Aliaj Tempoj | Page 2

malgravas logiko, malgravas ekzemplo, gravas nenio
probable krom havi la samajn impulsojn en la sango; kaj jen estis la
malhela heredajxo kiun sxi donacis al sia filino. Leilino ne imitis sxin
konscie, sxi nur "postsimilis" sxin, estis projekciajxo de sxia propra
forpasinta ribelado.
S-rino Lidkoto bedauxregis, en la komenco de la vojagxo, ke la sxipo
"Utopio" estas malrapida vaporveturilo kaj bezonos ok tutajn tagojn por
sxin alvenigi al sxia malfelicxa filino. Sed nun, kiam alproksimigxis la
momento de rerenkontigxo, bonvole sxi regxirintus la boaton kaj
revenfugxintus sur la altajn marojn. Temis ne nur pri tio ke sxi sentis
sin malpreta por alfronti la estontecon sxin atendantan en Nov-Jorko
sed ankaux ke sxi bezonis pli da tempo por arangxi kion "Utopio" jam
havigis al sxi. La pasinteco estis jam suficxe malbona sed la nuna
tempo kaj la estonteco estis pli malbonaj cxar ili estis malpli
kompreneblaj kaj cxar, dum sxi pli agxigxis, surprizoj kaj
senkonsekvencoj gxenis sxin pli ol la plej malbonaj certajxoj.
Estis, ekzemple, S-rino Bulgxero. Laux la helo, aux anstatauxe la
malhelo, de novaj okazintajxoj, la vero povus esti ke S-rino Bulgxero
ne intencis sxin malagnoski, sed nur malsukcesis sxin rekoni. S-rino
Lidkoto konceptis tiun hipotezon auxskultante la konversacion de la

personoj sidantaj apud sxi sur la ferdeko--du viglaj junaj virinoj
portantaj surkape la plej lastatempajn Parizajn cxapelojn kaj enkape la
plej lastatempajn Nov-Jorkajn ideojn. Tiuj virinoj, pri kiuj maleblintus
al homo havanta la malnovtempajn kategoriojn de S-rino Lidkoto taksi
cxu ili estas edzinoj aux frauxlinoj, cxu bonkondutaj aux
malbonkondutaj, cxu ili havas iujn ajn el la ceteraj precizaj trajtoj kiujn
junaj virinoj de sxiaj juneco kaj socia rango devis havi, elmontris
konon pri la Nov-Jorka mondo kiu denove laux la tradicioj de S-rino
Lidkoto, devintus sugesti sekuran rangon en gxi. Sed en la fluida stato
de la aktuala socia etiketo, kion sugestis io ajn krom tio kion sugestis
iliaj cxapeloj--ke neniu scipovas antauxscii kio estas okazonta poste?
Ili sxajnis, almenaux, frekventi aron da senokupaj kaj ricxegaj homoj
estigantaj la samajn gestojn kaj girantaj sur la samaj pivotoj kiel la
filino de S-rino Lidkoto kaj la amikinoj de tiu: iliaj Korinoj kaj Matinoj
kaj Mabelinoj sxajnis esti baldaux malkasxontaj konatajn familinomojn
kaj foje unu el la parolantinoj, resumante diskutadon kies komencon
S-rino Lidkoto ne auxdis, proklamis kun impeta memfido: "Cxu Leilino?
Ho, Leilino bonfartas."
Cxu povus temi pri sxia Leilino, scivolis la patrino kun akra tremeto de
anksieco? Se ili nur konsentus mencii familinomojn! Sed ilia
interparolado saltetis elipse de aludo al aludo, iliaj interrompitaj frazoj
pendis super senfundaj fosajxoj da konjektado kaj ili naskigis en sia
perpleksigita auxskultanto la senton ke ili parolas malpli pri siaj intimaj
amikoj ol pri la tuta vivanta homaro.
Sxia malnova amiko Franklino Ido povintus informi sxin eble. Sed jen
estis la lasta tago de la vojagxo kaj sxi ne ankoraux estigis la kuragxon
peti tion de li. Kiom ajn grandega estis la gxojo kiun sxi spertis
ekvidinte lian nomon sur la pasagxerlisto kaj lian amikan barbhavan
vizagxon en la homamaso staranta apud la ferdeka balustrado cxe
Cxerburgo, ankoraux sxi nenion diris al li krom en la momento de ilia
renkontigxo: "Kompreneble, mi iras cxe Leilino."
Sxi diris nenion al Franklino Ido cxar cxiam sxi hezitis instinkte enigi
lin en sian intimularon. Sxi certis ke li kompatas sxin, pli kompatas
sxin eble ol iu ajn alia. Sed cxiam li honoris sxin plej altagrade

malkonsentante elmontri tiun kompaton. Lia sinteno permesis sxin
imagi ke tiu kompato ne estas la bazo de lia sento pri sxi kaj parto de
sxia gxojo pri lia amikeco kun sxi konsistis el tio ke lauxsxajne tio estis
sxia ununura socia rilato ne dependanta de sxia socia stato, la ununura
rilato en kiu sxi povis pensi kaj senti kaj konduti kiel iu ajn alia virino.
Nun, tamen, dum la problemo de Nov-Jorko pliproksimigxis, sxi
komencis bedauxri ne esti parolinta, almenaux ne esti pridemandinta lin
pri la aludoj subauxditaj de sxi survoje. Li ne konis la du virinojn apud
sxi, li ecx neniam bonsxancis ekkoni S-rinon Lorinon Bulgxeron.
Tamen li konis Nov-Jorkon kaj Nov-Jorko estis la sfinkso kies enigmon
necesus al sxi eklegi por ne perei.
En preskaux la sama momento kiam la penso trapasis sxian menson,
liaj klinigxantaj sxultroj kaj grizhara kapo reliefigxis kontraux la lumo
brileganta en la okcidento kaj li promenetis laux la malplena ferdeko
kaj sin faligis en la sxin apudantan segxon.
"Vi atendas ke la Barklejoj alvenu renkonti vin, cxu mi rajtas supozi?"
li demandis.
Neniam antauxe sxi auxdis iun eldiri la novan nomon de sxia filino kaj
eniris sxian menson la subita penso ke sxia amiko, kiu estis timida kaj
malklaresprima, jam dum la tuta vojagxo klopodis eldiri gxin kaj
finfine eligis gxin pafritme antaux sxi supozante ke se ne okazas nun la
tauxga momento, gxi okazos neniam.
"Mi ne scias. Kompreneble, mi kablogramis. Sed mi opinias