witte costuums, waar de Koreanen zooveel van houden en die te danken zijn aan den buitengewoon langen rouwtijd over de dooden. Daar de Koreanen zich gedurende drie jaar in het wit moeten kleeden voor elk sterfgeval, en daar eens drie koningen stierven in den loop van 10 jaar, over welke sterfgevallen de geheele natie rouw moet dragen, geven de meesten der bevolking er de voorkeur aan, zich altijd in het wit te kleeden, om zoodoende de groote uitgaven te vermijden, die het gevolg zijn van dat telkens veranderen.
De vrouwen maken deze kleeren, die elken keer, als ze gewasschen zullen worden, geheel uit elkaar worden getornd en urenlang met een stok worden geslagen, om ze den metaalglans te geven, die voor zoo bijzonder mooi wordt aangezien.
De Koreanen zijn een van de weinige rassen, waar de meisjes later ontwikkeld zijn dan de jongens; daarom zijn de vrouwen bijna altijd eenige jaren ouder dan hare mannen. Een andere reden van dit dikwijls voorkomende verschil in leeftijd tusschen echtgenooten is, dat een vader- of ouderlooze jongen vaak ten huwelijk gegeven wordt aan een veel oudere vrouw, die dan voorloopig voor haren jongen gemaal moet zorgen.
Een Koreaansch huwelijk wordt aangegaan onder de volgende formaliteiten: de man zendt door tusschenkomst van een vriend een schriftelijk aanzoek om de hand van het meisje, en haar familie zendt schriftelijk antwoord. Als het aanzoek wordt aangenomen, volgt er eene uitwisseling van identiteitspapieren, waarin bijzonder gewicht gelegd wordt op den nauwkeurigen dag en tijd der geboorte; daarna wordt de dag vastgesteld, die bijzonder gunstig wordt geacht voor het voorgenomen huwelijk. Op den vastgestelden dag komt de bruidegom, te paard of in een rijtuig, vergezeld van zijn vader en gekleed in een bijzonder costuum, naar het huis van de bruid, stijgt buiten af en wandelt met het gezicht naar het noorden gewend naar den uitwendigen hoofdingang, waar de ceremonie zal plaats hebben. Daar legt de bruidegom knielende zijne gave voor de bruid neer; die gave bestaat uit een wilde gans, in geval van nood kan een uit papier geknipte gebruikt worden; hij buigt twee keer, trekt zich een weinig terug en wacht daar met het gezicht naar het westen gewend. De oorsprong van deze merkwaardige gewoonte moet gezocht worden in eene oude legende, die vertelt, hoe een jager eens een wilde gans geschoten had en sedert altijd zag, dat de ongelukkige gans de plek kwam bezoeken, waar haar mannetje gedood werd. Die gave beteekent dus een innige hoop en verwachting, dat de vrouw een soortgelijke genegenheid en trouw aan haar man zal betoonen. Daarop beloven de twee partijen elkaar eeuwige trouw met de volgende woorden:
"Nu is ons haar zoo zwart als de veeren van de wilde gans, maar zelfs als het wordt zoo wit als de vezels van de ui, zullen wij elkaar altijd zoo trouw zijn als op dezen dag."
De bruid heeft op dien dag voor den eersten keer van haar leven het volkomen Koreaansche vrouwencostuum aan. Haar gezicht is gepoederd, de wenkbrauwen zwart gemaakt, de lippen geverfd met roode plantaardige verfstof. Drie naalden met vergulde paradijsvogels prijken op het hoofd, dat bedekt is door een lichten hoed. Het overkleed is van veelkleurige lapjes en het scharlaken onderkleed is om het lijf bevestigd met een ceintuur van vijf duim breed. Witte handschoenen, witte kousen en roode, purperkleurige, groene of blauwe zijden schoenen voltooien het costuum.
Met langzame schreden, vergezeld door drie feestelijk gekleede bruidsmeisjes, daalt de bruid de trappen af en gaat naar de plek, waar de ceremonie plaats heeft, staat hier stil, bedekt het gelaat met een waaier en wendt het naar het Oosten. Zij buigt twee keer voor den bruidegom, die hare groeten beantwoord. Daarna worden twee glazen, waarvan het eene met rood, het andere met blauw lint versierd is, met wijn gevuld en aan bruid en bruidegom overgereikt door twee meisjes. Zij drinken beiden tegelijk en hiermede is de bruiloftceremonie afgeloopen.
Daarna worden zij, ieder afzonderlijk, het huis binnengeleid, waar een feest gehouden wordt, waaraan alle familieleden der bruid deelnemen. Is dit feest ge?indigd, dan keert de bruidegom naar zijn eigen huis terug, waarheen de bruid hem den eerstvolgenden gunstigen dag volgt.
Nu begint een leven in volkomen afzondering voor de Koreaansche vrouw. Zij mag zich voor geen enkelen anderen man vertoonen dan haar eigen echtgenoot, zelfs niet voor de mannelijke leden van haar eigen familie.
In vroegeren tijd plachten alle mannen, vooral in Seoul, hunne huizen binnen te gaan, zoodra de poorten der stad voor den nacht gesloten werden, en geen enkele man vertoonde zich in het donker op straat, omdat de dames der voorname klassen vergunning hadden om dien tijd uit te gaan. Dicht gesluierd, met kleine papieren lantaarns in de hand, gleden zij stil van huis tot huis om hare vriendinnen te bezoeken. Maar in den nieuweren tijd is deze gewoonte, die formeel bij de wet was vastgesteld,
Continue reading on your phone by scaning this QR Code
Tip: The current page has been bookmarked automatically. If you wish to continue reading later, just open the
Dertz Homepage, and click on the 'continue reading' link at the bottom of the page.