Zonnestralen in School en Huis

Zonnestralen in School en Huis, by

Henr. Dietz and Kath. Leopold This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at www.gutenberg.org
Title: Zonnestralen in School en Huis
Author: Henr. Dietz and Kath. Leopold
Release Date: May 21, 2006 [EBook #18429]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK ZONNESTRALEN IN SCHOOL EN HUIS ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

Zonnestralen In school en huis.

Vertellingen
Door
Henr. Dietz en Kath. Leopold,
Onderwijzeressen aan de leerschool, verbonden aan de Kweekschool voor Onderwijzeressen, te Groningen.

Derde bundel.--met 7 platen.
Te Groningen bij J.B. Wolters, 1900.

Stoomdrukkerij van J.B. Wolters

INHOUDSOPGAVE
De Sprookjesfee. Van de Pepernoten en den Doedelzak. Op de Horens genomen. Een Droom. Een Dief��en Geen Dief. Het Zilveren Lucifersdoosje. April! Ten Oosten van de Zon en ten Noorden van de Aarde. Juist Goed! Weer van eene Fee. Kalif-Ooievaar. Onder den Tooverboom. Het betooverde Horloge. De Visscher en zijne Vrouw. De Geluksklok.

DE SPROOKJESFEE.
Wie wel het allermooist vertellen kan? Dat is de sprookjesfee. Die moest jullie eens kunnen hooren! Maar hoe krijg je die te hooren? Ja, dat is maar zoo gemakkelijk niet. Ik weet er maar ����n, die haar heeft horen vertellen; maar dat was dan ook eene prinses, en die prinses.... Neen, ik wil van voren af aan beginnen.

Toen die prinses een prinsesje was, was ze dol op vertellen. En omdat ze een prinsesje was, kreeg ze heel veel vertellingen te hooren. Denk eens aan: zooals andere kinderen wel eens eene juffrouw in huis hebben, om hun te leeren, zoo had het prinsesje eene aparte juffrouw om haar te vertellen. Of ze dan niet behoefde te leeren? Nu--juist heel veel. Daarom zei haar vader, de koning: "Ons kind moet z����veel leeren, ze moet altijd zoo goed luisteren, om allerlei moeilijke dingen te begrijpen, ze zal ook eens luisteren naar iets, dat niet moeilijk te begrijpen is, luisteren puur voor haar plezier. Ik denk maar z����: korenbloemen lijken aardig tusschen het koren, al doen ze geen nut. De menschen vinden een korenveld met bloemen vriendelijk om te zien. Vertellingen zijn ook de bloemen tusschen al de moeilijke lessen. En--de korenbloemen doen nog wel schade, want ze nemen van het voedsel, dat eigenlijk voor het koren was, maar de vertellingen doen zeker geene schade. Hoort mijn kind van goede menschen vertellen, dan zal ze denken: zoo wil ik ook worden. Wordt haar van slechte menschen verteld, dan denkt ze: z���� wil ik niet zijn. Hoort ze eene grappige geschiedenis, dan zal ze zich frisch en vroolijk lachen. Lachen is gezond, en die gezond is, kan ook flink leeren."--Zoo praatte de koning, die de vader was van het prinsesje. Daarom kreeg het prinsesje eene verteljuffrouw.
Nu ging er geen dag voorbij, of het prinsesje ging met die juffrouw in een gezellig torenkamertje van het paleis. Daar werd dan verteld. Dat kamertje hadt jullie moeten zien! De wanden waren gewatteerd en met lichtblauw fluweel behangen. V����r de deur een ruim fluweelen gordijn. Nergens kon geluid door: stil moest het wezen onder 't vertellen, heel stil. Op de fluweelen wanden hingen de prachtigste platen van Roodkapje, van Klein-Duimpje en van allerlei andere menschen en dieren uit vertellingen. Gouden lijsten waren om die platen. Soms ook bloemenlijsten. Zoo was er om Goudkindje een goudfluweelen lijst, beschilderd met madeliefjes.
't Liefst mocht het prinsesje hooren vertellen in schemerdonker. Dan hingen en stonden er in het kamertje brandende lampjes met gekleurde ballons en gekleurde zijden kapjes. Die maakten een zacht gekleurd licht. Dat leek zoo tooverachtig, zei het prinsesje. En in dat tooverachtige licht zaten ze dan met hun tweetjes: de juffrouw in een grooten leunstoel, het prinsesje op een laag vouwstoeltje aan haren schoot. Dan begon het: "Er was eens...." Vertellingen, die met "Er was eens" begonnen, vond het prinsesje het mooist. Nooit was de verteljuffrouw uitverteld. In het paleis was ook eene kamer met wel tien boekenkasten, en ��l die kasten stonden vol sprookjesboeken. Dat was de studeerkamer van de verteljuffrouw. De boeken waren allemaal in prachtband en goud op sn��e. Bij elke vertelling was eene plaat, van dezelfde platen, die in het vertelkamertje achter lijst en glas hingen. Want ieder keer, als eene vertelling verteld was, werd dezelfde plaat, die in het boek was, besteld om opgehangen te worden.
Zoo was het, zoo ging het, toen het prinsesje klein was. Nu was ze eene prinses, nu was ze groot geworden. De verteljuffrouw was er niet meer. Voor groote menschen vertelt men niet. Wat er nog wel was, dat was het torenkamertje. Daar was alles ook precies zoo gebleven. Zoo wou de prinses het. Geene plaat mocht in het kamertje verhangen worden, bijna mocht er geen stoel worden verzet. De kamer