La Aventuroj de Alicio en Mirlando | Page 7

la Loro absolute rifuzis doni tiun sciigon, restis nenio plu direbla.
Fine la Muso, kiu sxajne estis auxtoritatulo, ekkriis: "Vi sidigxu cxiuj,
kaj auxskultu min. Mi tre baldaux igos vin suficxe sekaj!"
Ili do sidigxis, cxiuj en unu granda rondo, kun la Muso en la centro.
Alicio fikse kaj atente rigardadis la Muson, cxar sxi havis fortan
antauxsenton, ke sxi nepre suferos malvarmumon, se sxi ne baldaux
resekigxos.
"Hm," komencis la Muso kun tre impona mieno "cxu cxiuj estas pretaj?
Jen la plej bona sekigajxo kiun mi konas. Silentu cxiuj, mi petas!
'Vilhelmo Venkinto, kies aferon la papo subtenis, baldaux subigis la
anglan popolon, kiu pro manko de probatalantoj alkutimigxis dum la

lastaj jaroj al uzurpado kaj venkigxo. Edvino kaj Morkaro, grafoj de
Mercio kaj Nortumbrio--'"
"Ho, ve!" gxemis la Loro, frosttremante.
"Pardonu," diris la Muso tre gxentile (kvankam li tre sulkigis la
brovojn), "cxu vi parolis?"
"Ne mi," la Loro rapide respondis.
"Mi kredis ke jes," diris la Muso. "Sed mi dauxrigu. 'Edvino kaj
Morkaro grafoj de Mercio kaj Nortumbrio farigxis liaj partianoj, kaj
ecx Stigando la patrujama cxefepiskopo de Canterbury trovis gxin[2]
konsilinda--"
"Trovis kion?" diris la Anaso.
"Trovis gxin," la Muso respondis iom malafable. "Cxu vi ne komprenas
kion signifas 'gxi'?"
"Nu, mi tre bone komprenas kion 'gxi' signifas, kiam mi trovas ion. Plej
ofte 'gxi' estas rano aux vermo. Tamen la demando estas: kion trovis la
cxefepiskopo?"
"Tiun demandon la Muso ne atentis sed dauxrigis rapide: 'trovis gxin
konsilinda iri kun Edgar Atheling por renkonti Vilhelmon kaj proponi
al li la kronon. Sed la insulta fiero de liaj Normanoj--' kiel vi sentas vin
nun, mia kara?" gxi diris abrupte, alparolante Alicion.
"Malseka, same malseka kiel en la komenco," Alicio respondis iom
melankolie. "Via rakonto ne sekigas min."
"Kon-sid-er-ad-inte la jxus anonc-itan rezult-at-on," ekdiris solene la
Dodo, "mi proponas ke cxi tiu kunsido tuj fermigxu por ke oni
el-kon-sid-er-adu kaj senprokraste ef-ekt-iv-ig-u pli energiajn
ri-med-ojn."
"Kian lingvon vi parolas?" demandis la Agleto. "De tiuj longaj vortoj
mi ne scias la signifon, kaj plue mi kredas ke vi ne scias mem."

La Agleto deklinis la kapon por kasxi sian mokridon, sed kelkaj el la
birdoj sibleridis auxdeble. La Dodo per vocxo ofendita reparolis pli
simple: "Jen kion mi intencis diri: la plej bona rimedo por sekigi nin
estus la 'Kauxko'-vetkuro."
"Kio do estas Kauxko?" diris Alicio. Tiun demandon sxi faris, ne
dezirante la informon, sed nur cxar sxi rimarkis ke la Dodo pauxzas kaj
sxajne opinias ke iu devas paroli, kaj cxar neniu alia montris la inklinon
paroli.
La Dodo respondis ke: "La plej bona rimedo por klarigi gxin estas per
la ago mem." (Kaj cxar ian vintran tagon vi eble volos mem
eksperimenti la ludon, mi klarigos kiamaniere la Dodo arangxis gxin.)
Unue, gxi markis per kreto rondforman kurejon (la preciza formo ne
gravas). Due, gxi starigis cxiujn partoprenontojn cxe diversaj punktoj
de la kretstreko. Oni ne diris, laux angla kutimo, "unu, du, tri, FOR!"
sed cxiu devis komenci kaj cxesi la kuradon laux sia propra inklino, kaj
pro tio ne estis facile kompreni kiam la afero finigxis. Tamen post
longa kurado, eble duonhora, cxiuj tute resekigxis, kaj la Dodo subite
ekkriis: "La Kauxko finigxis."
Cxiuj amasigxis cxirkaux la Dodo, spiregante kaj demandante: "Sed kiu
venkis?"
Tiun demandon la Dodo en la unua momento ne povis respondi.
Gxi sidis longan tempon kun unu fingro premata sur la frunto (en tiu
sama sintenado kiun ordinare havas Sxejkspir en niaj bildoj). En la fino
la Dodo diris:--"Cxiuj venkis, kaj cxiu devas ricevi premion."
Plena hxoro da vocxoj demandis samtempe: "Sed kiu la premiojn
disdonos?"
"Ja sxi kompreneble," diris la Dodo, kaj montris per unu fingro sur
Alicion. Sekve, la tuta aro amasigxis cxirkaux sxi kaj kriis konfuze "La
premiojn, la premiojn." Kion fari? La kompatinda Alicio havanta alian
ideon neniun, ensxovis la manon en sian posxon kaj felicxe trovis tie

pakajxeton da sukerajxoj (kiujn per bonsxanco la sala akvo ne difektis)
kaj ilin sxi disdonacis kiel premiojn. Suficxis gxuste por donaci al cxiuj
po unu.
"Sed sxi mem nepre rajtas ricevi premion," diris la Muso.
"Certe," tre serioze respondis la Dodo, kaj turnis sin al Alicio dirante:
"Kion alian vi havas en la posxo?" Alicio respondis malgxoje ke "nur
fingroingon." "Gxin transdonu al mi," diris la Dodo.
Denove cxiuj amasigxis cxirkaux sxi, dum la Dodo solene prezentis la
fingroingon dirante: "Ni petas ke vi bonvolu akcepti cxi tiun elegantan
fingroingon." Cxe la fino de tiu mallonga parolo cxiuj aplauxdis.
[Ilustrajxo: LA DODO SOLENE PREZENTAS AL ALICIO SXIAN
PROPRAN FINGROINGON.]
Alicio pensis interne ke la tuta afero estas absurda, sed cxiuj tenadis sin
tiel serioze ke sxi ne kuragxis ridi. Ankaux cxar sxi ne povis elpensi ion
dirindan, sxi nur simple klinis respekte la kapon akceptante la ingon,
kaj tenadis sin kiel eble plej serioze.
Kaj nun sekvis la mangxado de la sukerajxoj.