MJALLHVÍT | Page 2

en gj?reu henni ekkert mein. Hún hljóp sem f?tur togueu tangae til um kveldie; tá sá hún ofurlítie hús, og inn í tae fór hún til tess ae hvíla sig.
Inni í húsinu var allt lítie, en svo snoturt og trifalegt, ae tae var hin mesta snilld. Tar stóe bore mee drifthvítum dúki á og sj? diskum. Vie hvern disk lá ofur-lítill spónn, hnífur og gaffall, og sitt vínstaupie stóe hjá hverjum teirra. Vie vegginn stóeu sj? dálítil rúm, hvert vie hlieina á ?eru, og voru s?ngurkl?ein ?ll saman mjallhvít.
[Illustration]
Af tví ae Mjallhvít var nú orein b?ei tyrst og sv?ng, tá boreaei hún sinn munnbitann af hverjum diski, og drakk sinn dropann úr hverju staupi; tví hún vildi ekki taka allt frá neinum einum. Tegar hún var búin ae tessu, lagei hún sig upp í tae rúmie, sem n?st henni stóe, og ?tlaei ae hvíla sig; tví hún var ákaflega g?ngumóe og lúin. En rúmie var henni ekki mátulegt, svo hún reyndi hie n?sta, og fór tae eins. Síean reyndi hún hvert ae ?eru, og loksins var hie sj?unda rúmie mátulega stórt fyrir hana. Hún lageist tá nieur í tae, las kveldb?nirnar sínar og sofnaei.
Tegar dimmt var oreie komu teir heim, sem húsie áttu, en tae voru sj? dvergar, sem lifeu af tví, ae grafa upp úr fj?llunum gull og silfur.
Dvergarnir kveiktu sj? ofur-lítil ljós, og tegar birti í húsinu, sáu teir undir eins, ae tar hafei einhver komie ókunnugur; tví tar var ekki allt í teirri r?e og reglu, sem teir áttu von á. Hinn fyrsti sagei: "Hver hefur sezt á stólinn minn?" Hinn annar: "Hver hefur boreae af diskinum mínum?" Hinn trieji: "Hver hefur bitie í braueie mitt?" Hinn fjórei: "Hver hefur smakkae á suflinu mínu?" Hinn fimmti: "Hver hefur farie mee gaffalinn minn?" Hinn sj?tti: "Hver hefur skorie mee hnífnum mínum?" Hinn sj?undi: "Hver hefur sopie á staupinu mínu?"
Tá leit hinn fyrsti vie, og sá ae rúmie sitt var b?lt. "Hver hefur lagzt í rúmie mitt?" segir hann. Tá spruttu upp allir dvergarnir, og litu hver á sitt rúm og s?geu hver fyrir sig: "Sko, einhver hefur farie upp í mitt rúm og b?lt tae nieur!" En tegar hinn sj?undi g?tti í sitt rúm, sá hann Mjallhvít liggja tar og sofa. Hann kallaei tá á lagsmenn sína, og er teir sáu hvae um var ae vera, tá hljóeueu teir upp yfir sig af undran og gleei. Teir komu mee ?ll sj? litlu ljósin, og skoeueu Mjallhvít í krók og í kring. "Nei, nei,"--s?geu teir--"en hvae tae er fallegt barnie ae tarna!" Og litlu dvergarnir hoppueu upp af gleei, en v?rueust tó ae vekja Mjallhvít, og ljetu hana sofa í n?ei í litla rúminu. Hinn sj?undi dvergur svaf um nóttina hjá lagsm?nnum sínum, eina stund hjá hverjum--og tá var nóttin á enda.
Tegar Mjallhvít vaknaei morguninn eptir, tá vare henni kynlega vie, tegar hún sá alla sj? litlu dvergana. En teir voru ósk?p góeir vie hana og s?geu: "Hvae heitir tú?"--"Jeg heiti Mjallhvít."--Tá spureu dvergarnir hana ae, hvernig hún hefei tangae komizt, en Mjallhvít sagei teim allt eins og var, um vondu stjúpuna, og veieimanninn, sem gaf henni lífie. Hún sagei teim frá tví, hvae hún hefei hlaupie langan, langan veg, tangae til ae hún hefei á endanum fundie húsie.
Tá s?geu dvergarnir: "Ef tú vilt verea bústyran okkar, búa um rúmin okkar, sauma, tvo og prjóna, og halda ?llu hreinu og fágueu, sem í húsinu er, tá mátt tú vera hjá okkur, og tig skal ekki bresta neitt."
Mjallhvít gekk ae tessum kostum, og tók undir eins til starfa. Dvergarnir fóru á hverjum morgni í bítie út í fj?llin ae grafa upp gull og silfur. En tegar teir komu heim á kveldin, tá vare allt ae vera í sinni rjettu r?e og reglu heima fyrir. á daginn var Mjallhvít jafnan ein heima. Tess vegna s?geu dvergarnir vie hana: "Varaeu tig á henni stjúpu tinni; hún kemst bráeum ae hvar tú ert; tú mátt tess vegna aldrei nokkurn tíma hleypa neinum manni inn fyrir dyrnar, tegar tú ert alein heima."
Nú víkur s?gunni heim aptur í konungsríkie, tar sem hin vonda drottning tóttist hafa boreae lifur og lungu Mjallhvítar. Henni kom ekki annae í hug, en ae nú v?ri hún tó lang-fríeust allra kvenna á landinu, svo tae var í gleei sinni ae hún gekk einu sinni til spegilsins, og sagei:
[Illustration]
"Spegill, spegill, herm tú: hver hjer á landi fríeust er!"
Tá svaraei spegillinn:
"Frú mín, drottning, fríeust ert tú, fríeari ?llum, sem hjer eru nú; en Mjallhvít, sem fór yfir fj?llin tau sj?, og f?eist nú upp hjá teim dvergunum sj?, er túsund-falt fríeari en tú!"
Vie tessa óv?ntu fregn brá drottningu heldur en ekki í brún; tví hún sá nú, ae veieimaeurinn hafei prettae sig, og ae Mjallhvít var enn á lífi. Og tegar hún vissi nú, hvar hún var nieur komin, tá hugsaei hún