Kompletne instrukcje dla pocz¹tkuj¹cych i wartoœciowe sugestie dla zaawansowanych gr | Page 3

fakt zbyt d3ugiego trwania otwarcia w starej wersji gry. Nowa wersja gry, której powstanie datujemy na rok 1500 A.D. z jej nowymi cechami charakterystycznymi – wzmocnieniem si3y hetmana i go?ca, to w3a?nie wspó3czesne szachy, znane w ca3ym cywilizowanym ?wiecie.
W siedemnastym wieku gra w szachy prze?ywa3a swój rozkwit g3ównie we W3oszech, co zaowocowa3o tym, ?e kraj tej s3yn13 z najsilniejszych szachistów. Niektórzy z nich podró?owali po Europie, rywalizuj1c z najlepszymi graczami z innych krajów i w wiêkszo?ci przypadków wychodz1c z tych pojedynków zwyciêsko. W tamtych czasach szachy cieszy3y siê wysok1 estym1, zw3aszcza na dworach królewskich id1cych za przyk3adem Filipa Drugiego, w3adcy Hiszpanii, który przyjmowa3 z honorami podró?uj1cych mistrzów i sowicie ich wynagradza3 za wystêpy turniejowe.
Na pocz1tku osiemnastego wieku gra osi1gnê3a wysokie stadium rozwoju we Francji, Anglii i Niemczech. Najs3ynniejszym mistrzem tamtych czasów by3 Francuz, Andre Philidor, który przez ponad czterdzie?ci lat bez problemów pokonywa3 wszystkich przeciwników, których napotka3 i którego s3awa równa? siê mo?e tylko s3awie ameryka?skiego arcymistrza Paula Morphy'ego oraz niemieckiego arcymistrza Emanuela Laskera.
Na przestrzeni wieków osiemnastego i dziewiêtnastego liczba graczy o miêdzynarodowej renomie gwa3townie wzros3a i w ko?cu w 1851 roku staraniem angielskiego arcymistrza Stauntona zosta3 ustanowiony miêdzynarodowy turniej szachowy w Londynie, który mia3 wy3oni? mistrza Europy. Zwyciêzc1 zosta3 niemiecki arcymistrz Andersen, który utrzyma3 swój tytu3 przez nastêpne piêtna?cie lat, do czasu a? zosta3 pobity przez m3odego Morphy’ego. Ten ostatni, maj1c dwadzie?cia lat, by3 pierwszym ameryka?skim arcymistrzem, który odwiedzi3 Europê i pokona3 w b3yskotliwym stylu wszystkich europejskich arcymistrzów, z którymi stoczy3 pojedynki.
Po powrocie do Ameryki Morphy wycofa3 siê z czynnego udzia3u w turniejach szachowych i nie wzi13 udzia3u w turnieju z udzia3em Czecha Steinitza, który w miêdzyczasie pokona3 równie? przyby3ego do Ameryki Andersena. Steinitz przyj13 tytu3 mistrza ?wiata i broni3 go a? do roku 1894, kiedy to zosta3 pokonany przez Emanuela Laskera, który nie przegrawszy nigdy meczu do chwili obecnej jest mistrzem ?wiata [Lasker panowa3 na szachowym tronie do roku 1921, gdy straci3 tytu3 na rzecz Capablanki].
Nastêpnym kandydatem do tytu3u mistrza ?wiata jest m3ody Kuba?czyk Jose Raoul Capablanca, który udowodni3 swoj1 wy?szo?? nad wszystkimi arcymistrzami oprócz Laskera. Wkroczy3 on na arenê miêdzynarodowych turniejów w wieku 22 lat i w roku 1911 w San Sebastian w Hiszpanii uzyska3 pierwsze miejsce mimo udzia3u prawie wszystkich europejskich arcymistrzów. W ostatnim turnieju miêdzynarodowym, który mia3 miejsce w Piotrogrodzie w 1914 roku, uzyska3 drug1 lokatê, za Emanuelem Laskerem.
Obecna lista rankingowa arcymistrzów szachowych wygl1da nastêpuj1co:
1. Emanuel Lasker, Berlin, Mistrz ?wiata. 2. J. R. Capablanca, Hawana, Mistrz Obu Ameryk. 3. A. Rubinstein, Warszawa, Mistrz Rosji [Przyp.t3um.: ksi1?ka by3a pisana gdy Polska by3a pod Zaborami]. 4. K. Schlechter, Wiede?, Mistrz Austrii. 5. Frank Marshall, Nowy Jork, Mistrz USA. 6. R. Teichmann, Berlin. 7. A. Aljechin, Moskwa.
Inni gracze o miêdzynarodowej s3awie to: Niemcy - Tarrasch i Spielman, Austriacy - Duras, Marocy i Vidmar, Rosjanie - Bernstein i Nimzowitsch, Francuz – Janowski i Anglik – Burn. A? do wybuchu wojny wiod1ce kluby szachowe z ró?nych krajów, organizowa3y doroczne krajowe i miêdzynarodowe turnieje, które umo?liwia3y rywalizacjê graczom szachowym z ca3ego ?wiata.
Umiêdzynarodowienie szachów jest bardzo korzystne dla gracza szachowego, podró?uj1cego za granicê. Istniej1 niezliczone kluby szachowe ustanowione w ró?nych zak1tkach ?wiata, a znajomo?? gry w szachy jest wszystkim czego potrzeba aby by? tam go?cinne przyjêtym i nawi1za? odpowiednie osobiste oraz s3u?bowe znajomo?ci.
Próba przedstawienia nawet w zarysie niezwykle interesuj1cej roli jak1 szachy odegra3y we francuskiej, angielskiej i niemieckiej literaturze, od ?redniowiecza, a? po czasy obecne wykracza3aby poza ramy tego podsumowania historii szachów. Wystarczy stwierdzi?, ?e objêto?? literatury szachowej zdecydowanie przeros3a wszystko co zosta3o napisane o innych grach. Na temat szachów zosta3o napisanych ponad piê? tysiêcy woluminów, a tygodniki i miesiêczniki po?wiêcone wy31cznie szachom s1 publikowane we wszystkich krajach, czyni1c z szachów, mo?na by rzec, uniwersalny jêzyk miêdzynarodowy.
Historia warcabów
Literatura dotycz1ca warcabów jest bardzo sk1pa i nie ma niezbitych dowodów na to, ?e warcaby by3y znane przed wiekiem szesnastym. Istniej1 obecnie dwie teorie na temat pochodzenia tej gry. Jedna utrzymuje, ?e warcaby s1 uproszczonymi szachami, druga twierdzi, ?e powsta3y one z przeniesienia hiszpa?skiej gry Alquerque de doze na szachownicê.
H. J. R. Murray, najwiêkszy autorytet w historii gier, uwa?a za najbardziej prawdopodobne, ?e warcaby wyewoluowa3y z po31czenia szachów z Alquerque. Sposób zbijania bierek i zasada zdejmowania bierki, która nie wykona3a przymusowego bicia w niekwestionowany sposób wskazuj1 na hiszpa?sk1 grê, podczas gdy szachownica, uko?ny ruch bierek i idea koronacji kamienia na damkê s1 wziête z szachów.
We Francji, Niemczech, W3oszech i Hiszpanii nazwa warcabów wci1? pochodzi od Hetmana (Królowej) z szachów (Dame, Dama), którego sposób poruszania siê by3 w ?redniowieczu taki sam jak damki warcabowej.
Warcabom nigdy nie uda3o siê uzyska? miêdzynarodowego ujednolicenia i w ka?dym kraju s1 rozgrywane wed3ug innych regu3. W USA s1 one bardziej popularne ni? w jakimkolwiek innym pa?stwie i pewna liczba graczy cieszy siê narodow1 s3aw1. Za najlepszych graczy obecnie uwa?a siê Newella Banksa i Alfreda Jordana.
[Przyp.t3um.: wszystkie bie?1ce informacje zawarte w tym rozdziale odnosz1 siê do roku 1918 - roku opublikowania ksi1?ki]

CZê??