Eens Engelschmans eerste indrukken van New-York | Page 5

van hun feestelijke uitstapjes dwars over 't eiland Manhattan, van de Bronx naar Battery Park, of van Brooklyn naar Jersey.
Ik herinner mij een Zondagmiddag in Central Park, waarop ik gepoogd heb, het aantal personen te tellen, dat bezig was peanuts en cracker jack te kauwen. Joden, Duitschers, russische Polen, Zweden, Italianen, alle naties, waren hier vertegenwoordigd, en allen waren in dat ����ne opzicht amerikaanscher dan de amerikanen zelf, ja dan de onvervalschte Yankee politie-agent, die in de brandende hitte, met zijn rug tegen een hek geleund, onverstoorbaar te--kauwen stond. Toen ik met mijn telling een goed eind op weg was naar de duizend, gaf ik het op; ik werd trouwens in de war gebracht door een kauwende negerfamilie, waarvan de zwarte paterfamilias mij zijn leege cracker jack-doos voor de voeten smeet. Central Park is voor den New-Yorker, wat Regent's Park is voor den Londenaar. En toch is er een groot verschil tusschen die beide "speeltuinen" en hun respectieve "Zoo's". De londensche dierentuin is een particuliere onderneming, en het kijklustig londensch publiek betaalt er voor de pret. In New-York heeft het publiek vrijen toegang, zoowel tot de Zoo, als op het meer, waar de pleizierbootjes varen. Mij beviel die inrichting heel wat beter; maar jammer vond ik het, dat de menschen niet mochten wandelen of zitten op het gras, zooals dat overal in de londensche parken gewoonte is. 't Was niet om aan te zien, dat gedrentel in de brandende zon van menschen met kinderen, terwijl alle banken natuurlijk steeds waren bezet. Van het groote geplaveide terras rondom de fontein was 't een mooi gezicht op het meer met de vlugge bootjes, en daarachter het golvend terrein van het dicht belommerde park, waar de kale rots zich vertoont tusschen met gras begroeide hoogten, alsof er gaten waren gesleten in een wollig tapijt. Een echte long van New-York is dat Central-Park, met zijn frissche, opwekkende lucht, die het brein verheldert en nieuwe levenskracht schenkt.
Die New-Yorkers! Even fel en intens in hun pleizier als in hun werk, bij hun uitspanning als bij hun inspanning. 't Kon hen niets schelen, wie er naar hen keek. Ze hingen over de zijden van de wit geschilderde motor-bootjes, en plasten in 't water en gooiden elkaar kletsnat, ze aten hun lunch daar in 't publiek en stoorden zich aan geen sterveling. De vlag die er fladderde aan den achtersteven van de boot en op het torentje aan de landingsplaats was de vrijheidsvlag, en vrij w��ren ze, vrij om te doen wat hun beliefde. D��t antwoord, schoon onuitgesproken, leest hier de verwonderd vragende blik van den vreemdeling in het oog van elken burger, iedere burgeres.
Ik woonde er ook een baseball-match bij. Dat ik de finesses van 't spel begreep, kan ik niet zeggen; 't leek mij een veredelde vorm van een onschuldig spelletje, dat wij op school "rounders" noemden. Maar de dichte menschenmassa's die zich verdringen voor de bulletins aan de kantoren der nieuwsbladen, bewezen 't mij wel, als ik het nog niet wist, dat het den Amerikanen ook met dit spel ernst is, zooals met al wat ze doen.
Meer nog dan dat verschil tusschen amerikaansche en engelsche sport trof mij 't opvallend onderscheid tusschen het "home" van den Amerikaan en dat van den gemiddelden Engelschman. New-York is geen stad van "homes". 't Is een stad van flats en "roomers". 't Duurde lang, eer ik een equivalent had ontdekt van wat wij onder een gezellig interieur verstaan, en dat was ten slotte n��g het ware niet. De echte genoeglijke behagelijkheid schuilt op plekjes den kant van Jersey uit, of aan de Hudson, of verstopt zich in afgelegen hoekjes aan den buitenkant van Brooklyn. Talrijk zijn die plekjes niet, in elk geval. De New-Yorker heeft er geen tijd voor, zich op zijn gemak in te richten. De jonge man, die er is aangekomen uit "the old country" met zijn solide kist of koffer, die voor hem den grondslag van alle bezit vertegenwoordigt, verkoopt dat aartsvaderlijke ding al gauw, en schaft zich een reistasch aan. Hij weet het al; men vestigt zich hier niet, men glijdt mee met den stroom. Zelfs de rijke lieden koopen hier geen huizen; ze huren ze alleen. Toen Roosevelt van zijn reis door Z. Amerika terugkwam, beweerde hij een paar dagen rust te willen nemen "om zijn familie te leeren kennen" eer hij weer aan 't werk ging. Niemand vond daar iets bijzonders in. Aanhoudend in beweging zijn is de normale toestand van den Amerikaan. Waar hij zich voldoende veilig en op zijn gemak heeft geacht, om een permanent verblijf in te richten, levert ook dat verblijf voor den Engelschman steeds nieuwe verrassingen op. De centrale verwarming biedt ontegenzeggelijk voordeelen, die ons gloeiend haardvuur mist, meubelen zijn hier v����r alles practisch en bruikbaar; met ruimte wordt gewoekerd. 't Algemeen verspreide gebruik van de ijskast levert