Korte Arabesken | Page 8

...
- Wat dan?
- Dan krijg je wat van me.
- Dàn doe ik het!
Het is afgesproken. Wat stinkt de vent naar absinth!
Ik loop wat om, langs de zee, en weêr terug. De avond is gevallen als ik weêr op de Place Garibaldi kom. Zie, de Lion heeft zijn tapijtje gespreid; hij heeft zelfs een verlichting van acetyleen, die een vreeslijk luchtje geeft. En hij staat, op zijn tapijtje, gewichten te heffen. De tors naakt, is hij verjeugdigd. Toch doet hij mij onweêrgeefbaren weemoed aan. Zijn lichaam--hij heeft alleen een donkere onderbroek aan--is, hoe gespierd ook, gesloopt, vervallen, met vreemde holtes tusschen de spieren en zoo grauw bleek mager van tint, als of hij niet genoeg eet, en te veel drinkt. Zijn weinige vleesch heeft een tint van absinth, is groen en groezelig in den heen-en-weêrschijn der lampen. Zijn gezicht heeft iets verwaands, zijn oogen kijken laatdunkend. Hij heft machinaal zijn gewichten.
Hij heeft mij gezien en groet mij. Hij pozeert nu voor zijn publiek, dat niet groot is: een paar voyou's, enkele trambeambten, een paar straatjongens.
- Wie onder het ge?erde publiek wil zich meten met den Lion du Littoral? Wie den Lion legt, zonder de bij de lutte verboden trucs, ontvangt eén thune (vijf francs). Wie onder het ge-?erde publiek. ...
Ik voel op mijn schouder een zwaar gewicht. Het is bedoeld als vrienschapsgebaar, want mij omwendende, bons ik tegen André le Pêcheur, die zijn handen op mij gelegd heeft.
- Je ziet, duc, ik ben gekomen, fluistert André. Eigenlijk vind ik het beroerd wat je me gevraagd hebt te doen, maar je was zoo drommels kwaad van morgen, dat. ...
- André, fluister ik; wat kan het je schelen ... hier, op de Place Garibaldi! Doe het nu, niet waar, doe het in drie minuten: laat hij je even leggen, en dan gaan we de bouillabaise eten.
Dat laatste geeft den doorslag.
- Wie onder het ge?erde publiek wil zich meten met den Lion? blageert Theofile, verwaand en laatdunkend. ...
Maar hij heeft André bespeurd. Hij wordt bleek.
- Ik! roept André.
Emotie onder het publiek, dat aanzwelt. Het is in eens propvol.
Ik ben den Lion genaderd en fluister hem toe:
- Ik ben overtuigd, dat je André legt ... Je bent "en forme" van avond: ik zie dat aan je oogen. ...
Arme, waterige absinth-oogen van den Leeuw
- Gelooft u, meneer? aarzelt, groenbleek, de Leeuw.
Maar André heeft zijn jasje al uitgetrokken, zijn broek, zijn hemd: hij staat--stel u gerust!--op een zwart onderbroekje na, zoo als God hem schiep en deed groeien. Neen ... zoo staat hij niet. André heeft veel aan zichzelven gewerkt. Of liever verwerken laten. André staat ... niet als een mensch, maar als een kunstvoorwerp. Want André is geheel en al getatoueerd!
André heeft iets van een prentenboek. Onder het publiek zijn kreten van pleizier en aardigheid om André uitgestooten. Allen omringen hem om hem beter te zien.
Het is moeilijk u een katalogus te geven van alles wat op André's forsche muskulatuur al zoo te zien is. Laat mij het echter beproeven.
André's guitige, een beetje bestiale, maar bruut-mooie kop,--donker haar en vleezig lacherig gezicht, met lacherige oogen en lachenden mond--staat op een massieven nek, die breed aflijnt naar kolossale schouders. Zijn vierkante borsten, zijn ijzerharde bicepskogels, geheel zijn naakte tors, zijn bult-dijen en enorme kuiten zijn één en al illustratie, blauw-zwart op zijn jongroze vleesch. Om zijn hals is getatoueerd een slang, die als een snoer neêr hangt, staart gekronkeld om kop. Om zijn bovenarmen slingeren ook twee slangen, als vreemde braceletten. Op zijn borst zijn twee, ik zal maar zeggen, pornografische figuurtjes ingeprikt, maar zoo kunstig, dat ze mij laten denken aan de geheime muzeum-zaal in Napels, met de kleine obscene bronsjes uit Pompe?. Het is heusch "kunst" en geen pornografie, zo? een aesthetisch aangelegd rechter moeten beslissen. Het is zoo geestig en fijn geteekend, als ik nooit nog en nimmer gezien heb. Een vogel vecht met een kreeft. Een kat zet zijn rug op tegen een hond. Alle kleine vleeschplekjes tusschen de drie slangen en de twee Pompe?aansche tafereelen zijn ingenomen door keurig bewerkte détails: rozetten en arabesken. Geheel dat athletenlichaam is één bezienswaardigheid.
Het publiek heeft André dicht omringd: iedereen wil zien en de vrouwen strijken met de vingers over de illustraties, om te voelen of het perspectief wel glad is.
- Ja, zegt André: alles is glad, mijn huid is als zij! Strijk maar!
- Vooruit, vooruit! brult het publiek. André le Pêcheur, contre Theophile, le Lion du Littoral!
Cirkel wordt uitgebreid. In een kist is zaagsel en de beide lutteurs wrijven zich de handen droog. Zij groeten elkaar met het professionale gebaar vol waardigheid. Gladiatoren in een antieke arena. ... Maar modern is het schouwspel om hun zwarte onderbroekjes, en om het publiek, nu kop aan kop.
Een jongentje dat den Lion bijstaat, gaat rond met een bakje; de sous regenen en klikklakken neêr.
Leeuw en André grijpen elkaar