Fulco de Minstreel | Page 2

als een van de stoutmoedigste
ridders van het Graafschap, die bij eene bestorming immer de eerste, bij
elken terugtocht de laatste was. Waar het gevecht het heerst, het gevaar
het grootst was, daar kon men er zeker van zijn, de fiere gestalte van
den jeugdigen ridder te vinden. Van terugdeinzen was bij hem geen
sprake. "Voorwaarts, altoos voorwaarts!" was zijne leuze. Voor een
groot deel was het aan zijn beleid en zijne dapperheid te danken, dat het
slot Kroonenburg werd ingenomen en de moordenaars hunne gerechte
straf ontvingen. En zoo geducht hij was in den strijd, zoo beminnelijk
en innemend was hij in het dagelijksche leven. Van hem kon getuigd
worden, dat hij was een ridder zonder vrees of blaam en een sieraad
van zijn stand. Rechtvaardig jegens zijne onderzaten, was hij mild voor
de armen, en weezen en weduwen een beschermer.

De ruiter aan zijne zijde is, hoewel niet zoo kostbaar, toch op gelijke
wijze getooid als Heer Gijsbrecht. Uit het wapen van IJselstein, dat op
zijn lijfrok en ook op het dekkleed van den zwarten hengst, dien hij
berijdt, gestikt is, raadt gij, dat hij tot het Huis van Heer Gijsbrecht
behoort. Het is Jonker Jan van Asperen, de schildknaap van Gijsbrecht.
Hij telt ongeveer zeventien jaar, en al kan men hem geen schoonen
jongeling noemen, toch is hij flink gebouwd. Uit zijne trekken spreekt
meer moed en woeste kracht, dan schranderheid, uit zijne donkere
oogen meer drift, dan geest. Toch is hij eerlijk en trouwhartig; voor zijn
Heer zou hij gaarne zijn leven wagen. De gouden sporen vinden we bij
hem niet; hij is dus nog geen ridder, waarvoor hij dan ook nog wel wat
te jong is.
De derde ruiter, die zich soms met een grappig gezicht het stof van de
lippen blaast, is, zooals we reeds opmerkten, een dienstman. Zijn naam
is eenvoudig Fulco, en zijne kameraden noemen hem nog al eens Fulco
den Minstreel, welken naam hij te danken heeft aan zijne schoone stem
en aan de vele liederen, waarop hij hen op feestdagen dikwijls onthaalt.
Hij is een vroolijke jongen van ongeveer twintig jaar, die de grootste
heldenstukken met onverstoorbare kalmte verricht. Heer Gijsbrecht
houdt hem in hooge eere en is, wanneer hij, zooals nu, op reis gaat, het
liefst door hem vergezeld. Hij weet, dat Fulco zijn volle vertrouwen
waardig is, en bovendien dankt hij hem het behoud van zijn leven.
Nooit zal hij het vergeten, hoe Fulco zich, bij de belegering van
Kroonenburg, door een dichten drom van vijanden heensloeg om hèm
te redden, toen hij zich in de hitte van den strijd vergeten en te ver
tusschen de vijanden gewaagd had. Van alle kanten drongen dezen op
hem aan, en ongetwijfeld zou hij het leven verloren hebben, indien
Fulco hem niet met gevaar van zijn eigen leven verlost had. En Fulco is
zich bewust, dat hij bij zijn Heer een potje breken kan, maar nooit komt
de gedachte bij hem op daarvan misbruik te maken. Hij gedraagt zich
steeds zooals het een goed dienaar betaamt. Zoo ook nu. Hoeveel last
hem het opgejaagde stof ook veroorzaken moge, hij denkt er niet aan
zich ongevraagd bij de andere ruiters te voegen. Gelukkig wendde Heer
Gijsbrecht zich tot hem, en riep:
"Wel, hoe heb je het met de warmte, Fulco?"
"Als een jong speenvarkentje aan het braadspit, Edele Heer. Ik begin
bijna te sissen."

"En je bent bijna onzichtbaar ook, jongen. Zie eens, Jonker, is het niet
alsof je Fulco door de wolken zag vliegen?"
"Ha, ha!" lachte Jonker Jan. "De wolken hangen gelukkig nog al laag
bij den grond, Fulco. 't Zou er anders slecht voor je uitzien."
"Alsof het er nu mooi voor mij uitzag, Jonker. 'k Geloof, dat mijne tong
wel voor heirweg te gebruiken is."
"Kom naast ons rijden, Fulco," gebood Heer Gijsbrecht. "We mochten
je anders nog uit het gezicht verliezen."
Die uitnoodiging behoefde niet herhaald te worden. "Pfff, wat een
warmte en wat een stof!" zuchtte Fulco, en met een knipoogje tegen
den Jonker en een blik op de tasch, die hij aan den zadel had hangen,
liet hij er op volgen: "'k Wed, dat ik wel twee bekers wijn noodig zou
hebben, om al het opgezamelde stofweg te spoelen. Mijne keel is er
droog van."
"En één, om wat af te koelen op den koop toe," vervolgde Jonker Jan,
terwijl hij het knipoogje van Fulco beantwoordde.
De jonge edelman glimlachte.
"Een poosje geduld nog," zeide hij. "Binnen een half uur bereiken wij
den zoom van het woud, dat we door moeten trekken. Daar vinden we
dan tegelijkertijd water voor onze paarden, die ook wel eene
verfrissching noodig hebben, en een zachten mosgrond om ons een
oogenblik op neer te zetten. Maar lang kunnen we toch niet toeven,
want het is al laat en we hebben nog een