Mia Kontrabandulo | Page 9

cxirkauxatan de sia korpogardistaro, lojala gxis la morto. Certe, la insulto farigxas honoro kaj la largxa tombo bezonas nenian monumenton krom la heroeco gxin konsekranta antaux nia rigardo. Certe, la koroj lin amintaj la plej forte vidas tra siaj larmoj la sxajne malfelicxan perdon aliigxintan en respektindan venkon. Kaj certege, aljugxigxis la beno de Dio kiam lia lojala animo respondis al la Morto-alvoko: "Sinjoro, jen mi estas, kune kun la fratoj kiujn vi havigis al mi."
La estonteco devos komprenigi kiom bone tiu batalo efektivigxis; cxar kvankam Fuorto-Vagnero tiam nin defiis, publika antauxjugxo nun moderigxas. Tial tra la kanonfumo de tiu nigra nokto la vireco de la kolora raso brilas antaux multaj okuloj malvolintaj vidi, sonas en multaj oreloj malvolintaj auxdi, venkas multajn korojn antauxe malvolintaj kredi.
Kiam alvenis la novajxo ke ni estas bezonataj, neniu estis pli felicxa ol mi pro la devo cxesi instrui kontrabandulojn, la nova laboro kiun mi entreprenintis, kaj foriri flegadi "niajn knabojn", kiel mia malhelhauxta grego tiel fiere nomumis la vunditojn de la Kvindek-Kvara. Sentante pli da kontentigxo, dum mi surmetis mian grandan antauxtukon kaj suprenfaldis miajn manumojn, ol se mi vestigxus por la matena ellitigxo de la Prezidento, mi komencis dejxori cxe Malsanulejo Numero Dek cxe Boforto. La sceno estis ege konata, tamen stranga, cxar nur malhelaj vizagxoj suprenrigardis min ekde siaj litacxoj sternitaj tiel dense laux la planko kaj mankis al mi la akra akcxento de miaj Norduloj en la pli senhastaj, pli dolcxatonaj vocxoj gxoje intervokantaj unu la alian aux respondantaj al miaj demandoj per solida: "Ni rezignos n'niam, S'jorino, gxis kiam mortos la lasta Sudulo," aux "Se nia gento 'stas libera, ni povas toleri l' devon morti."
Pasante de lito al lito, strebante plenumi per unu manparo la laboron de almenaux tri, iompostiome, lavante, mangxigante, vindante laux la longa vico da zibelkoloraj herooj, kiam mi atingis la lastan soldaton mi rekonis en li mian kontrabandulon. Li aspektis tiel maljune, tiel eluzite, tiel morte debile kaj pale, mi neniam lin rekonintus sen ekvidi la profundan cikatron sur lia vango. Tiu flanko kusxis supre kaj tuj altiris mian rigardon. Tamen ecx tiam mi dubis, tiel acxe li sxangxigxintis, gxis kiam mia rigardo atingis la identigilon super lia kapo kaj legis la nomon: "Roberto Dano". Tio kaj trankviligis kaj afekciis min cxar, memorante ke antauxe li havis nenian nomon, mi konsciis ke li prenis la mian. Mi deziregis ke li parolu al mi, ke li rakontu al mi kiel li fartis ekde eliri mian vidkampon kaj permesu ke mi alportu al li kelkajn etajn servojn intersxangxe de la multaj servoj kiujn li jam alportis al mi. Sed lauxsxajne li dormis. Dum mi staris respertante denove tiun strangan nokton, viglamensa knabo kusxanta sur apuda lito kaj mildageste svinganta malnovan ventumilon super la du litoj min rigardis kaj diris:
"Sxajnas ke vi konas lin, cxu ne, S'jorino?"
"Vi pravas. Cxu konas lin vi?"
"Tiel bone kiel eblis al iu, S'jorino."
"Kial vi diras 'eblis', kvazaux li jam mortis kaj forpasis?"
"Mi s'pozas cxar mi scias ke necesos al li forpasi. Li havas seriozan vundon en la brusto kaj sangas i'terne, laux l' kuracisto. Li n' suferas n'niel, nur pli kaj pli malplifortigxas cxiun momenton. Mi jam vent'lumas lin de longa tempo kaj l' iomete parolis. Sed nun li n' plu rekonas min. Tial mi s'pozas ke li 'stas jam preskaux finforirinta."
Vidigxis en la vizagxo de la knabo tiom da malgxojo kaj kareco ke mi memoris ion kaj demandis kun duobligita interesigxo:
"Cxu estas vi kiu lin forigis de sur la batalkampo? Oni raportis al mi pri knabo kiu preskaux perdigis la vivon savante tiun de sia kamarado."
Mi kuragxas supozi ke la junulo rugxigxis, same kiel farintus iu ajn modestulo. Mi ne povis vidi tion sed mi auxdis lian kontentan ridklukon dum li svingis sian rigardon for de sia frakasita brako gxis la pala kontrauxflanka figuro.
"Laux Cx'elo, S'jorino, tio 'stas n'nio. Ni 'naboj cxiam nin apogas unu l' alian. Kaj mi n' konsentis postlasi lin por ke dauxre torturu lin tiuj damnotaj Suduloj. Li jam 'stis sklavo kvankam li havas duoble malpli la aspekton ol mi, kaj mi naskigxis en Bostono."
La parolinto pravis cxar li estis tiel nigra kiel la pika aso. Pro tio ke li estis tiel fortika specimeno, eble pli gxuste estus lin kompari al la pika fanto. Sed la malhelhauxta civitano rigardis la blankhauxtan sklavon kun la kompatinda sed mistifikita mieno kiun jam tiel ofte mi vidis sur la vizagxoj de niaj plej sagxaj homoj kiam ajn anoncigxis tiu implikita sklavecotemo, postulante ke oni gxin tratrancxu aux pacience gxin malimpliku.
"Diru al mi kion vi scias pri tiu viro. Cxar ecx se li maldormus, li estas tro debila por paroli."
"Mi n'niam vidis lin gxis m' aligxis al l' regimento kaj lauxsxajne n'niu iam sukcesis eligi de li multe d' informajxoj. Li 'stis speco de busxfermulo kaj sxajnis interesigxi pri n'nio krom ataki la