Gwaith Samuel Roberts | Page 3

arlwyadau;
Ond mae rhinweddol win a llaeth
Yr iechydwriaeth ganddynt;
A Christ yn Frawd, a Duw yn Dad
A thirion Geidwad iddynt.
Fe'u ceidw'n ddiogel rhag pob braw,
Ac yn Ei law fe'u harwain,
Nes dwyn pob un i ben ei daith
Trwy hirfaith dir wylofain;
Pob un a gyrraedd yn ei dro
Hyfrydawl fro paradwys;
Ac yno'n dawel berffaith rydd
Y cant dragwyddol orffwys.
MARWOLAETH Y CRISTION.
Gristion hawddgar! Daeth yr adeg
It' ehedeg at dy Dad;
Gad dy lesgedd, hwylia'th edyn,
Cyfod, cychwyn tua'th wlad;
Sych dy ddagrau, dechreu ganu,
Darfu'th bechu, darfu'th boen;
Ti gei bellach dawel orffwys
Ym mharadwys gyda'r Oen.
Er fod afon angau'n donnog,
A llen niwlog dros y glyn,
Gwel dy Briod cu yn dyfod
I'th gyfarfod y pryd hyn;
Dacw'r gelyn wrth ei gadwyn,

Heb ei golyn, dan ei glwy';
Dacw uffern wedi 'i maeddu:-
Gristion! pam yr ofni mwy?
Yn y dyffryn, er mor dywyll,
Gwelaf ganwyll ddisglaer draw,
Wedi 'i chynneu i'th oleuo,
Rhag it' lithro ar un law;
Mae dy Iesu wedi blaenu,
Wedi torri grym y donn;
Pam yr ofni groesi'r dyffryn?
Pam mae dychryn dan dy fron?
Eilia'th gan, mae'r nos yn cilio,
Gwel, mae gwawl yn hulio'r glyn:
Edrych trwy y niwlen deneu,
Gwel drigfannau Seion fryn:
Gwel, mae hyfryd wen dragwyddol,
Heulwen nefol ar y wlad;
Gwel mor ddisglaer deg danbeidiol
Yw brenhinol lys dy Dad.
Gwel y dirif seirian berlau
Wisgant furiau'r nefol gaer;
Gwel ei huchel byrth disgleirdeg,
A'i llydain deg heolydd aur;
Gwel yr afon bur redegog,
Gwel y deiliog ffrwythlawn bren;
Gwel y llwybrau a'r trigfannau
Sydd i'r seintiau uwch y nen.
Gwel y dedwydd brynedigion
Yn eu gynau gwynion draw,
Wedi gwisgo eu coronau,

A'u telynau yn eu llaw;
Yuo'n gorffwys, gyda'u gilydd,
Mewn llawenydd pur dilyth,
Heb na loes, na chroes, na phechod,
Mwyach i'w cyfarfod byth.
Gwel y gosgordd-lu yn cychwyn
I'th ymofyn idd eu mysg;
Gwel dy Brynwr, mewn gwen siriol,
Yn ei hardd gyfryngol wisg;
Clyw, mae'r clychau oll yn canu,
I'th groesawu tua thref;
Clyw bereiddlawn seingar donau
Aur delynau cor y nef.
Gwel dy gerbyd wrth yr afon,
Gwel dy goron,--gad dy gledd;
Cymer bellach dawel feddiant
O ogoniant gwlad yr hedd,
Ffarwel iti, collaf bellach
Dy gyfeillach a dy wedd,
Hyd nes cawn gyfarfod eto
Yn y fro tu draw i'r bedd.
Y LILI GWYWEDIG.
Galar-gan Mam ar Farwolaeth Maban Mynwesol.
Caed Lili teg, mewn hyfryd fan,
Ar gorsen wan yn tyfu;
Ei hawddgar liw, a'i gywrain lun,
Wnai i bob un ei garu;
Ei berchen o anwyldeb ai,
A siriol syllai arno,
Mewn gobaith hoff o'i gadw'n ir

Am dymor hir heb wywo.
Ond ar ddiwrnod tywyll du,
Y gobaith cu ddiflannodd;
Daeth awel oer 'nol heulwen haf,
A'r Lili braf a wywodd;
Mae'n awr yn gorwedd yn y llwch,
Heb degwch yn wywedig;
A'i berchen deimla dan ei bron
Ei chalon yn glwyfedig.
Ochenaid ddwys o'i mynwes wan,
Ac egwan lef sy'n codi,--
"A raid im' golli'r olwg ar
Fy hawddgar wiwber Lili?
Flodeuyn hardd! dy golli raid,
Er dibaid dywallt dagrau;
Llwyr ddiflanedig 'nawr yw drych
Dy unwaith harddwych liwiau.
"Dy addurnedig wisgoedd braf,
Eu gweled ni chaf mwyach;
Wrth syllu ar dy le, nid wyf
Ond gwneyd y clwyf yn ddyfnach."
Ar hyn, pan ydoedd natur wan
O dan y groes yn suddo,
I arllwys balm i'r galon brudd
Daeth gwiw Ddiddanydd heibio.
Yn dirion (nid i beri braw)
Ei ddeheu-law estynnai;
Cyd-deimlo wnai wrth wrando'i chwyn,
Ac mewn iaith fwyn dywedai,
"Na wyla mwy,--dy Lili hardd

Sy'n awr yng ngardd paradwys,
Mewn tawel gynnes nefol fro
Yn ail-flodeuo'n wiwlwys.
"Ei nodd, ei ddail, ei arogl per,
Ei liwiau ter a hawddgar,
Rhagorach fyrdd o weithiau ynt
Nag oeddynt ar y ddaear.
Ei weled gei ar fyr o dro
Yn gwisgo harddwch nefol:
I'r ddedwydd wlad dy gyrchu wnaf,
Lle t'wyna haf tragwyddol."
CAN Y NEFOEDD.
Fy enaid blinedig! cwyd d'edyn yn awr,
Ehed trwy'r wybrennau uwch
gofid y llawr,
I glywed nefolion yn seinio'r trwy'r nen
Fawl ganiad
i'r Iesu, dy Briod a'th Ben.
Mor hardd Ei frenhinwisg, mor uchel Ei sedd,
Mor ddisglaer Ei goron,
mor siriol Ei wedd;
Aur-seren awdurdod sy'n awr ar y fron
Fu gynt
yn llif-waedu o glwy'r waew-ffon.
Angylaidd gantorion gydunant mewn can
A seintiau fil miloedd, a'u
gwisgoedd yn lan;
A broydd a bryniau tragwyddol y nef
Trwy'r
dedwydd ororau adseiniant eu llef.
Y llu archangylaidd ddechreuant y gainc,
Gan barchus gydblygu o
amgylch Ei fainc:
Y saint a'u coronau wnant balmant i'w draed,
Gan
felus gydganu am rinwedd ei waed.
Pan daniodd Ei fynwes, pan gododd mewn brys,
Gan adael Ei orsedd,
a'i goron, a'i lys,
A hedeg heb oedi o fynwes Ei Dad,
Ar edyn
trugaredd, at ddyn yn Ei waed;
Pan welwyd E'n Faban mewn gwael egwan gnawd,
Etifedd y nefoedd

o'i wirfodd yn dlawd,
Angylion a seintiau a floeddient yng nghyd,

"Gogoniant trwy'r nefoedd, Tangnefedd trwy'r byd."
Pan rodiai o amgylch, gan wneuthur lleshad
I gloffion, a deillion, a
chleifion yn rhad,
Gan alw'r blinderog, yn serchog a llon,
I orffwys
yn dawel eu pwys ar Ei fron,--
Pan godai yn erbyn pyrth uffern Ei gledd,
Gan siglo sylfeini hen
garchar y bedd,--
Dyrchafu yn hyfryd ber-seiniawl wnai'r gan,
A
bywiol orfoledd wnai'r