Een abel spel van Esmoreit | Page 7

om minnen moet.?Die heeft mi al ghemaect vroet.?Hoe dat mi haer vader vant,?Ende dat ie lach in desen bant,?Doen haer vader mi haer brachte.
De vrouwe:
Dits die bant die ic selve wrachte,?Esmoreit, wel scone man.?Ic setter uws vader wapen an,?Men macht noch sien in drie paertien, [229]?Ende ooc die wapen van Hongherien,?Omdat ghi daer uut sijt geboren;?Soe haddic u soe uutvercoren,?Dat icken maecte tuwer eren,?Dat mi ter droefheit moeste verkeren.?Esmoreit, doen ic u verloes. [230]?Ic bidde gode, die zijn cruce coes, [231]?Dat hijt hem te recht wille vergheven,?Die mi anedede dat bitter leven?Daer ic so langhe in hebbe ghesijn.
De jonghelinc:
O lieve moeder, bi Apolijn!?En was nie [232] ondaet [233] noch moert?Si en [234] moeten comen voert, [235]?Ende indinde [236] werden si gheloent.
Robbrecht:
Bi den here die was ghecroent?Met eenre croenen van dorijn, [237]?Esmoreit neve mijn,?Wistict wie dat hadde ghedaen,?Die doot soude hi daer omme ontfaen,?Ofte hi ontsonce mi in die eerde; [238]?Ic soudene seker met minen sweerde?Doeden ofte nemen dlijf.?Ay mi! oft ic den keytijf?Wiste die u den lachter dede,?Hi en soude mi niet in kerstenhede [239]?Ontsitten, [240] hi ware seker doot.
De vrouwe:
Nu willen wi leven in vrouden groet?Ende alle droefheit willen wi vergheten,?Want met vrouden onghemeten?Soe es mijn herte nu bevaen.
De coninc:
Esmoreit sone, nu laet ons gaen?Ende laet ons met vrouden sijn.?Maer Mamet ende Apolyn?Die so moetti nu vertien, [241]?Ende gheloven ane Marien?Ende ane God den oversten vader,?Die ons ghemaect heeft alle gader,?Ende al dat in die wereld leeft?Met sijnre const ghemaect heeft:?Die sonne ende mane, dach ende nacht?Heeft hi ghemaect met siere cracht?Ende oec hemel ende ertrijc?Ende loef ende gras in dier ghelijc [242]?Daer soe moeti gheloven an.
De jonghelinc:
Vader here, so biddic hem dan?Den oversten god van den troene, [243]?Dat hi Damiet die scoene?Beware boven al dat leeft,?Want si mi op ghehouden heeft:?Daer omme eest recht dat icse minne?Van Damast die jonge coninghinne,?Damiet dat edel wijf,?Ay God, bewaert haer reine lijf!?Want si es nojael [244] ende goet;?Met rechte dat icse minnen moet?Boven alle die leven op eertrijc.?En dadicx niet, so haddic onghelijc,?Want si es mi van herten vrient.
Robbrecht:
Esmoreit neve, dats goet verdient. [245]?Nu willen wi alle droefheit vergheten;?Met bliden moede willen wi gaen eten,?Want die tafel es bereit.
IN DAMASCUS.
De jonghe joncfrou Damiet:
Ay! ende waer mach Esmoreit?Merren, [246] dat hi niet en comt??Ic duchte hi es verdoemt [247]?Ochte ghestorven quader doot,?Ofte hi es in vrouden groet,?Dat hi mi dus heeft vergheten.?Ic sel nochtans die waerheit weten,?Hoe die saken met hem staen,?Al soudic daer om die werelt doer gaen.?Waer sidi, Platus, meester vroet?
De meester:
Edel vrouwe, ghetrouwe ende goet;?Tot uwen dienste ben ic bereit.
De jonghe joncfrou Damiet:
Meester, nu willic Esmoreit,?Gaen soeken van lande te lande.?Al soudic daer omme liden scande?Ende honglier ende dorst ende jeghenspoet, [248]?Het es ene dinc dat wesen moet:?Gherechte minne dwinct mi daer tu.?Lieve meester, nu biddic u,?Dat ghijs mi niet af en gaet, [249]?Ghi en blijft bi mi ende gheeft mi raet,?Hoe dat wine vinden moghen.
De meester:
Vrouwe, nu sijt in goeden hoghen! [250]?Na dien dat ghijs begheert?Ende ghi den jonghelinc hebdt soe weert, [251]?So willen wi soeken den hoeghen [252] man.
De jonghe joncfrou Damiet:
Platus meester, ga wi dan,?Ghelijc of wi waren pilgherijm. [253]
OP SICILI?.
De jonghe joncfrou Damiet:
Ay! en sal hier iement sijn?Die ons beiden iet sai gheven:?Twe pilgherijms die sijn verdreven?Ende van den roevers af gheset?
De jonghelinc:
Ay! daer hoeric Damiet?Spreken; hoerdicse niet??O weerde maghet sente Marie,?Ende hoe ghelijc so sprect si hare,?Damiet der scoender care, [254]?Van Damast die scoene coninghinne,?Die ic boven alle vrouwen minne,?Die op der eerden sijn gheboren.?Nu sprect op ende laet mi hoeren,?Ghi sprect haer boven maten ghelijc.
De jonghe joncfrou Damiet:
Waer ic te Damast int conincrijc,?Esmoreit wel scoene man,?Soe soudic haer bat [255] gheliken dan;?Maer nu sta ic als een pilgherijm.
De jonghelinc:
O Damiet, vrouwe mijn,?Ende sidi dit, wel edel wijf??Mijn herte, mijn ziele ende mijn lijf?Met rechten in vrouden leven mach,?Want ic niet liever gast en sach.?Die noit [256] op eertrike was gheboren.?Och edel wijf, nu laet mi hoeren,?Hoe sidi comen in dit lant?
De jonghe joncfrou Damiet:
O Esmoreit, wel scoene wigant?Mi dochte ic hadde u gherne ghesien,?Maer en mochte mi niet gescien,?Ic en [257] moeste daer omme liden pijn. [258]?Doen maectic mi als een pilgherijm,?Ende come aldus ghedoelt doert dlant,?Ende nam Platus metter [259] hant,?Dat hi soude mijn behoeder sijn.
De jonghelinc:
Waer sidi, lieve vader mijn??Comt tot hie [260], ghi moetse scouwen,?Die vol minnen ende vol trouwen?Haer herte tote miwaert draecht.?Het es recht dat si mi behaecht:?Sie heeft soe vele doer mi [261] ghedaen.
De coninc:
Soe willicse met blider herten ontfaen.?Sijt wille come, Damiete wel scoene!?Ghi selt in Cecilien croene?Draghen boven al die leven.?Ic salse minen sone opgheven, [262]?Ende ghi selt seker werden sijn wijf;?Want ic hebbe soe ouden lijf,?Dat icse [263] nemmeer ghedragen en can.
Robbrecht:
Her coninc oem, bi sente Jan!?Esmoreit hi es wel weert,?Hi wert een ridder wide vermeert?Ende die de wapene wel hantiert:?Desen raet [264] dunct mi goet ghevisiert, [265]?Dat hi die crone van u ontfa