altyd met Geeraerd nog vriend,?Maer zocht slechts de _occasie_ te vinden,?(En 't spreekwoordje zegt: dat die zoekt, altyd vindt,)?Om haer over hem te verblinden.
Zyn plan was gemaekt; en nu moest juist Geeraerd?De stad voor twee dagen verlaten;?'t Is niet om te zeggen wat pyn hem dit baerd'?Maer echter kon hem dit niet baten.
Hy neemt dan zyn afscheid met tranen zoo warm,?Zegt: "Vaerwel, Heleen! voor twee dagen;"?Hy geeft haer een zoen, en hy drukt ze in zyn arm,?En scheen zich zoo fel te beklagen!
Hy was nu al gansch eenen dag op de baen,?En dacht niet dan aen zyn geliefde;?Hy dacht haer te zien, en heur beeld lacht' hem aen,?Wyl 't afzyn zoo bitter hem griefde...
Terwyl hy dus dacht aen zyn liefste zoo teêr,?Legde Edgard zyn listen en strikken,?Hy trad voor het huis van Heleen heen en weêr?En vond haer zoo droevig aen 't snikken...
Nu ging hy tot haer, en hy vatt' haer de hand;?"Waerom hebt gy toch zoo gegrezen??Gewis omdat Geert voor twee dagen uit 't land?Ver van u, zyn liefste, is gerezen...
"O ween daerom niet; ach! dit doet