Fulco de Minstreel | Page 3

burcht aankomen. Als we maar niet na middernacht in het bosch zijn."
Fulco glimlachte. Hij wist wel, waarom Jonker Jan niet graag na middernacht door een bosch of langs een kerkhof ging.
"De Jonker heeft gelijk, Edele Heer," zeide hij spottend. "Dan zal het niet pluis zijn in dat donkere woud."
"Wat nu, Jonker?" vroeg Heer Gijsbrecht, terwijl hij de wenkbrauwen fronste. "Je bent toch niet bang?"
"Bang, Heer?" riep de schildknaap uit, en een donkere blos verfde hem de kaken. "Bang? Ik ben voor niemand bang. Wee hem, die het zou durven wagen, mij zelfs maar een stroohalm in den weg te leggen. Bij St. Joris, het zou hem slecht vergaan!"
Bij díe woorden sloeg hij de hand zoo driftig aan zijn zwaard, dat het gerinkel daarvan zijn zwarten hengst de ooren deed spitsen.
"Goed gesproken, hoewel de straf wel wat zwaar zou zijn voor eene zoo kleine misdaad," hernam de edelman glimlachend. "Ik wist ook wel, dat een Jonker van Asperen geen lafaard kon zijn. Maar waarom wil-je dan zoo graag vóór middernacht op den burcht zijn?"
De Jonker zweeg. Hij schaamde zich de oorzaak van zijne vrees te noemen. Maar Fulco, die maar al te gaarne toegaf aan zijne zucht tot spotten, antwoordde in zijne plaats:
"Wel, Edele Heer, dat is licht te bevroeden. U weet het toch even goed als wij:
"Van elf tot één Zijn de spoken op de been.
De Jonker is niet bang voor schepsels van vleesch en bloed, maar voor zulke wezens, die men met zijn zwaard wel driemaal doormidden kan hakken en dan toch niet gewond zijn. Brrr, 't is om te rillen!"
"Dwaasheid!" mompelde Heer Gijsbrecht. "Wees toch niet zoo kinderachtig, Jonker. Zulke wezens bestaan immers niet?"
"Ze bestaan wel, Heer," zeide de Jonker beslist, "en ik beken, dat ik hen liever niet ontmoet. Ik ben er bang van."
"Ik ook!" spotte Fulco.
"Spot er maar niet mede," vermaande de Jonker ernstig. "Ik verzeker u, dat ze bestaan. Jonker Herman van 's Heerenberg heeft me onlangs er wel zooveel van verteld, dat ik volstrekt geen lust heb, persoonlijk met hen kennis te maken. En hij zegt, dat het vooral de spotters zijn, op wie de Witte Wijven het gemunt hebben."
"O wee, dan zal ik er van lusten, als ze me zien!" lachte Fulco. "En noemde hij ze Witte Wijven? Wat vertelde hij er zoo al van?"
"Dat zeg ik aan geen sporters," mompelde de Jonker verstoord. "Maar zie eens, Heer, wat daar eene donkere lucht komt opzetten! Ik denk, dat we eene donderbui zullen krijgen."
"Dat schijnt wel zoo; we hebben gelukkig het bosch bereikt. Daar zullen we niet zoo spoedig last hebben van den regen. Ziedaar de beek, waarvan ik sprak. Laten we hier een oogenblik afstijgen en wat uitrusten."
De ruiters stegen af, en nu eerst kon men goed zien, hoe warm de paarden het hadden gehad. Het zweet bedekte bijna hun geheele lichaam en het schuim stond hun op den bek. Fulco nam ze bij den teugel en leidde hen naar de beek, waar zij dadelijk hun dorst gingen lesschen. Daarna bond hij ze aan lage boomtakken vast, zoodat zij zich aan het welige gras te goed konden doen, en nam toen plaats bij de edellieden. Die waren al ijverig bezig, zich aan den meegenomen mondvoorraad te vergasten. De vermoeiende rit had hun honger bezorgd. Fulco vond het niet meer dan een staaltje van zijn plicht, het voorbeeld van zijn Heer naar zijn beste vermogen te volgen.
Intusschen werd het zeer duister, hoewel de maan scheen. De lucht werd bedekt met donkere wolken, die een grilligen vorm hadden en er dreigend uitzagen. Weldra begon nu en dan een enkele droppel te vallen. De edelman stond op.
"Laten wij te paard stijgen," zeide hij. "Wat wordt het verbazend donker. Als we den weg door het woud maar kunnen vinden. Ik zou niet gaarne op den laten avond nog verdwalen."
Fulco maakte de paarden los en een oogenblik later reden zij in galop verder. 't Was aan de beesten te merken, dat de korte rust hun goed gedaan had.
Doch al spoedig dwong de duisternis den ruiters, den gang der dieren wat te matigen, en toen zij dieper in het woud kwamen, werd het zelfs zoo donker, dat zij niet dan stapvoets voort konden gaan. Zij konden bijna geen hand voor oogen meer zien. De regen nam in hevigheid toe, en nu en dan werd het bosch verlicht door den blauwen gloed van een bliksemstraal. Van den regen hadden zij eerst niet veel last, daar het bladerdak boven hun hoofd hen beschermde. Doch weldra begon dat te veranderen. Het werd zwaar weer. Al vlugger en vlugger volgden de bliksemstralen elkander op en de regen viel bij stroomen. De bladeren kon al dat water niet dragen en begonnen den verzamelden voorraad op de ruiters uit te storten.
"Konden we hier ergens maar eene schuilplaats vinden," zeide Heer Gijsbrecht.
"Dicht hier in de nabijheid