De Lotgevallen van Tom Sawyer

De Lotgevallen van Tom Sawyer

The Project Gutenberg EBook of De Lotgevallen van Tom Sawyer, by
Mark Twain This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost
and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it
away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this eBook or online at www.gutenberg.org
Title: De Lotgevallen van Tom Sawyer
Author: Mark Twain
Illustrator: Johan Braakensiek
Release Date: May 12, 2006 [EBook #18381]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK DE
LOTGEVALLEN VAN TOM SAWYER ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

Mark Twain
De lotgevallen van Tom Sawyer

Met platen van
Johan Braakensiek

Zesde druk
Amsterdam Van Holkema & Warendorf

Boek-, Courant- en Steendrukkerij G. J. Thieme, Nijmegen

HOOFDSTUK I.
"Tom!"
Geen antwoord.
"Tom!"
Geen antwoord.
"Waar zou die drommelsche jongen toch zitten? Hoor je me niet,
Tom?"
De oude dame, die deze woorden sprak, trok haar bril naar beneden om
er overheen te kijken. Daarna duwde zij hem naar boven om er
onderdoor te kijken. Zelden of nooit gebruikte zij hem om er door te
kijken, althans niet naar een zoo onbeduidend voorwerp als een kleine
jongen. Immers haar bril was haar roem, de trots van haar hart, en zij
had hem gekocht om ontzag in te boezemen,--niet om dienst te doen.
Voor hare oogen toch kon zij evengoed een deksel van een sauspan
genomen hebben. Een oogenblik zag zij onthutst in het rond en zeide,
niet bepaald barsch, maar luid genoeg om door al de meubelen in de
kamer gehoord te worden:

"Als ik je krijg, dan zal...."
Meer kon zij niet uitbrengen, want al pratende had zij zich
voorovergebukt om met een bezem onder het bed te voelen of zich daar
ook iemand verscholen had; en zij hijgde naar adem, toen zij na lang
duwen en stompen niets dan de kat te voorschijn haalde.
"Ik heb nooit van mijn leven zoo'n jongen gezien! Nu zullen wij eens
buiten kijken."
Zij ging voor de open deur staan en keek den tuin rond, tusschen de
tomato-boompjes en het doorn-appelkruid. Geen Tom. Daarna
gebruikte zij hare handen als spreektrompet en schreeuwde: "Ben je
daar, Tom!"
Wacht! daar hoort ze plotseling een licht gedruisch achter zich en zij
keert zich om juist bijtijds om een jongen bij de panden van zijn buisje
te vatten en hem het ontkomen te beletten. "Wel, ik had er aan moeten
denken dat je in de provisiekast zoudt zitten," zeide zij. "Wat heb je
daar gedaan?"
"Niets, tante."
"Niets? Kijk eens naar je handen en je mond! Waarom kleven die zoo?"
"Dat weet ik niet, tante."
"Nu, ik wel. Er zit gelei aan. Heb ik je niet honderdmaal gezegd, dat je
voor de broek zoudt hebben, als je gelei snoepte. Geef mij die roede
eens aan."
De roede werd in de lucht gezwaaid en was op het punt on op den
jongen neer te komen, toen hij uitriep:
"Tante, kijk eens achter u!"
De oude dame draaide zich om en legde de roede neer om een partij
hemden te redden, die zij op de haag te drogen had gehangen en die,
door haar ijver om parate executie te houden, op den grond waren

gevallen.
De jongen maakte van de gelegenheid gebruik om over de schutting te
klauteren en was in een ommezien verdwenen.
Tante stond hem een oogenblik beteuterd na te kijken en barstte toen in
lachen uit.
"Die duivelsche jongen! Zal ik dan nooit wijzer worden Het
spreekwoord heeft gelijk: 'Hoe ouder, hoe gekker.' Een ouden hond kan
men geen nieuwe kunsten leeren. Elken dag verzint de jongen iets
anders; maar wie kan dat allemaal vooruit weten? 't Is alsof hij voelt
hoe lang hij mij plagen kan vóórdat ik kwaad word. En als ik dan
eindelijk boos ben, brengt hij mij een oogenblik van het onderwerp af
of laat mij lachen, en voorbij is het; hij glijdt mij onder de vingers weg,
voordat ik hem kan straffen. Ik doe mijn plicht niet aan dien jongen,
zoo waar als ik leef. Staat er niet geschreven: 'Die de roede spaart,
bederft het kind.' Ik vergroot ons beider zonde en lijden. Hij is gansch
en al bedorven. Maar, helaas het arme schaap is het eigen kind van
mijne zuster zaliger ik kan het niet over mij verkrijgen hem te slaan.
Ieder keer, dat ik hem niet straf, klaagt mijn geweten mij aan en ieder
keer dat ik hem slaag geef, breekt mij het hart. Wat zal er van hem
worden? Zoo zal hij voor galg en rad opgroeien? Hij zal van middag
zeker weer gaan strijken en dan zal ik, om te straffen, hem morgen
moeten laten werken. 't Is vreeselijk hard om