Ibong Adarna | Page 3

masucal mamasdan
quitang may damdam.
Cundi mo pahintulutan ang aquing pagpapaalam, ay di mo mamamalayan ang pag-alis
co't, pagpanao.
Sa uinicang ito naman ang hari ay natiguilan, at segurong magtatanan ang príncipeng si
don Juan.
Lumuhod na capagdaca sa haráp nang haring amá, bendición po'i, igauad na siya cong
maguing sandata.
Capagdaca'i, guinauaran at siya'i, binendicionan, at sa reinang iná naman ay lumuhód
capagcuan.

Ay ano'i, nang matapos na na mabendicionan siya, ay nagtindig capagdaca itong
príncipeng masiglá.
Ang despensa ay binucsán nuha nang limang tinapay, siyang babaunin lamang sa
talagang parurunan.
Di sumacay sa cabayo nag-lacad nangang totoo, ang príncipe nganing itó cabunducan ang
tinungo.
Doon sa paglacad niya ualang tauong naquiquita, paratí sa ala-ala ang Vírgen Santa
María.
Cung mahustong isang buan paglacad niya sa parang, ay siyang pagcain lamang nang
isang baong tinapay.
Sa isang buan ang isa nang pagcaing muli niya, parang nagpepenitencia nang sa ibon ay
pagquita.
Madai't, salita naman at di co na pahabaan, ay naguing apat na buan pag-lacad niya sa
parang.
Sa aua nang Vírgen Iná cay don Juan de Berbania, ay dumating capagdaca sa daan na
pasalunga.
Nang sa príncipeng matignan taas niyong cabunducan, lumuhód siya't, nagdasál sa
Vírgeng Ináng marangal.
Aco'i, iyong caauaan Vírgeng calinis-linisan, at aquin ding matagalán itong mataas na
daan.
Nang siya'i, matapos naman pagtauag sa Vírgeng mahal, nuha nang isang tinapay at
cumain capagcuan.
Sa limang tinapay bagá na baon niyang talaga, iisa na ang natira na pangpauing gutom
niya.
Nang matapos nang pagcain sumalunga siyang tambing, sa aua nang Ináng Vírgeng
ualang hirap na dinating.
Nang dumating sa ibabao ang príncipeng si don Juan, doo'i, caniyang dinatnán isang
leprosong sugatán.
Anitong leproso't, badyá maguinoó po aniya, na cun may baon cang dalá aco po'i,
limosán mo na.
Sa Dios po alang-alang aco'i, iyong cahabagán, cun gumaling ang catauan ay aquin ding
babayaran.
Isinagot ni don Juan aco nga'i, mayroong taglay, natirang isang tinapay na aquing baon sa
daan.
Dinucot na capagdaca yaong tinapay na isa, caniyang ibinigay na sa leproso na naquita.
Anitong matanda't, saysay pasasaan ca don Juan, sabihin mo't, iyong turan ang layon mo't,
iyong pacay.
Anang príncipe at badyá ganito po'i, maquinig ca, sasabihin cong lahat na ang sadya cong
quiniquita.
Ang ama co'i, may damdam sa banig ay nararatay, ang ibong Adarna lamang ang
caniyang cagamutan.
Bucód dito ang isa pa ngayon ay tatlóng taón na, na hindi co naquiquita ang capatid cong
dalauá.
Anitong leproso bagá don Juan maghihirap ca, at sa pagca't, encantada yaon ngang ibong
Adarna.
Nguni't, ngayon ang bilin co ay itanim sa pusó mo. at nang hindi sapitin mo na icáo ay

maguing bató.
Sa iyong paglalacad diyan ay may cahoy na daratnan, diquít ay di ano lamang
cauili-uiling titigan.
Doo', huag tumiguil ca na sa cariquitan niya, totoong ualang pagsala don Jua'i,
mamamatay ca.
Sa ibaba'i, tumanao ca may bahay cang maquiquita ang magtuturo ay siya doon sa ibong
Adarna.
Yaring limos mong tinapay ay cunin mo na don Juan, nang may canin ca sa daan sa láyo
nang paroroonan.
Anitong príncipe't, badyá ugali pagcabata na, na cun mailimos co na ay di co na
quinucuha.
Pinipilit na ibigay ang limos niyang tinapay, umalis na si don Juan siya'i, hindi
pinaquingan.
Sa mahusay na pag-lacad nitóng príncipeng marilág, sumapit siyang liualas sa cahoy na
Piedras Platas.
Nang maquita ni don Juan yaong cahoy na malabay, loob niya'i, natiguilan sa gayon
ngang cariquitan.
Naualá sa ala-ala yaóng bilin sa caniya, parang naencanto siya sa cahoy niyang naquita.
Sa caniyang pagmamalas sa dahong nagsisiquintáb, gayon din naman ang lahat na
anaqui'i, guintóng uagás.
Ay ano'i, caguinsa-guinsá na sa panonoód niya, ay parang pinucao bagá ang caniyang
ala-ala.
Tinutóp nanga ang noó at nag uica nang ganito, abá at nalimutan co yaóng bilin nang
leproso.
Sa ibabá'i, tumingin siya ay may bahay ngang naquita, lumacad na capagdaca itóng
príncipeng masiglá.
Nang dumating sa hagdanan napatano capagconan, capagdaca ay dumungao isang
ermitañong mahal.
Pinapanhic na sa bahay ang príncipeng si don Juan, at ang ermitaño naman ang pagcai'i,
inilagay.
Umupo na sa lamesa nagsalo silang dalaua, ay sa príncipeng naquita tinapay na limos
niya.
At nag-uica capagdaca sa loob niyang mag-isa, itong tinapay cong dalá ay baquit narito
baga.
Yaóng aquing linimosán leprosong gagapang-gapang, sacá dito'i, ibá naman ermitaño ang
may tangan.
Ngayo'i, hindi maisip co sa Dios itong secreto, anaqui'i, si Jesucristo ang mahal na
ermitaño.
Nang matapos ang pagcain ermitaño ay nagturing, don Jua'i, iyong sabihin cun anong
sadyá sa aquin.
Isinagot ni don Juan sa ermitañong marangal, gayon po'i, iyong paquingan at aquing
ipagsasaysay.
Ang sadyá co po aniya dahil sa ibong Adarna, igagamót na talagá sa hari pong aquing
amá.
Ang sagot nang ermitaño don Juan iyang hanap mo, maghihirap cang totoo at ang ibo'i,
encantado.

Isinagót niya naman cahit aquing icamatáy, ituro mo po ang lugar at