Lente | Page 8

zenuwachtig opgewonden:
--Joa moar, en mee 't eten, hoe zal da zijn! Ik 'n vinde da toch nie meugelijk van heur aan ien toafel mee de knecht en 't meissen en de koeier te doen eten."
--Natuurlijk niet, natuurlijk niet!" jubelde Standje. Moar Kerd��le gebruikt heur verstand, zeg ik ulder. Ze zal zelve wel inzien dat da niet meugelijk 'n es."
--Joa joa joa moar... wa... wa zillen Bruuntsjen en Leenie doarvan zeggen?" stotterde Coben, die aan de oude gebruiken hechtte en bang was den knecht en de meid te beleedigen.
--Wel, loat ze zeggen wat dat ze willen; we zijn toch zeker wel miester op ons eigen hof!" riep Standje vrijpostig.
--Stt!... zachtjes, zachtjes," suste Belzemien. "We moen doar kalm mee de zuster over klappen."
Cord��la en Leontientje kwamen terug in de keuken.
--Wa goa-je gij eten, Leontine? G-h��t zeker wel honger noar die lange reize?" vroeg glimlachend Belzemien.
--Wel, nonkel, 'k zal ik eten wat dat-e gulder eet," zei Leontientje.
Bezorgd keken de broeders naar Cord��la op. Haast iederen avond aten zij, samen met knecht en meid en koewachter, karnemelkpap met roggen smouterhammen en daarna gestampte aardappels met kaantjessaus. Zij vonden dat heel lekker. Maar of Leontientje het wel lusten zou?
--Wa eet-e gij geweunlijk 's oavens?" vroeg Standje na een aarzeling, angstig omdat Cord��la nog niet dadelijk op de kwestie inging.
--O, 't gien dat er es, nonkel, 'n ei, 'n beetse vleesch of koas mee nen boterham en 'n glas wijn; moar 't es woar: hier in Vloanderen es 't bier in ploatse van wijn, e-woar?" glimlachte Leontientje.
--Joa joa, zeker, zeker, zeker," zei Belzemien, ontsteld bij de gedachte dat er nooit anders dan in buitengewone omstandigheden bier bij de maaltijden genomen werd. En eensklaps moed-vattend, met een schuw-schichtigen blik op Cord��la, die maar aldoor stom en stug en roerloos stond te luisteren:
--Hawel, zuster, wilt-e gij 'n eitsje koken? 'K zal in de kelder om bier goan?"
Plotseling slaakte Leontientje een kreet:
--O, mon oncle Constant, mijn blommen, mijn blommen, woar zijn toch al mijn scheune blommen!"
--Ou blommen!" riep Standje, die eerst niet begreep. O joa, joa, 't es woar! Ze zijn zeker in den tieprie gebleven. Wacht, 'k zal z' ou goan hoalen!"
Maar Leontientje was reeds buiten, hollend als een wild jong veulen naar de "loeze".
In allerijl namen de broeders de gelegenheid te baat.
--Heurt, zuster," zei Belzemien op een toon van ongewone beslistheid, "we'n keunen da kind hier mee de knecht en 't meissen aan toafel nie zetten om keiremelkpap en eirdappels t' eten. Ze'n es da thuis niet geweune. Ze zoe da ginter in P'rijs aan heur famielde en kennessen goan vertellen en 't zoe ons schande gesproken worden."
--Ha, nondedomme! Es ze zij meschien beter as wij!" riep Cord��la verontwaardigd.
--'t Es gelijk," sprong nu ook Standje ter help. We mo��n iest en veural onz' iere koavelen."
Coben stond zenuwachtig te sidderen zonder iets te zeggen.
--Onz' iere koavelen! Onz' iere koavelen! Drei kiers per dag vliesch en eiers zeker! En wie zal da as 't ou blieft betoalen? Es 't nog nie genoeg da z' al in de beste koamer mag sloapen, die prinsesse!" krijschte Cord��la.
--Ik zal 't betoalen! Ge meug het iedere zondag van mijn zakgeld afhouden!" riep Standje grootmoedig.
--Ha 'k zal 't er zeker afhouen!" dreigde Cord��la, meteen zich overwonnen gevend. "H��-je da nog oeit geweten? Zoe-je nie zeggen 'n keunijnksdochter in huis!"
De broeders, voelend dat zij nogmaals 't pleit gewonnen hadden, lieten haar nu maar kalm uitrazen. Cord��la voorspelde nijdig erge ruzie met de dienstboden, onderlinge ontstemming, oneenigheid en geldelijken ondergang; maar 't leek wel of het hun in 't geheel niet schelen kon; zij zagen het volstrekt zoo zwaar niet in; en Standje, roekeloos wordend in zijn opgewondenheid, durfde er zelfs nog aan toevoegen:
--Tuttuttut, zuster, iene kier rijk 'n es nie altijd oarm. We goan ons nou al te goare ne kier ienige doagen firm wel doen en we zillen spoaren as 't geld op es!"
Leontientje kwam terug in huis gehuppeld, het frisch-blozend gezicht half onder haar geurig-gouden bloemenschat verborgen.
--Wa h�� ze zij doar!" riep Cord��la nurksch verbaasd.
--O! zuk 'n scheune blommen, tante, w'h��n ze lang de wig getrokken!" juichte 't meisje.
--Ha!... 't e... 't e... 't e... 't es verdeeke keulzoad!" stotterde Coben onthutst. En eensklaps begon hij onbedaarlijk te lachen, omdat Leontientje, in baar onwetendheid, bloeiende koolzaadtakken als Sieraadbloemen had geplukt. Heel zijn steenrood, beenderig gezicht vertrok in rimpels van de dolle pret, en ook Belzemien ging nu fijntjes aan 't lachen met oolijk-knippende oogjes, terwijl hij, van dichtbij de bloemen bekijkend, wijsneuzig oreerde: "owie, owie, ?e du colza, ma ni��ce." Standje kon zijn verrukten blik van het frisch mooi nichtje niet afwenden; en alleen Cord��la beweerde knorrig dat die bloemen niets beteekenden en dat het bovendien verkeerd en ongepermitteerd was ze te plukken, en dat de boeren, als ze 't zagen, er verschrikkelijk kwaad om zouden zijn. Toch gaf ze t' meisje een