Aljaska en de Canada-spoorweg

Aljaska en de Canada-spoorweg

The Project Gutenberg EBook of Aljaska en de Canada-spoorweg, by
Anonymous This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost
and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it
away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this eBook or online at www.gutenberg.net
Title: Aljaska en de Canada-spoorweg From "De Aarde en haar
volken", Jaargang 1892
Author: Anonymous
Release Date: January 29, 2005 [EBook #14830]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK ALJASKA
EN DE CANADA-SPOORWEG ***

Produced by Jeroen Hellingman and the PG Distributed Proofreaders
Team

Aljaska en de Canada-spoorweg.
12 Juli 1890.--Daar ben ik weder op den oceaan! Dezen morgen zijn we
te Hâvre in zee gestoken. 't Is twaalf uur, de zee is mooi; de Normandie
legt vlug hare zestien knoopen, ongeveer 30 kilometers in het uur af.
Hier is kaap la Hogue en daar, dichtbij ons, het engelsche eiland
Aurigny; en een groep getande rotsen verheft zich met vreemde vormen,
de Casquets, waarop aan het uiterste einde een groote vuurtoren staat.
En dat is alles; verder niets dan volle zee. Van nacht zullen we de
Scilly-eilanden passeeren en dan is het eerste land, 't welk we in 't

gezicht krijgen, Amerika, dat ik voor de vierde maal ga bezoeken.
14 Juli.--Om acht uur kondigt het kanon aan boord ons den nationalen
feestdag aan. Maar welk onaangenaam weer! Veel wind en stortregens.
In den loop van den dag wordt de zee hooger, maar de Normandie
houdt zich goed en maakt slechts een matig gebruik van haar recht, om
te stampen en te slingeren. De salons zijn getooid met amerikaansche
en fransche vlaggen; men heeft ze overal aangebracht, zelfs op de
taarten en pasteien, een triomf van den kok, die voor de gelegenheid
werkelijke meesterstukken leverde. Het diner is zeer vroolijk, de
champagne gaat rond, en om negen uur onthaalt men ons, trots den
regen, die buiten klettert, op een vuurwerk. Een concert van dilettanten
besluit den avond.
17 Juli.--Het slechte weer is niet van langen duur geweest, maar op den
Atlantischen Oceaan kan men nooit ergens voor instaan. Zooeven nog
was de lucht helder en de temperatuur heerlijk. Ik breng een uurtje door
in de badkamer en toen ik weer boven kom, zie ik ons schip tot mijn
groote verbazing omringd door eenen dikken mist. Van 24 is de
thermometer op 14 graden gedaald, met een ijzig kouden wind er bij.
Op honderd meter afstands kan men niets meer onderscheiden. We zijn
dicht bij de banken van New-Foundland; binnen een twintigtal uren
zullen we er zijn. In den nacht wordt de temperatuur nog lager; het
zeewater is niet warmer dan 9°, wat ons de nabijheid van het drijfijs
doet vermoeden. Toch schijnt ons schip geene merkbare vertraging in
zijne vaart te hebben.
19 Juli.--De banken zijn ver achter ons. Sedert gisteren zijn wij in eene
gematigde luchtstreek teruggekeerd. Een loodsboot wordt aangeroepen.
Ik ken niets bevalligers dan de lichte vaartuigen der amerikaansche
loodsen, met hunnen langen mast en twee zeilen; in de verte gelijken ze
op zeemeeuwen, die op de golven dansen. Onze loods is al twaalf
dagen lang op zee. Hij vraagt een hoog loon voor zijne diensten, maar
wat een werkje ook! In ieder jaargetijde, onverschillig welk weer het is,
zich op een broos vaartuigje drie- à vierhonderd mijlen in zee wagen,
om een boot onderweg te snappen!
Dien avond was het prachtig weer. De piano wordt hoven gebracht, en
tot middernacht wordt er gedanst. 't Is om zich op weg naar Indië te
gelooven; want slechts zeer zelden toont de Atlantische Oceaan zich
zoo vriendelijk.

Op zondag, 20 Juli, om vier uur is Long-Island aan stuurboordzijde in 't
zicht. Eenige uren later onderscheidt men de hotels en casino's van
Long-Beach, Rockaway Beach en Coney Island. Door de vallende
duisternis heen schittert plotseling de vuurtoren van het standbeeld der
Vrijheid, terwijl iets verder de reuzenboog der Brooklynbrug, electrisch
verlicht, zich tegen de lucht afteekent. Doch we loopen vandaag niet
binnen, want het is nacht geworden, en in het vrije Amerika mag men 's
avonds niet aan wal gaan, vooral niet op zondag.
Den volgenden morgen om acht uur ligt de Normandie vastgemeerd op
de werf der Trans-atlantische Compagnie. Daar ik geene andere bagage
heb dan twee valiesjes, die ik desnoods in de hand zou kunnen
meenemen en die een expressman voor veertig cents naar mijn hotel zal
dragen, ben ik spoedig klaar bij de heeren van de douane, en ik spring
in een tram, die mij in een paar minuten voor 5 cents (f 0.12_5_ holl.),
den vasten prijs bij die soort voertuigen overal tusschen den
Atlantischen en den Stillen Oceaan, naar 't hotel Martin brengt. Dat is,
zooals men zegt, het