Krakatau en de Straat Soenda | Page 9

brengen; dan storten de vastere bestanddeelen, aarde, zand en steenen, als donkerkleurige lawinen naar beneden; zij rollen door de ravijnen en stroomen in breede massa langs de hellingen, en vormen eindelijk kegels, waarvan de voet op den bodem der zee rust, die hier ter plaatse zeer diep is, want op eenige vademen afstands van de kust peilt het dieplood nog twintig meters. De grijsachtige asch daarentegen, met stof vermengd, stijgt in wolken omhoog en wordt door den wind medegevoerd.
Intusschen werd een onzer roeiers aan het been getroffen door een steen ter grootte van een kleinen oranjeappel, terwijl een tweede veel grooter steenblok op ettelijke meters afstands van de sloep in zee viel. Langer vertoeven was blijkbaar gevaarlijk; wij verwijderden ons dus zoo spoedig mogelijk, nadat het ons gelukt was op verschillende punten fragmenten van de rotsen machtig te worden.
Het wordt inderdaad tijd terug te trekken. De Rakata schijnt het zeer stellig op ons gemunt te hebben: getuige het rusteloos geknetter en gedonder, de steeds dichter wordende stofwolken, en de overal opspuitende waterstralen, als ware de zee aan het koken, maar die eenvoudig het gevolg zijn van de onophoudelijk neerploffende steenen.
Het was toen omstreeks twaalf uur op den middag: de steenstortingen zijn dan, ten gevolge van de brandende hitte, het sterkst. Wij hebben opgemerkt dat, met het dalen der zon, het verschijnsel in kracht en omvang afneemt en dat het 's nachts geheel ophoudt.
Aan de westelijke punt van de scheur in de piek van Rakata vinden wij eindelijk een plek, waar wij aan land kunnen gaan. Wij zetten voet aan wal op een klein strand, aan het uiteinde van een ravijn, waarvan de steile wanden aan den eenen kant bestaan uit oude zwartachtige lavabeddingen, en aan den anderen uit asch en puimsteen, die tot eene vaste massa geworden zijn. Daar kunnen wij in alle veiligheid den aard bestudeeren der rotsen en van de verschillende vulkanische stoffen, door de jongste uitbarsting uitgeworpen en die hier eene laag vormen ter dikte van tachtig en zelfs honderd el.
Ondanks al mijne nasporingen, heb ik aan wal geen enkel spoor van plantaardig of dierlijk leven gevonden, met uitzondering van eene enkele, zeer kleine spin: deze zonderlinge bodinne der wedergeboorte was bezig haar webbe te spinnen! Het zou zeer belangrijk zijn, stap voor stap de ontwikkeling gade te slaan van het nieuwe leven op dezen grond, die nu als in de boeien des doods gebonden ligt, maar die binnen weinige jaren, dank zij de koesterende warmte der tropische zon en de overvloedige regens, zijn voormaligen dos van weelderig groen zal hebben herkregen.
In den namiddag bezoeken wij het dus genoemde Verlaten-eiland, vroeger een prieel van groen, thans geheel overdekt met eene grauwe aschlaag, dertig meters dik. De diepe scheuren in de oppervlakte geven aan het eiland, op zekeren afstand, het voorkomen van een gletscher. Hier, evenals op Krakatau, zijn de hoogste boomen geheel en al onder het slijk bedolven.
Dit eiland, ten noordwesten van Krakatau gelegen, was, voor de uitbarsting, daarvan slechts gescheiden door een nauwen zeearm, ettelijke honderd ellen breed; tegenwoordig bedraagt de afstand tusschen de beide eilanden zes kilometers. Volgens den heer Verbeek, is de oppervlakte van het eiland meer dan verdriedubbeld.
Deze dag was een der belangrijkste, maar ook in hooge mate vermoeiend ten gevolge van de ondragelijke hitte, nog vermeerderd door de weerkaatsing der zonnestralen. Op deze geheel verwoeste naakte eilanden is nergens een plekje te vinden, waar men zich tegen de brandende stralen der equatoriaal-zon beveiligen kan.
27 Mei.--In den vroegen morgen zetten wij koers naar eene zwarte rots, die op twee kilometers ten noorden van Krakatau, even boven de golven uitsteekt: dit is het eenige overblijfsel van het gedeelte des eilands, dat tijdens de uitbarsting in de diepte verzonk. In de onmiddellijke nabijheid, op de plaats waar weleer de vulkanische kegel van den Danan verrees, wordt thans op eene diepte van tweehonderd meter nog geen grond gepeild.
Het Lange-eiland, waarheen wij ons vervolgens begeven, komt bijna geheel overeen met het naburige Verlaten-eiland; het is ook in omvang toegenomen, maar in mindere mate dan het laatstgenoemde. Zeer waarschijnlijk zijn deze beide eilandjes niet anders dan stukken grond, die in vroegeren tijd van Krakatau zijn losgescheurd, bij eene uitbarsting waarvan de historie de heugenis niet heeft bewaard.
Wij stevenen nog eens naar Krakatau en werpen het anker uit op hetzelfde punt als gisteren, maar zonder ons verder op te houden; vervolgens zet de Kediri koers naar Merak, waar wij omstreeks vijf uren in den namiddag aankomen.
Merak, waar de telegraafkabel die Java met Sumatra verbindt, in zee afdaalt, ligt op de noordwestkust van eerstgenoemd eiland. Het is een der plaatsen, die van de ramp het meest geleden hebben. De stad, eene der belangrijkste van de residentie Bantam, werd ten eenemale verwoest; van de veertien europeesche inwoners, die niet voor de uitbarsting waren gevlucht, hebben er niet minder dan dertien het