La Sinjorino el la Maro | Page 9

ke mi iam ploris brulantajn larmojn, cxar li diris, ke Bolette estas malbela nomo.
HILDE Jes, imagu! (rigardas malsupren) Ho, jen vidu! Nun "la sinjorino el la maro" konversaciadas kun li. Ne kun patro. -- Mi miras cxu tiuj du jxetas senteman okulon unu al la alia.
BOLETTE Vi vere devus honti. Kial povas vi diri tiajxon pri sxi? Farigxis ja nun tiel bone inter ni --
HILDE Jes, jes, -- kredigu tion al vi mem, junulino! Ho ne, farigxos neniam bone inter ni kaj sxi. Cxar sxi ne konvenas por ni. Kaj nek ni por sxi. Dio scias kial patro tirus sxin en la domon! -- Mi ne mirus se sxi iun tagon farigxus freneza.
BOLETTE Freneza! Kiel vi povas imagi tion?
HILDE Ho, ne estas strange. Ankaux sxia patrino farigxis freneza. Sxi mortis freneza, mi scias.
BOLETTE Jes, Dio scias en kio vi ne metas vian nazon. Sed ne babiladu pri tio. Estu afabla -- pro patro. Auxdu, Hilde?
(Wangel, Ellida, Arnholm kaj Lyngstrand venas de dekstre.)
ELLIDA (montras al la fono) Jen fore gxi estas!
ARNHOLM Jes, gxuste. En tiu direkto gxi ja estas.
ELLIDA Jen fore kusxas la maro.
BOLETTE (al Arnholm) Cxu vi ne trovas la lokon bela?
ARNHOLM Mi trovas gxin belega. Grandioza vidajxo.
WANGEL Jes. Eble vi neniam antauxe supreniris cxi tien?
ARNHOLM Ne, neniam. Mi opinias, ke dum mia restado cxi tie apenaux estis atingeble. Ecx ne vojeto.
WANGEL Kaj ecx neniu arangxo. Cxion ni faris la lastajn jarojn.
BOLETTE Jen sur la "Pilotkabo" estas ankoraux pli grandioza vidajxo.
WANGEL Cxu ni iru tien, Ellida?
ELLIDA (eksidas sur sxtonon dekstre) Dankon. Ne mi. Sed iru vi aliaj. Kaj dume mi sidas cxi tie.
WANGEL Do mi restos kun vi. La knabinetoj povas montri la lokon al Arnholm.
BOLETTE Cxu vi sxatas iri kun ni, sinjoro Arnholm?
ARNHOLM Jes, volonte. Cxu estas vojo ankaux tien?
BOLETTE Ho jes. Estas largxa vojo.
HILDE La vojo estas tiel largxa, ke estas abunda spaco por du iri brakon en brako.
ARNHOLM (sxerce) Cxu vere, eta frauxlino Hilde? (al Bolette) Cxu ni provu, cxu estas vero?
BOLETTE (subpremas rideton) Jes ja. Ni provu. (Ili iras brakon en brako maldekstren)
HILDE (al Lyngstrand) Cxu ankaux ni iru --?
LYNGSTRAND Brakon en brako --?
HILDE Nu, kial ne? Bonvolu.
LYNGSTRAND (prenas sxian brakon kaj ridetas kontente) Estas ja vere sxerce amuze!
HILDE Sxerce --?
LYNGSTRAND Jes, cxar aspektas ja kiel ni estas gefiancxoj.
HILDE Vi neniam antauxe promenis kun sinjorino cxe la brako, sinjoro Lyngstrand, cxu?
(Ili eliras maldekstren.)
WANGEL (kiu staras apud la sxtonstako) Kara Ellida, nun ni havas momenton solan por ni mem --
ELLIDA Jes, venu kaj eksidu cxe mi.
WANGEL (eksidas) Estas libere kaj trankvile. Ni nun parolu kune.
ELLIDA Pri kio?
WANGEL Pri vi. Kaj pri la rilato inter ni, Ellida. Mi ja vidas, ke tiel ne povas dauxri.
ELLIDA Kio anstatauxus, laux vi?
WANGEL Kompleta konfidemo, kara. Kunvivo inter ni, -- kiel antauxe.
ELLIDA Ho, se eblus! Sed ne estas eble!
WANGEL Mi kredas, ke mi komprenas vin. El certaj esprimoj de vi foje kaj foje, mi kredas.
ELLIDA (impete) Vi ne faras! Ne diru, ke vi komprenas --!
WANGEL Ho jes. Vi estas honesta naturo, Ellida. Vi havas fidelan animon --
ELLIDA Jes, mi havas.
WANGEL Kiu ajn rilato en kiu vi sentu vin sekura kaj felicxa, devas esti senrezerva rilato.
ELLIDA (rigardas lin atente) Nu, -- kaj do!
WANGEL Ne konvenas por vi esti la dua edzino de viro.
ELLIDA Kial vi tiel pensas nun?
WANGEL Gxi ofte eklumigxis en mi kiel suspekto. Hodiaux farigxis pli klare. La memorfesto de la infanoj --. Vi rigardis min kiel iun kunkulpulon --. Nu ja, -- la rememoroj de viro li ne povas neniigi. Cxiuokaze ne la miajn. Tia mi ne estas.
ELLIDA Mi scias. Mi ja scias bone.
WANGEL Sed vi tamen eraras. Por vi aspektas kvazaux la patrino de la infanoj vivas ankoraux. Kvazaux sxi nevidate cxeestas inter ni. Vi kredas, ke mia animo estas egale dividata inter vi kaj sxi. Tiu penso vin ofendas. Tial vi ne plu povas -- aux ne plu volas vivi kun mi kiel edzino.
ELLIDA (ekstaras) Cxu vi cxion cxi vidis, Wangel? Enrigardis en cxion cxi?
WANGEL Jes, hodiaux mi fine rigardis internen en gxi. Gxis la fundo.
ELLIDA Gxis la fundo, vi diras. Ho, ne kredu tion.
WANGEL (ekstaras) Mi bone scias, kara Ellida, ke estas pli ol tio cxi.
ELLIDA (timoplena) Cxu vi scias, ke estas pli?
WANGEL Jes. Estas tio, ke vi ne povas elteni la cxirkauxajxon cxi tie. La montoj premas peze sur vian animon. Ne estas suficxe da lumo por vi. Ne suficxe vasta cxielo cxirkaux vi. Ne forto kaj abundeco en la aerfluo.
ELLIDA Vi ja pravas. Nokton kaj tagon, vintron kaj someron gxi estas super mi -- tiu loganta hejmveo al la maro.
WANGEL Mi bone scias, kara Ellida. (metas la manon sur sxian kapon) Kaj tial la malsana infano revenu al sia propra hejmo.
ELLIDA Cxu kiel?
WANGEL Tute simple. Ni translogxigxu.
ELLIDA Translogxigxu!
WANGEL Jes. Al iu loko cxe la vasta maro, -- al iu loko kie vi povos trovi veran hejmon por via animo.
ELLIDA Ho, kara, ne pensu pri tio!