Akbar | Page 3

medgezel, een krachtige,
breedgeschouderde figuur, vertoonde een eenigszins donkerder tint,
schoon de regelmatigheid zijner gelaatstrekken hem evenzeer als een
man van hetzelfde bloed deed herkennen. Hij had een fraaijen
gekrulden baard, die bijkans de helft van zijn gelaat mogt verbergen;
een groote witte tulband dekte zijn hoofd, en zijne gestalte hulde zich
in een lang, tot bijna aan de voeten reikend, om het midden met een
vergulden gordel vastgehouden kleed van donkere, maar fijne stof; ook
hij was gewapend met sabel en speer en om zijne schouders hing een
klein, rond schild. De dienaars droegen anders niet dan wijde, los
omgeslagen mantels over de anders weinig bedekte bronskleurige leden;
verscheiden helblinkende koperen ringen, onder 't voortrijden een
rinkelenden klank veroorzakend, sierden hunne enkels en
polsgewrichten; korte speren en ronde schilden vormden hun
wapentuig.
Uit de gesprekken hunner meesters ware spoedig op te maken geweest,
wie deze waren, van waar zij kwamen en welk het doel van hunner reis.
De jonge edelman, Siddha Rama, was de zoon van den eersten minister
van Kaçmir en door zijn vader met het overbrengen van belangrijke
brieven naar het hof van Keizer Akbar of den Grooten Mogol, te Agra,
belast, waar hij tevens het bevel zou aanvaarden over eene afdeeling
Radjpoet-ruiterij, die onder de hulptroepen van het keizerlijk leger
dienst had te doen. Hij werd vergezeld door zijn leermeester Koelloeka,
een Brahmaan van afkomst, en deels geleerde, deels krijgsman, die hem
zoowel in de oorlogskunst en alle ridderlijke oefeningen als in de
aloude heilige taal en de daarin gestelde klassieke en gewijde schriften
had onderwezen. Alvorens echter den togt naar Agra voort te zetten,
hadden zij een bezoek te brengen aan een kluizenaar in het gebergte,
om vervolgens naar Allahabad te vertrekken, waar Siddha's oom in
naam des Keizers bevel voerde over het fort aan het vereenigingspunt

van Ganges en Djoemna, en waar ook de verloofde van Siddha, de
jeugdige Iravati, dochter van den Goeverneur, met verlangen naar het
aangekondigd bezoek van haar toekomstigen echtgenoot uit bleef zien.
--Maar, eerwaarde Koelloeka!--sprak Siddha, na een tijdlang
stilzwijgend naast zijn leermeester te hebben gereden,--gij, die zoo
goed hier den weg kent, vertelt mij dat wij nu vlak bij de kluizenarij
van Gaurapada Bhikshoe moeten zijn, en ik zie toch niets wat maar op
een kluis of zoo iets gelijkt. Zou de heilige man ook soms zijn
verhuisd?
--Geduld maar, mijn jonge driftkop!--antwoordde de Brahmaan,--zoo
aanstonds komen wij aan een wending van den berg, die ge van hier
nog niet zien kunt, en als wij daar zijn, zult gij spoedig genoeg het
kleine bosch in de vallei zien liggen, waar Gaurapada zijn stille woning
heeft gebouwd. Maar gij mogt wel met wat meer eerbied van den
Eerwaarde spreken, naar mij dunkt. Trouwens hij zal u dat zelf wel
leeren als gij hem maar eerst ontmoet.
--Nu,--hernam Siddha vergoelijkend,--'t was zoo kwaad niet gemeend....
Maar wat is dat?--riep hij eensklaps uit, met zijne lans naar het hooge
gras aan de zijde van den bergweg wijzend, dat zich golvend scheen te
bewegen, schoon geen wind het verschijnsel kon veroorzaakt hebben.
En eer zijn bedaarder medgezel hem kon weerhouden was de
hartstogtelijke jager met zijn paard in het gras gesprongen, en baande
hij met gevelde speer zich een weg naar de plek waar hij de beweging
in het gras had opgemerkt. Onmiddelijk en nog vóór Koelloeka rende
een der dienaren zijn jongen meester na, toen hij dezen plotseling weer
zag stilstaan en als verwonderd om zich heen staren. Alle beweging in
het gras had volkomen opgehouden, geen sprietje bewoog zich meer en
geen geluid werd vernomen. Daar begon het golven opnieuw, maar
veel verder af, en boven de hooge grashalmen vertoonde zich bijwijlen
het bruingevlekte ligchaam van een grooten tijger, die met geweldige
sprongen voortrende. Nogmaals gaf Siddha zijn paard de sporen, maar
't volgend oogenblik lag hij in zijne volle lengte in het gras: een dicht
begroeide kuil had paard en ruiter doen storten. In een oogwenk echter
was deze weer op de been.
--'t Is niets, Vatsa!--zeide hij tot zijn dienaar, die van zijn paard
gesprongen, op hem was toegesneld,--ik ben hier zacht genoeg
neergekomen. Als mijn beste schimmel 't er nu maar even goed heeft

afgebragt!
Bij onderzoek bleek gelukkig, dat het edele dier evenmin eenig letsel
had bekomen als zijn doldriftige berijder, maar de tijger was weg en
nergens meer te bespeuren, zoodat men niets anders te doen had dan
spoedig weer in den zadel te springen en den gestoorden togt voort te
zetten.
Zwijgend reed nu weer Siddha, over zijn dwaas avontuur niet weinig
beschaamd, nevens zijn goeroe, tot deze het stilzwijgen afbrak met te
zeggen:
--Gij hebt daar, geloof ik, een gekken streek begaan, mijn waarde!
--Ja!--bekende Siddha nederig,--ik heb ongetwijfeld een mal figuur
gemaakt met daar zoo om te rollen.
--Nu,--hernam Koelloeka,--dat kondt gij niet helpen;