Een feudale familie in Egypte | Page 5

eigenaardigheden, die de vrouwen van alle landen gemeen hebben. Zij
houden veel van fijne, glanzige, kleurige stoffen, zij gebruiken gaarne
oostersche parfums, verven de nagels van haar vingers en teenen met
henné en trachten haar toch reeds amandelvormige oogen nog te
verlengen door ze te beschilderen met antimonium.
De ontvangkamers te Sjeikh-Marzoek dienen, evenals die van alle
groote huizen in Egypte, evengoed tot eet- en slaapvertrekken als tot
salon, al naar de omstandigheden medebrengen.
Wanneer het tijd wordt voor het middagmaal, behoeft de heer des
huizes slechts in de handen te klappen, en dadelijk verschijnt de dienaar,

aan wie deze bijzondere taak is opgedragen, blijft, kalm en ernstig, vlak
voor zijn meester staan en beantwoordt de hem gegeven bevelen slechts
met een enkel Arabisch woord, dat wij zouden vertalen door: zeer goed.
Dan verdwijnt hij, om die bevelen over te brengen aan den kok, een
gewichtig personage, dien men te vriend moet houden, en komt terug,
gevolgd door een paar helpers, om midden in de zaal de tafel te dekken.
Dit gebeurt op europeesche wijze, met borden, messen, lepels, vorken,
glazen, enz., en ook het maal zelf is op zijn europeesch toebereid; maar
de hoofdschotel is een schaap, dat een paar uren geleden is geslacht,
met de ritueele voorzorgen, die de wet voorschrijft, en die in Egypte
reeds werden in acht genomen lang voor de dagen van Mozes. Als alles
gereed is, gaat men aan tafel, en het middagmaal wordt in opgeruimde
stemming gebruikt, want ieders gezicht straalt van vroolijkheid, en men
gevoelt dat men zich werkelijk onder goede vrienden bevindt.
Zelfs de ernstigste Egyptenaar is toch uit den aard tot vroolijkheid
geneigd; zij doen u door hun goede luim alle kleine verdrietelijkheden
van het leven vergeten, tot gij onwillekeurig de zorgen voor den dag
van morgen van u afzet, en slechts geniet van het oogenblik. Het is
altijd en overal een groot geluk, de toekomst zonder zorg te kunnen
tegengaan, maar nergens is het zoo heerlijk om rijk te zijn, als in
Egypte.
Boven de stoep, die toegang geeft tot de trap naar de receptiezalen, is
een houten balkon, van waar men het geheele plein kan overzien. Dat
balkon is al zoo eenvoudig mogelijk van samenstelling; de voortzetting
van den vloer der aangrenzende kamer, en de houten balustrade, die het
omgeeft, is ook zeer bescheiden. Toch is de ruimte tusschen het balkon
en den rand dier balustrade aangevuld met een gesneden houtversiering,
voluten, naamcijfers, ineengeslingerde banden, ornamenten, die wij ten
onrechte arabesken noemen, daar reeds in de graven, die dateeren van
dertig eeuwen vóór onze jaartelling, de egyptische kunst deze zelfde
motieven heeft aangewend. Sommige der zolderingen van die
begraafplaatsen vertoonen de meest volmaakte versiering, die de
verbeelding zich kan droomen, waarbij een grillige fantasie zich schijnt
te vermeien in haar vrijheid, en zoodoende effecten verkrijgt, die het
oog evenzeer verrassen als bekoren.

Wij bezitten nog in een der graven, die uit de 16e eeuw vóór Christus
dagteekenen, een afbeelding van een dergelijk balkon, waar men den
geheimzinnigen koning Amenophis IV ziet, vergezeld van zijn vrouw
en zijn dochters, die de handen laten rusten op kostbare tapijten, terwijl
hij zelf aan een zijner groote veldheeren kostbaarheden en eereteekenen
toewerpt, om hem te beloonen voor zijn pas bewezen diensten in de
stad, gesticht ter eere van den god, dien hij aanbad, en die de Pracht der
Zonneschijf genoemd wordt. Ook het balkon te Sjeikh-Marzoek wordt
bij plechtige gelegenheden met tapijten behangen, en dan verzamelen
zich daar de voornaamste leden der familie ten aanschouwe van hun op
het plein vergaderde dienaren.
De Egyptenaren waren zich zeer goed bewust van den indruk van
majestueuse waardigheid, dien een persoon te weeg brengt, welke vijf
of zes meter verheven is boven de hoofden van hen, die hem
aanschouwen. De lieden beneden zijn verplicht het hoofd op te heffen
en een, als het ware, gedwongen houding aan te nemen, om hen te
kunnen zien, die daarboven rustig en in een natuurlijke positie staan; zij
schijnen ondergeschikt aan hen, die door het lot boven hen geplaatst
zijn; en dit is ook in werkelijkheid het geval. Daarom is men altijd
trouw gebleven aan het balkon in de huizen van lieden, die zich door
bijzonderen rijkdom onderscheiden, en de middelklasse, als men in
Egypte daarvan kan spreken, heeft het in hare woningen aangebracht,
om deze zonder veel kosten een eenigzins voornaam voorkomen te
geven. Als de leden der familie Botros zich zoo op het balkon aan hun
talrijke onderhoorigen vertoonen in het felle, schitterende zonlicht, is er
in dat schouwspel een indrukwekkende, als het ware epische grootheid;
in het maanlicht daarentegen heeft het tooneel iets grilligs en
fantastisch, door het zonderlinge spel der schaduwen van de zich
bewegende personen en den statigen sycomore, die een groot gedeelte
van het plein in duisternis houdt gehuld. Zelfs bij de meest gewichtige
en