Mark Twain: Tri Noveloj | Page 6

vidinda
ekstazo! Mi elpensis novan torturon kaj gxin aplikis, min helpante per
iom da mensoga kreivo:
"Tiu kompatinda Krugero strebis savi miajn edzinon kaj infanon kaj mi
havigis al li reciprokan komplezon en la tauxga momento. Mi
konvinkis lin prirabi vin. Kaj mi kaj iu virino helpis lin dizerti el sia
militservo kaj lin alvenigis al sekurejo."
Rigardo de surprizo kaj triumfo ekbrilis malhele tra la angoro en la
vizagxo de mia viktimo. Mi perpleksigxis, maltrankviligxis, diris:
"Nu, kio? Cxu li ne eskapis?"
Nea kapskuo.
"Cxu ne? Kio okazis tial?"
La kontento en la envolvita vizagxo ankoraux pliklarigxis. La viro
strebis murmuracxi kelkajn vortojn--sensukcese; penadis esprimi ion
per la malhelpitaj manoj--malsukcesis; pauxzis momenton, tiam klinis
malforte la kapon en signifocela maniero, en la direkto al la kadavro
kusxanta la plej proksime al li.
"Cxu mortinta?" mi demandis. "Cxu ne sukcesis eskapi? Cxu kaptita
fugxante kaj pafita?"
Cetera kapskuo nea.

"Tial, kiel?"
Denove la viro entreprenis fari ion permane. Mi zorge atentis sed ne
sukcesis diveni la celon. Mi antauxenklinigxis kaj rigardis ecx pli zorge.
Li cxirkauxtordis dikfingron kaj per gxi malforte pikis la bruston.
"Ho, cxu vi volas diri: ponardita?"
Jesa kapmovo, akompanite de fantoma rideto de tioma diableco ke gxi
eksxaltis veklumon en mia malakra cerbo kaj mi kriegis:
"Cxu ponardis lin mi, lin preninte por vi? Cxar tiu pikbato celis
ununure vin!"
La jesa kapmovo de la denove mortanta fripono estis tiel gxoja kiel lia
mankanta fortiko kapablis elmontri.
"Ho, mizera, mizera mi, mortiginte la kompatan personon kiu
amikigxis kun miaj karuloj kiam ili estis senhelpaj kaj kiu ilin servintus
se li povintus! Mizera, ho, mizera, mizera mi!"
Mi imagis auxdi la dampitan glugleton de primoka rido. Mi eligis la
vizagxon de inter la manoj kaj vidis mian malamikon malantauxensinki
sur sian klintabulon.
Necesis al li suficxe longa tempo por morti. Li disponis mirindan
vitalecon, surprizan konstitucion. Jes, li pasigis placxe longan tempon
pri la afero. Mi alportis segxon kaj jxurnalon, sidigxis apud li kaj legis.
De tempo al tempo mi trinketis brandon. Tion mi bezonis pro la
malvarmo. Sed mi trinketis ankaux pro tio ke, en la komenco, kiam mi
etendis la manon por alpreni la botelon, li supozis ke mi celas havigi
iom al li. Mi legis lauxtvocxe: cxefe fantaziajn raportojn pri homoj
urgxe forkaptitaj de sur la tombosojlo kaj revenigitaj al vivo kaj viglo
pere de kelkaj kulerplenoj da likvoro kaj varma bano. Jes, li pasigis
longan malfacilan tempon mortante: tri horojn, ses minutojn, ekde la
momento kiam li auxdigis la sonorilon.
Laux onia opinio, dum la dek ok jaroj forpasintaj ekde kiam iniciatigxis

tiu kadavrogvatado, nenia en tuko envolvita gasto de la Bavariaj
mortodomoj iam sonorigis sian sonorilon. Nu, tio estas sengxena opinio.
Gxi restu tia.
La malvarmo de la mortocxambro jam penetris miajn ostojn. Gxi
revigligis kaj retrudis al mi la malsanon antauxe min afliktintan sed kiu,
gxis la koncerna nokto, konstante kaj ade malaperis. Tiu viro murdis
mian edzinon kaj mian infanon. Kaj post tri tagoj li aldonintos mian
nomon al sia murdolisto. Ne gravas! Dio! Kiel bonsapora estas la
memorajxo pri tio. Mi kaptoatingis lin eskapantan el sia tombo kaj lin
resxovis en gxin!
Post tiu nokto mi devis enlitigxi dum tuta semajno. Sed ekde kiam mi
povis iom rondiradi, mi konsultis la mortodomajn registrolibrojn kaj
eksciis la numeron de la domo en kiu Adlero mortis. Mizera
pensionacxo tiu estis. Mi konceptis la ideon ke kompreneble li akirintus
la personajn havajxojn de Krugero, estante la kuzo de tiu, kaj mi deziris
obteni la horlogxon de Krugero se eblus al mi. Tamen dum mi estis
malsana la posedajxojn de Adlero oni forvendis kaj dislokis, krom
pluraj malnovaj leteroj kaj ceteraj senvaloraj diversajxoj. Tamen, pere
de tiuj leteroj, mi spurtrovis filon de Krugero, la nuran restantan
parencon lian. Tridekjara nun, li estas faka sxuisto kaj logxas cxe
Numero 14 Regxostrato en Manhejmo. Vidvo, li havas plurajn junajn
gefilojn. Sen klarigi al li la kialon de tio, konstante ekde tiam mi
provizas lin per du trionoj el lia financa subteno.
Nu, rilate al tiu horlogxo--vidu kiom strange evoluas la aferoj! Mi
cxirkauxspuris gxin en Germanio dum pli ol jaro je granda mon- kaj
cxagrenkosto. Kaj finfine mi ekhavis gxin! Ekhavis gxin kaj nedireble
ekgxojigxis. Malfermis gxin kaj nenion trovis interne. Ho, mi devintus
antauxscii ke tiu paperpeceto ne restos tie cxiun tiun tempon.
Kompreneble, mi rezignis pensi pri la dek mil dolaroj tiam. Rezignis
tion kaj forigis gxin el mia menso. Kaj ege malgxoje, gxin dezirinte por
la filo de Krugero.
Hierauxnokte, kiam finfine mi konsentis pri mia neevitebla morto, mi
komencis pretigi miajn havajxojn. Mi entreprenis bruligi cxiujn
senutilajn dokumentojn kaj certege, de inter la dokumentoj de Adlero

ne antauxe zorge kontrolitaj elfalis tiu longe dezirata peceto. Tuj mi
gxin rekonis. Jen gxi. Mi gxin tradukos:
_Brika lustablo, mezurbe, angule de Orleano- kaj Merkato-Stratoj.
Angulo alfrontanta