Ang Bagong Robinson | Page 7

isang sasac-yan, at nahahandang paroon sa
Lóndres na casama nang caniyang ama.
Si Cárlos. ¿Saan sila sasacay, sa carruaje baga?

Si Enrique. Hindi, Cárlos; nang mangyaring macarating sa Lóndres ay
quinacailan~gan ang lumayag, at daanan ang malaquing bahagui nang
tubig, na tinatauag na dagat sa Hilagaan.
Ang Ama. Itinanong nang caniyang casama ibig niyang sumama sa
paglalayag. Totoong ibig co, ang sagot ni Conrado Robinson;
datapoua,t, hindi magsisipayag ang aquing man~ga magulang.--Hayo,
ang sagot nang isa; sumama ca sa aquin: sa loob nang tatlong lingo ay
magbabalic na tayo; at cung ayao cang pumayag dahil sa iyong ama at
iyong ina, ¿mayroon pa cayang dapat gauin, cundi ang sabihin ang
quinalalag-yan mo?--Datapoua,t, uala acong salapî sa supot, ang uicà ni
Conrado Robinson.--¿Anong cailan~gan? ang sagot nang isa:
ipinagbabayad quita sa paglayag.--Napahintong sandalî si Robinson, at
pagcatapus caracaraca,y, tinapic ang camay nang caniyang casama, at
naguicà: «caibigan, tayo,y, magcamay at sumacay na tuloy.»
Capagca uica nito ay ipinagbilin sa isa na sa loob nang ilang oras ay
paroon siya sa caniyang ama at ina, at sabihing siya,y, lumayag, at nang
macarating lamang sa Inglaterra, at caracaraca,y, sila,y, magbabalic.
Tambing na lumulan ang dalauang magcaibigan.
Si Juan. Ay, ay! hindi co naiibigan yaong si Robinson.
Si Nicolàs. Aco man.
Si Basilio. ¿At baquit?
Si Juan. Sa pagca,t, iniuan ang caniyang man~ga magulang na uala
silang pahintulot.
Si Basilio. Mayroon cang catouiran, Juan: gumaua siya nang malaquing
camaliang dapat nating icahabag. Mabuti na lamang at bihira ang binatà
na di nacatatalastas nang dapat gauin sa canilang man~ga magulang.
Si Nicolás. ¿Sa bagay ay mayroong ibang catulad si Robinson?
Si Basilio. Hangan n~gayo,y, uala acong naquiquitang sinoman;
datapoua,t, ang natatalastas cong malinao ay ualang mangyayaring

magaling sa man~ga binatang para niya.
Si Juan. Cung gayo,y, paquingan natin ang nangyari cay Robinson.
Ang Ama. Ang man~ga marinero,y, itinaas ang man~ga sinipete, at
iniladlad ang man~ga layag; humihip ang han~gin at tumulac ang
sasacyan, at ang Capita,y, napaalam sa ciudad at macaanim na
nagpaputoc nang cañon. Si Robinson ay na sa ibabao nang cubierta ó
carang, casama nang caniyang caibigan, at ualang pagcasiyahan nang
touâ, sa pagcaquitang siya,y, nacapaglayag din.
Ang arao ay mapayapa, at ang han~gin ay ayon sa canilang
patutun~guhan, caya caracaraca,y, di na nila maquita ang ciudad nang
Hamburgo; at nang sumunod na arao ay na sa calauacan na sila nang
dagat. Ang lupa,y, unti-unting nanaualà sa canilang man~ga mata;
datapoua,t, ¡laquing pagcagulat ni Robinson sa pagcaquitang uala
siyang natatanao sa caliua,t, canan, sa licod at harapan, cundi pulos na
tubig, at sa itaas naman ay lan~git!
Si Teodora. Marahil ay iya,y, totoong mariquit pagmasdan.
Ang Ina. Hindi malayong iyong mapagmasdan n~gayong man~ga ilang
arao ang naquita ni Robinson.
Si Teodora. Cung gayo,y, ¿tayo pô baga naman ay paparoon?
Si Ramon. Paparoon tayo cung ating isasaloob ang pagtuturò sa atin
nang Geografia, at capag natutuhan natin ang pagpapalipatlipat sa iba,t,
ibang lugar.
Ang Ama. Cung sa lagui ninyong pagsusumaquit sa paggaua, at sa
inyong casiyahan sa pagcain at sa paginom ay magcaroon nang lacas
ang inyong catua-an, nang mangyaring cayo,y, macapaglayag doon,
marahil ay tayo,y, macapagpasial isang arao hangang Travemunda, na
doon ang mulà nang dagat na tinatauag na Báltico.
Ang Lahat. ¡Oh, totoong buti cung gayon!

Ang Ama. Diya,y, lululan tayo, at tayo,y, dadalhin sa dagat hangang sa
may icaapat na leguas. (Capagcarin~gig nito,y, agad nagtindigang
lahat, at niyacap sa liig ang canilang ama. May naglalambitin sa
caniyang camay, at mayroong yumayacap sa caniyang man~ga paa, na
ipinaquiquilala ang canilang man~ga catouaan sa paglulucsahan at
pagtatacbuhan.)
Si Luisa. ¿Ipagsasama po naman ninyo aco?
Ang Ina. Oo, cung sacali,t, icao ay malacas na, na sucat cang madala
roon.
Si Luisa. Datapoua,t totoong malayò, ¿ano pô, di pô baga ganoon?
Marahil ay malayò pa sa Vandesbec,[1] na tinatahanan nang Sr.
Claudio, at nang isang Caballlero na may isang bahay na malaqui, at
isang halamanan na totoong malaqui, malaquing di palac sa halamanan
natin. Aco,y, naparoon na niyong arao na humahanap tayo nang
man~ga batóng sarisaring culay; at niong....
[Talababa 1: Isang bayang ang layò sa Hamburgo ay calahating oras,
hindi nalalayô sa bahay sa parang na tinatahan nang autor ay doon
ipinalalagay na pinagsalitaan ang Historiang ito.]
Ang ama. At niong pinanonood natin ang pagaararo nang lupa.
Si Luisa. Oo n~ga pò; at niong tayo,y, pumasoc sa pandayang malapit
sa daan.
Ang ama. At tayo,y, umaquiat sa guilin~gan.
Si Luisa. ¡Aba! oo n~ga pò: doon inilacpac nang han~gin ang aquing
sombrero.
Ang ama. Ang sombrero na pinulot at iniabot sa iyo nang batà sa
guilin~gan.
Si Luisa. Yao,y, isang batang mabuti, ¿ano pô?
Ang ama. Isang batang totoong mabuti, na nagpautang sa atin nang

loob, cahi,t, di tayo niya naquiquilala.
Si Luisa. ¿At inyo pò baga namang guinanti?
Ang ama. Oo: ang baua,t, isa ay dapat gumanti sa nagpapautang sa atin
nang loob. Datapoua,t, tila nalilimutan natin si