De reis om de wereld in tachtig dagen | Page 7

ik zeg: ik wed," zeide Andrew Stuart, "dan meen ik het ook."
"Goed," zeide Fogg. Toen, zich tot zijn collega's wendende, ging hij voort:
"Ik heb twintig duizend pond bij de gebroeders Baring staan. Ik heb ze er gaarne voor over...."
"Twintig duizend pond!" riep John Sullivan. "Twintig duizend pond, die gij door een onvoorzien oponthoud kunt verliezen."
"Onvoorziene dingen bestaan niet," hernam Fogg kalm.
"Maar, mijnheer Fogg, de tijd van tachtig dagen is het minimum van tijd, dat men er voor berekend heeft."
"Een goed besteed minimum is voor alles voldoende."
"Maar om het niet te overschrijden moet men met wiskunstige juistheid van den spoorweg op de mailboot en van de mailboot op den spoorweg overspringen."
"Ik zal wiskunstig overspringen."
"Dat is scherts!"
"Een goed Engelschman schertst nooit, wanneer er sprake is van zulk eene gewichtige zaak als eene weddenschap," antwoordde Phileas Fogg. "Ik wed tegen ieder, die maar wil, twintig duizend pond, dat ik de wereld zal rondreizen in tachtig dagen, dat is duizend negen honderd twintig uren of honderd vijftien duizend twee honderd minuten. Neemt gij het aan?"
"Wij nemen het aan!" antwoordden de heeren Stuart, Fallentin, Sullivan, Flanagan en Ralph, na het met elkander eens te zijn geworden.
"Goed," zeide Fogg. "De trein naar Dover vertrekt om kwart voor negenen. Daar zal ik mede op reis gaan."
"Van avond nog?" vroeg Stuart.
"Dezen avond," antwoordde Fogg.
"Alzoo," ging hij voort, een zak-almanak raadplegende, "het is heden woensdag, 2 October, ik moet in Londen terug zijn, in deze zaal zelve van de Reform club, op zaterdag 21 December, kwart voor negenen, en zoo ik er niet ben, zullen de twintig duizend pond bij de gebroeders Baring gedeponeerd u rechtmatig toebehooren. Ziedaar een wissel voor die som."
Er werd een proces-verbaal van de weddenschap opgemaakt en terstond door de zes belanghebbenden geteekend. Phileas Fogg was onder dit alles zeer kalm gebleven. Hij had zeker niet gewed om te winnen, en had slechts zijn twintig duizend pond--de helft van zijn vermogen--verbonden, omdat hij voorzag dat hij het andere gedeelte zou moeten uitgeven, ten einde dit moeielijke, om niet te zeggen onuitvoerbare, plan te volbrengen. Wat zijne tegenpartij betreft, deze was meer onder den indruk, niet zoozeer om de waarde van den inzet, dan wel omdat zij er eenig bezwaar in maakte om te wedden tegen hetgeen toch onmogelijk kon bereikt worden.
Het sloeg zeven uur. Men stelde Fogg voor om dezen robber te staken, opdat hij zijn toebereidselen voor de reis zou kunnen maken.
"Ik ben altijd klaar," antwoordde de kalme gentleman, en gaf de kaarten. "Ruiten troef," zeide hij. "U zit voor, mijnheer Stuart."

VIERDE HOOFDSTUK.
Waarin Phileas Fogg zijn knecht Passepartout in de hoogste mate verbaast.
Ten zeven uur vijf en twintig minuten nam Phileas Fogg, na twintig guineas met het whisten gewonnen te hebben, afscheid van zijn collega's en verliet de Reform-club. Tien minuten voor achten was hij in zijne woning terug.
Passepartout, die zijne bezigheden zeer goed kende, stond verbaasd toen hij mijnheer Fogg zich schuldig zag maken aan onnauwkeurigheid, en op dit ongewone uur thuis zag komen.
Volgens zijne gewoonte moest de bewoner van Saville Row eerst ten twaalf uur te huis komen.
Phileas Fogg was terstond naar zijn kamer gegaan en riep: Passepartout!
Passepartout gaf geen antwoord. Dat roepen kon hem niet gelden. Het was nog geen tijd.
"Passepartout," riep Fogg, nogmaals zonder eenige stemverheffing.
Passepartout kwam boven
"Ik heb u tweemaal geroepen," zeide Fogg.
"Maar het is nog geen twaalf uur," antwoordde Passepartout, met de lijst van werkzaamheden, die Fogg hem gegeven had, in de hand.
"Ik weet het," hernam Fogg, "daarom maak ik er u geen verwijt van. Binnen tien minuten vertrekken wij naar Dover en Calais."
Een soort van grijns kwam er op het gezicht van den Franschman. Blijkbaar had hij niet goed gehoord.
"Gaat mijnheer ergens anders wonen?" vroeg hij.
"Ja," zeide zijn meester, "wij gaan een reis om de wereld maken."
Passepartout, met de oogleden en wenkbrauwen opgetrokken, de armen slap langs het lijf en het lichaam in elkander gezonken, was het uitgedrukte beeld der stomme verbazing.
"Een reis om de wereld," mompelde hij.
"In tachtig dagen," antwoordde de heer Fogg. "Wij hebben dus geen oogenblik te verliezen."
"Maar de koffers?"--zeide Passepartout, zijn hoofd schuddende.
"Geen koffers, slechts een reiszak. Doe daarin twee wollen hemden en drie paar kousen en hetzelfde voor u; onderweg koopen wij het overige. Gij haalt mijn overjas en mijn reisplaid. Trek goede schoenen aan. Intusschen wij zullen bijna niet loopen. Ga nu."
Passepartout had willen antwoorden, maar hij kon niet. Hij verliet de kamer van Fogg, ging naar de zijne, viel op een stoel neder, en mompelde: Wel, wel, dat is me nu toch al sterk. En nu dacht ik zoo rustig hier te zullen leven!
Werktuiglijk maakte hij zijne toebereidselen voor de reis, de reis om de wereld in tachtig dagen! Had hij met een gek te doen? Neen ... het was scherts! Men ging naar Dover, goed. Naar Calais, best. Dat deed den goeden jongen, die sedert vijf jaar den vaderlandschen