De Zoon van Dik Trom | Page 7

en onhoorbaar naderbij. "Als zij gaat snoepen, zal
ik het haar eens en voor altijd afleeren," dacht hij.
En jawel, vrouw Smul moest toch eventjes proeven. Met haar vinger
streek zij er wat room af en stak het in den mond. Wat smaakte dat
heerlijk! Zij smakte met de tong. En wat rook die taart lekker. Wacht,
zij moest ook eventjes ruiken. Zij bracht de doos wat omhoog, haar
neus naar omlaag, en genoot van den heerlijken geur....
Maar Dik was meer dan kwaad, want hij dacht, dat vrouw Smul er van
snoepte. En in zijne boosheid gaf hij een geduchten duw tegen den
bodem van de doos, zoodat neus en kin van de baker in een oogwenk
tot in het hart van de taart doordrongen. En toen vrouw Smul die
lichaamsdeelen weer uit hun ontijdig graf had opgedolven, zaten zij dik
in de room. Zij leken wel roomhorentjes.
Vrouw Smul kon zich in het eerste oogenblik maar niet begrijpen, wat
er gebeurd was, zoo snel was het in zijn werk gegaan, en zij gaf een gil
van den schrik. Doos en taart liet zij op den vloer vallen, en zij vluchtte
op een draf den winkel uit en de huiskamer in, waar Anneke in een
schaterlach uitbarstte, zoo mal zag baker er uit. En zij kon haast niet tot
bedaren komen, toen Dik haar vertelde wat er eigenlijk gebeurd was, al

vond zij het meer dan jammer van de heerlijke taart.
"En wat zullen Piet van Dril en zijne vrouw het akelig vinden, als zij
het hooren," zei Anneke.
"Die zullen het niet hooren," zei Dik. "Ik ga dadelijk een nieuwe taart
bestellen, precies eender als deze, en wij noodigen Piet en zijne vrouw
een avondje bij ons op de koffie, om haar te helpen opeten. Dan hooren
zij er nooit iets van. Baker zal er haar mond wel over houden,--en wij
praten er natuurlijk ook niet over."
Zoo geschiedde. Piet en zijn vrouw smulden er heerlijk van en vonden
het prettig, dat de taart Dik en Anneke zoo lekker smaakte, maar zij
hebben nooit geweten, dat het de hunne niet was. De baker wilde den
heelen avond niet binnen komen. Zij bleef stil in de keuken. Maar
Anneke zorgde toch, dat zij haar deel van de lekkernij kreeg.
Want zij paste uitstekend op den kleinen Jan, en dat waardeerde
Anneke bizonder. Een paar dagen later ging de baker voor goed heen.

Vierde Hoofdstuk.
De eigenschappen van den kleinen Jan en het geduldige busje van de
orgelvrouw.
De kleine Jan groeide zeer voorspoedig op, dat wil zeggen alleen in de
lengte, want hij bleef broodmager, tot groote verbazing van Dik en
Anneke, die elken dag opnieuw in de gelegenheid werden gesteld om
zijn eetlust te bewonderen.
"Hij is precies een hazewindhond," zei Dik meer dan eens. "Hoeveel hij
ook eet, hij blijft altijd even dun. 't Is verwonderlijk!"
Overigens was de kleine Jan een zeer voorlijk kind. Hij lachte al, toen
hij nog maar enkele dagen oud was, en zijne tandjes kwamen zeldzaam
vroeg. Hij kroop veel gauwer over den vloer, dan nog ooit eenig kind
gedaan had, en kreeg mazelen, kinkhoest en waterpokken, toen andere

kinderen van zijn leeftijd de gedachte daaraan nog niet in hun hoofd
voelden opkomen.
Zijn grootvader hield daarom staande tegenover iedereen die het hooren
wilde, dat de kleine Jan een bizonder kind was, en dat was-ie.
Jan was met zijn grootvader al spoedig goede maatjes. Toen hij nog
heel klein was, wilde hij altoos op diens knieen zitten en paardje-rijden,
zoodra hij hem maar zag, en als Grootvader zijn zin niet dadelijk deed,
zette hij het zoo geweldig op een schreeuwen, dat zelfs Grootvaders
gehoorvliezen er pijn van gingen doen. En dan haastte de oude man
zich, om zijn kleinzoontje tevreden te stellen.
Zoodra Jantje loopen kon, en dat kon hij heel vroeg, liep hij grootvader
overal na. Anneke was daar eerst wel wat ongerust over, omdat
grootvader zoo erg doof was, maar toen haar Jantje altoos weer gezond
en wel terugkeerde in de ouderlijke woning, begon zij daar spoedig aan
te wennen. Als Jantje zoek was, dacht ze al dadelijk: "O, hij zal wel
weer bij grootvader wezen."
Toen Jantje zag, dat grootvader bijna altoos aan het timmeren was,
schreeuwde hij net zoo lang, tot hij ook een hamer kreeg, en van dat
oogenblik af deed hij niet anders dan hameren. Hij sloeg er mee tegen
de toonbank, dat de weegschalen er van rinkelden, klopte op de
vijgenmand met zooveel kracht, dat de pitjes uit de vruchten te
voorschijn kwamen, hamerde een melkkan aan scherven en sloeg een
barst in de winkelruit. Dat gebeurde alles op een dag, tot grooten schrik
van Anneke, die hem den hamer afnam, toen het te laat was.
Grootvader had er niets van gemerkt, en toen Anneke hem