Mark Twain: Tri Noveloj | Page 2

plej multe liajn lastajn momentojn? Sed
oni riprocxis al mi mian klopodon nutri sencelan kaj senvaloran
scivolemon en tiel solena kaj funebra loko. Kaj mi foriris tre
humiligite.
La sekvintan matenon mi rakontadis mian aventuron al la vidvino kiam
sxi ekkriis:
"Venu kun mi. Mi havas logxanton kiu rakontos al vi cxion kion vi
deziras ekscii. Li estis noktosentinelo tie."
Li estis vivanta homo sed ne havis vivantan aspekton. Li kusxis surlite

kaj altaj kusenoj subtenis lian kapon. Lia forvelkinta vizagxo estis
senkolora. Liaj profunde sinkintaj okuloj estis fermitaj. Lia mano,
kusxante sur lia brusto, estis ungegaspekta, tiel osta kaj longfingra gxi
estis. La vidvino komencis min prezenti. La okuloj de la viro
malfermigxis malrapide kaj briletis malice el la krepusko de siaj
kavernoj. Li kuntiris nigre la brovojn. Li levis la maldikan manon kaj
entreprenis nin forsendi per ordonema gesto. Sed la vidvino dauxre
parolis gxis eksciigi al li la fakton ke mi estas fremdulo kaj Usonano.
La mieno de la viro tuj sxangxigxis, pliheligxis, ecx avidigxis--kaj en la
sekvinta momento li kaj mi ekgxuis kunan solecon.
Mi komencis paroli en roksolida Germana lingvo. Li respondis en ege
fleksebla Angla lingvo. Post tio ni nepre flankenlasis la Germanan.
Tiu ftizulo kaj mi intime amikigxis. Mi vizitis lin cxiun tagon kaj ni
parolis pri cxio. Almenaux pri cxio krom edzinoj kaj infanoj. Se
menciigxis la edzino aux la infano de iu ajn, cxiam postokazis tri
fenomenoj: la plej afabla kaj amema kaj dolcxa lumo briletis en la
okuloj de la viro dum momento; en la sekvinta momento la lumo
forpaligxis kaj gxin anstatauxis tiu minaca mieno jam ekflaminta tie
kiam mi vidis liajn okulojn malfermigxi la unuan fojon; triavice, li
cxesis paroli tie kaj tiam por tiu tago, restis senparole dauxre enlitigxite,
perdite en abstrakta kaj absorbita pensado, lauxsxajne auxdante nenion
kion mi diris, malatentante miajn adiauxojn, kaj evidente prikonsciis
nek vide nek auxde pri mia foriro el la cxambro.
Kiam mi jam estis dum du monatoj la cxiutaga kaj sola intimulo de tiu
Karolo Ritero, li diris abrupte ion tagon:
"Mi rakontos al vi mian historion."
Tiam li dauxrigis kiel jenas:
* * * * *
Mi neniam rezignis antaux nun. Sed nun mi rezignas. Mi estas
mortonta. Mi finkonkludis hierauxnokte ke devas okazi tiel kaj, aldone,
ege baldaux. Vi diras ke vi celas reviziti vian riveron iun tagon kiam la

okazo prezentigxos. Nu, bonege. Tio, kune kun stranga sperto kiun
hazarda sorto okazigis al mi hierauxnokte, devigas min rakonti al vi
mian historion--cxar vi vidos vilagxon Napoleonon en Arkansaso kaj
por mia bono vi haltos tie kaj plenumos taskon por mi--taskon kiun vi
entreprenos bonvole post auxskulti mian rakonton.
Ni mallongigu la rakonton kie ajn eblas cxar gxi estas longa kaj
bezonos mallongigon. Vi jam scias kiel okazis al mi aliri Amerikon kaj
kiel mi decidigxis eklogxi en tiu soleca regiono de la Sudo. Sed vi ne
scias ke mi havis edzinon. Mia edzino estis juna, belega, amema, kaj,
ho! tiel die bona kaj senkulpa kaj milda. Kaj nia filineto estis miniatura
kopio de sia patrino. Tio estis la plej felicxa el cxiuj felicxaj hejmoj.
Iun nokton--okazis cxirkaux la fino de la milito--mi vekigxis el ebria
stuporo kaj min trovis manligita kaj busxsxtopita dum la cxirkauxanta
aero estis malpurigita per kloroformo. Mi vidis du virojn en la cxambro
kaj unu el ili diris al la alia en rauxka flustrado: "Mi diris al sxi ke mi
faros tion se sxi faros bruon, kaj rilate al la infano--"
La alia viro interrompis en mallauxta duonplora vocxo:
"Vi diris ke ilin ni nur busxsxtopos kaj prirabos, ne difektos, alie mi ne
konsentintus alveni."
"Cxesu plendacxi. Necesis sxangxi la planon kiam ili vekigxis. Vi faris
vian plejon por ilin protekti. Nun tio vin kontentigu. Venu, helpu
sercxfosadi."
Ambaux viroj surportis maskojn kaj krudajn cxifonajn "nigrul"-specajn
vestajxojn. Ili havis celpunktan lanternon helpe de kies lumo mi
konsciis ke al la dekstra mano de la pli milda el la du rabistoj mankas
dikfingro. Ili sercxfosadis hazardacele en mia malricxa logxejo dum
momento. La cxefbandito diris tiam en teatra flustrado:
"Tio estas tempomalsxparo. Li malkasxu kie gxi estas kasxita. Forigu
lian busxosxtopilon kaj lin revigligu."
La alia diris:

"Bone. Kondicxe ke ne okazu klabado."
"Sen klabado estu, tial. Kondicxe ke li dauxre silentu."
Ili min alproksimigxis. En tiu momento auxdigis eksterdomaj sonoj,
sonoj de vocxoj kaj hufotretado. La rabistoj retenis la spiradon kaj
auxskultis. Malrapide la sonoj pli kaj pli proksimigxis. Tiam eksonis
kriego:
"Saluton, la domo! Vidigu lumon. Ni deziras akvon."
"La vocxo de la kapitano, per Dio!" diris la teatre flustrinta brutulo, kaj
ambaux banditoj forfugxis pere de la malantauxpordo, malsxaltante
sian lanternon dum la kurado.
La fremdulo alvokis plurajn pluajn fojojn, tiam preterrajdis--estis
lauxsxajne dekduo da cxevaloj--kaj nenion pluan mi auxdis.
Mi luktis sed ne sukcesis min liberigi el miaj ligoj. Mi klopodis paroli
sed